Drap saltið einhverja? Og ef svo var, hve marga?

Um miðja síðustu öld var dánartíðni af völdum magakrabbameins afar há hér á landi. Ég var krakki þegar ég kynntist einu slíku tilfelli, veikindum og banalegu Sigurðar, bónda í Hrafnadal, sem nú er í eyði, en liggur norður af Laxárdalsheiði í Dölum og í vestur frá utanverðum Hrútafirði.

Faðir minn var þar í sveit og var annt um karlinn þegar hann kom suður, fyrst árið 1948 í sína fyrstu ferð til höfuðborgarinnar, og síðar tveimur árum síðar til að fást við magakrabbann og þreyja banaleguna.

Þá strax var faðir minn ekki í vafa um orsakir sjúkdómsins. "Þarna uppi í dalnum átu menn ýmist brimsaltan, kófreyktan eða súrsaðan mat, sem og siginn fisk. Því bragðsterkari, saltari, reyktari eða súrsaðri sem maturinn var, því betri fannst körlunum hann vera. Helst þurfti maturinn að vera svo bragðmikill, að manni fannst eins og úðað væri framan í mann eiturgufu, ef þeir blésu á mann yfir matarborðinu."  

Ég hef það fyrir sið að finna bæði jákvæðar og neikvæðar hliðar á hlutunum. Ég er með bakflæði og það eru slæmar fréttir. Góðu fréttirnar eru hins vegar þær að ég reyni að forðast saltað, reykt eða súrsað, því að það fer svo illa í vesalings veika vélindað mitt. Sennilega er það hollt.

Kannski var það reykti maturinn sem átti mesta sök á magakrabbameininu hér í den. En það má líka spyrja um það hvort saltið hafi ekki líka drepið einhverja, og ef svo var, hve marga.  

Íslendingar borða of mikið salt

Getur hún leynst lengi án þess að hafa farist ?

Svo ótrúlegt sem það virðist kann svarið við þessu að vera: Já. Hvert sem flugstjórinn eða flugstjórarnir báðir, eða þeir tveir í samvinnu við einhverja af farþegunum standi að hvarfi malasísku vélarinnar virðist koma æ betur í ljós að mikla færni og fyrirfram skipulagningu hefur þurft til að gera það sem menn þykjast nú vita að hafi verið gert.

Í ellefu ára gamalli pælingu minni sem ég greini frá í næsta bloggpistli á undan þessum, gerði ég ráð fyrir að sá eða þeir, sem hefðu yfirráð yfir flugvélinni, sem sett var inn í það dæmi, væru búnir að búa svo um hnúta að þeir réðu því sjálfir, hvort og þá hvenæar þeir fyndust.

Þeir tækju að vísu áhættu en ættu samt möguleika á allt að viku langri fjarveru frá umheiminum. Áhættan fælist í því að eitthvað óvænt kæmi upp á eða að vélin fyndist þrátt fyrir allt frekar fljótlega.

  Dæmi mitt var sett upp í okkar heimshluta og því var ýmislegt frábrugðið malasíska dæminu, en grunnaðferðin var og er sú sama, að "hverfa."  Á jörðu niðri væru þrír samstarfsmenn sem hjálpuðu til.

Leit hafin á landi

Ellefu ára gömul pæling lifnar við.

Ég hef fengið ýmsar hugmyndir um ævina varðandi marga hluti, meðal annars efni í fréttir, sjónvarpsþætti, útvarpsþætti og bækur, og byrjað á svo mörgum en ekki klárað þær, að þær hugmyndir, sem ég hef þó komið í verk, eru aðeins brot af því.

Ég á í fórum mínum handrit og frumhugmyndir að slatta af bókum, mislangt komnar, meira að segja heilt frumhandrit að einni bókinni, sem ég tel þó að ég þurfi að endurskrifa.

Ein hugmyndin, sem ég fékk fyrir ellefu árum, snerist um hvarf flugvélar, sem ekki færist, en yrði þó að umfjöllunarefni í fjölmiðlum heimsins. Ég setti niður "grind" að handriti sem byggðist á miklum tæknilegum rannsóknum og pælingum til þess að módelið gengi örugglega upp.

Ég féll á tíma með þetta, enda skrifaði ég á sama tíma heila handritið, sem ég minntist á áðan og ég taldi þurfa betri athugunar við og endurskrift.

Ég tók þráðinn aftur upp þráðinn varðandi horfnu flugvélina nokkrum árum síðar, en komst ekkert lengra þá vegna annarra verkefna og ýmissa ástæðna og hef geymt þessa hugmynd sem trúnaðarmál með örfáum trúnaðarmönnum mínum, teljandi á fingrum annarrar handar.

Ég er ekki búinn að afskrifa að ljúka þessu verki, og hvorki ég né trúnaðarmenn mínir munu því veita um það meiri upplýsingar að svo stöddu.

Hvarf malasísku flugvélarinnar hefur af þessum sökum vakið meiri athygli mína en ella, og er það meðal annars ástæðan fyrir því hvað ég hef skrifað marga bloggpistla um það undanfarna daga.

Fráfall eða hvarf einstaklinga, einkum frægra einstaklinga, hefur alltaf yfir sér sérstakan blæ. Hér á landi má nefna hvarf séra Odds í Miklabæ og Reynistaðabræðra og mörg önnur mannshvörf allt fram undir okkar daga.

Ekki dregur úr þessu að alls konar getgátur verða jafnan til, þegar svona mál eru óleyst, og að dæmi eru um það erlendis að þeir, sem taldir voru af, komi löngu seinna fram sprelllifandi.

Meira að segja má nefna íslenskt dæmi, Íslendinginn sem sem hvarf sporlaust í Bandaríkjunum hér um árið og var talinn af, en kom mörgum árum seinna fram heill á húfi.  

Þannig voru í marga áratugi eftir hvarf Amalíu Erhardts 1937, sögusagnir á kreiki um að hún væri lifandi, hefði verið rænt af Japönum o. s. frv., og eftir lát Marylin Monroe og þó einkum Elvis Presleys voru á sveimi alls konar sagnir um það að þau væru í raun lifandi, auk ýmissa samsæriskenninga.

Setningin "Elvis is in the building" gat haft fleiri en eina merkingu.   

 

Dularfull örlög 239 manna