Dæmigert vanmat á gildi aðdráttarafls fyrir ferðafólk.

Bandaríkjamenn reka þjóðgarða sína fyrir ríkisfé án þess að reikna með beinum tekjum af þeim. Þeir líta á dæmið í heild varðandi það, hvað dragi ferðamenn til landsins og reikna með, að óbeinar tekjur af náttúruperlunum varðandi almenna umferð ferðamanna um landið séu meiri en halli á rekstri einstakra atriða.

Og jafnvel þótt það dugi ekki til telja þeir heiður og sjálfsvirðingu þjóðarinnar nægja til að vanrækja ekki umhirðu mannvirkja, safna og náttúruverðmæta.

Þrátt fyrir stórvaxandi tekjur af ferðamönnum hér á landi virðist mönnum vera ofvaxið að hafa svona sjónarmið í huga, heldur virðast umhirða og aðstaða við þau fyrirbæri, sem helst draga ferðafólk að og skapa þar með tekjur, vera stórlega vanmetin og vanrækt.

Dæmi um það eru mýmörg, og manngerði goshverinn Strókur við Perluna er nýjasta dæmið.

Íslenskur jarðvarmi er eitt helsta aðdráttarafl landsins og Strókur er sýnilegt dæmi um orkuna, sem hitar upp íslensk hús og er leidd í heitavatnsgeymana á Öskjuhlíð.

Þess vegna eru það tákn um þröngsýni, skammsýni og nísku þegar komið er í veg fyrir að fyrirbæri eins og Strókur séu nýtt og þeim haldið við.       

Borgin lét loka goshvernum Stróki

"Bjór og búálfar."

Það þykir fínt og gott, sem knúði Íslendinga til Hrunsins, að hefja veraldleg og áþreifanleg verðmæti, mæld í krónum, tonnum og megavöttum ein til öndvegis en hæða, spotta og lítilsvirða andleg verðmæti hugans.

Sú mikla blaðakona, Agnes Bragadóttir, vinkona mín, reit í grein um það að ég hefði hlekkjað mig við vinnuvélar í Gálgahrauni "út af nokkrum steinum." Neðar gat maður víst ekki komist.

Þó dettur Agnas í þann pytt í þessari setningu að hugarflug hennar gerir það að blaðamennskustaðreynd að ég hafi hlekkjað mig við vinnuvélar og mun það kannski í framtíðinni verða að því sem við Baldur Hermannsson skilgreindum eitt sinn undir hugtakið "viðurkenndur misskilingur."

Verður hlekkjun mín og syngjandi vélsög víkingarsveitarmanna við að saga hlekkina í sundur þá orðin að staðreynd í heimildum framtíðarinnar fyrir tilstuðlan Agnesar. 

Agnes sannar óvart mátt hugarflugsins í einni setningu sem á að afsanna gildi "nokkurra steina" í Gálgahrauni.

"Steinarnir" eru reyndar heil landslagsheild, endi hins magnaða Búrfellshrauns og vettvangur mikilla sagna sem birtast í nöfnunum Gálgahraun, Gálgaklettur, Sakamannastígur, Fógetagata, Móslóði, Garðastekkur, - allt heimildir um atburði og líf genginna kynslóða í hrauninu.

Þar að auki myndefni sumra af frægustu verkum meistara Kjarvals.   

Í Gálgahrauni kynntist andófsfólk nokkrum prýðismönnum, sem vegna utanaðkomandi aðstæðna horfðust í augu og áttu samskipti við okkur í hrauninu og við áttum útaf fyrir sig ekkert sökótt við.

Þeir voru að vinna sína vinnu þar sem annars staðar.  

Þessir menn munu nú standa fyrir því að færa Álfakirkju og uppskera væntanlega háð og spott fyrir það hjá mörgum. Hafa þó margir vegagerðamenn víða um land sýnt landinu og sögu þess svipaða virðingu.

