Kaflaskil númer tvö í að slökkva í farartækjum, Hin fyrri voru fyrir rúmri öld.

Það þykir mjög fréttnæmt hin síðari ár, að "miklar áskoranir séu" fyrir slökkvilið að takast á við eld í rafbílum, og þegar þetta fréttist fyrst hér á landi fylgdu því miklar hryllingssögur um það hve hræðileg rafknúin farartæki væru.  

Fyrir rúmri öld voru þó mun meiri tímamót á þessu sviði, þegar "miklar áskoranir voru" hjá slökkviliði að slökkva elda í eldsneytisknúnum farartækjum. 

Ástæðan var augljós; það hafði aldrei þurft að slökkva í hestum og hestvögnum. Einvhern veginn voru aldrei kyntar af stað hryllingssögur af eldi í eldnsneytisknúnum bílum svo að séð verði á blöðunum frá þessum tíma.  

Málið lá ljóst fyrir þá og liggur enn:  Öll driflína eldsneytisknúinna bíla er vörðuð af nöfnum eins og brunahólf, sprengihólf, neistatappar (spark plugs), kveikja, eldsneytisleiðslur, eldsneytisdæla, eldneytisgeymir o. s. frv.  

Ef viðtengd frétt á mbl. is er lesin, sést þessu betur lýst, og aðeins vantar að segja betur frá þeim staðreyndum að eldhætta er mun meiri í eldnseytisknúnum bílum en rafknúnum bílum. 

Enda heitir dísilbíll á þýsku selbstunder, sem í hrárri þýðingu útleggst "sjálfsíkveikjubíll." 

Ekkert hliðstætt heiti er að finna í eldsneytisknúnu bílum. 

Vilja geta sett bílana í vatnsbað