Þegar ég var barn að aldri þrjú heil sumur í Kaldárseli upplifði ég í sterkri upplifum Álfakirkju rétt hjá sumarbúðunum og tröllkerlingarnar þrjár, sem urðu að steini uppi á Valahnjúkum. Á bak við tröllkerlingarnar var eftirminnileg saga, sem séra Friðrik og hans fólk hélt vel utanum.  

Kyngimögnuð sagan af Tungustapa í Dölum og lög og ljóð um álfa, svo sem lagið "Kirkjuhvoll" draga að ferðafólk og hrífa þá sem hlusta á fagran og tilfininngaríkan flutning tónlistarfólks á lagið um álfana.

Þúsundum saman hafa erlendir ferðamenn komið til Íslands og farið um Norðurmýri til þess að upplifa hugarfóstur Arnaldar Indriðasonar.

Í lok mánaðarins verður farin hópferð Íslendinga á slóðir í Þýskalandi sem ber heitið "Bjór og búálfar".

Fólkið, sem býr þar, er ekkert feimið við þjóðsögurnar þýsku og dularmögn þeirra. 

Fólk hrífst af málverkum Kjarvals af "nokkrum steinum" í Gálgahrauni.

Dóttursonur minn upplifir miklar sögur og viðburði í hreiðrabyggð við lund við Helluvatn þótt hinir fullorðnu viti aðeins um eitt hreiður þar.

Þegar ég lá veikur sem ungur drengur og pabbi gaf mér landakort til að stytta mér stundir, af því að hann vissi að ég var orðinn landafræðinörd, varð staður á Fjallabaksleið syðri, sem heitir Sátubotnar, að miklu sjálfspunnu sögusviði hugmyndaflugs og dagdrauma með atburðum í ímyndaðri og fjölmennri útilegumannabyggð í Sátubotnum.  

Enn í dag birtast í huga mér ljóslifandi minningar um sögur og atburði á leiðinni frá Hungurfit og upp í Sátubotna, rétt eins og þeir hefðu gerst í raunveruleikanum. Samt er ekki hægt að mæla minningar í tonnum eða megavöttum.

"Maðurinn lifir ekki á brauði einu saman" sagði meistarinn mikli. Án hugarins væri bústaður hugans, líkami okkar, ekki mikils virði.

"Ég hugsa, þess vegna er ég" var eitt sinn sagt. Og þau orð lifa og eru sönn löngu eftir að sá, sem mælti þau, hefur sameinast moldinni, sem hann var kominn af.   

Álfakirkjan verður færð

Kommúnismi andskotans?

Það mun hafa verið Vilmundur Jónsson landlæknir sem kallaði það fyrirkomulag í lýðræðisríki "kapítalisma andskotans" þegar kapítalisminn virkaði aðeins í aðra áttina, það er, að hinir ríku fengju að græða að vild þegar vel gengi hjá þeim, en ríkið hlypi síðan undir bagga með þeim ef á bjátaði og afstýrði því að lögmál markaðshagkerfisins virkaði í þá átt.

Kannski gildir heitið "kommúnismi andskotans" yfir þjóðfélagsaðstæðurnar í Kína.

Þar ríkja alræðisvaldhafar sem nota það kerfi sem kommúnisminn kom á til að bæla niður "óæskilegar skoðanir" og beita kúgun og ofríki í kerfisbundnum kommúnisma til að viðhalda einræðinu, samanber stanslaus og víðtæk mannréttindabrot og aðgerðir á borð við þá sem fyrir nokkrum dögum áttu 25 ára afmæli.

En á hinn bóginn er sprelllifandi inni í þessu alræðiskerfi annað kerfi í ætt við auðvaldskerfi markaðarins lýðræðisríkjum, þar sem milljarðamæringum fjölgar lang hraðast í heiminum með velþóknun og aðstoð valdhafanna, sem þannig búa til harðsvíraða og eitraða blöndu af sósíalisma og kapítalisma þar sem þessi kommúnismi andskotans verður gerspilltur.   

Kínverskir milljónamæringar aldrei fleiri