Enginn árangur í 55 ár.

Á þessu ári verða 55 ár liðin síðan hinum spillta einræðisherra Batista á Kúbu var steypt af stóli.

Bandaríkjamenn voru í fyrstu fegnir að hafa losnað við þennan gerspillta skjóstæðing en urðu fljótlega fyrir djúpum vonbrigðum með Fidel Castro, sem hafið steypt Batista af stóli, vegna þess að hann var ekki tilbúinn til að leyfa Könunum viðhalda stöðu sinni á eynni og var með of róttækar hugmyndir.

Sett var á viðskiptabann og allt gert, sem hugsanlegt var, til að steypa Castro af stóli.

Líklega hefur engum manni verið brugguð jafn mörg banaráð og honum en án árangurs.

Karlinn hefur ráðið lögum og lofum á Kúbu og var meira að segja skráður aðalritari kommúnistaflokksins allt til ársins 2011.

Þá höfðu 11 Bandaríkjaforsetar komið og farið í embætti og fyrir löngu útséð um að viðskiptabannið og aðrar hömlur á samskiptum Bandaríkjamanna við Kúbu bæru nokkurn árangur annan en hann að skaða alla aðila, sem það snerti. 

Fimm af þessum ellefu Bandaríkjaforsetum eru látnir en Castro lifir enn.  

Þótt afstaða Kananna gagnvart viðskiptabanninu sé að linast, er ólíklegt að því verði aflétt meðan Castro er á lífi.  Svo mjög er tilvist þessa ódrepandi andstæðings þeim mikill þyrnir í augum.   

Vilja bætt samskipti við Kúbu

Nálgast konurnar í sundurgerð í hárgreiðslu.

Hárið er prýði konunnar var einhvern tíma sagt og það er stór hluti af lífi kvenna og öllu í kringum þær.

Um miðja síðustu öld báru strákar svonefnt brilljantín í hárið til þess að geta greitt í það liði, sem oftast voru þannig gerðir, að skipt var hægra megin eftir endilöngu höfðinu og var hárið greitt í nokkurs konar snjóhengju eins og enn má sjá merki um hjá forseta vorum.

Einkenni rokkstjörnunnar Bill Haley (sem mér fannst reyndar aldrei vera sannur rokkari) var snúinn lokkur, sem lá fram á enni hans.

Að öðru leyti var hárgreiðsla karla algert aukaatriði í sambandi við útlit þeirra þar til Bítlarnir komu til sögunnar og fóru að láta hár sitt verða æ síðara.

Þá fauk briljantínið út í veður og vindi og þótti fólki það hafa verið afar hallærislegt.  

Næsta bylting voru hipparnir í lok sjöunda áratugarins og þar á eftir pönkararnir með hanakömbum sínum og öðrum sérkennum, leðri og dinglumdangli.

Hin síðari ár hefur briljantínhárgreiðsla í aftur orðið meira áberandi en áður var og kannski var enski knattspyrnumaðurinn David Beckham eitt besta dæmið um það.

En mér sýnist að á HM sé sundurgerðin í hárgreiðslu karla að komast á nýtt og hærra stig og fjölbreytnin og sundurgerðin farin að nálgast það sem gerist hjá konum.

Og dásamlegt var þegar Haukur Harðarson íþróttafréttamaður Sjónvarpsins hrópaði upp í sárum tapleik Portúgala: "Það gengur allt á afturfótunum hjá Portúgölum. Ronaldo er heillum horfinn, meira að segja hárgreiðslan hjá honum er farin í vaskinn!"     

 

 

 

Neymar með nýja hárgreiðslu

Skilja fleiri þetta nú?

Það vantaði ekki vandlætinguna hjá mörgum á sínum tíma þegar Aron Jóhannsson tilkynnti að hann hefði ákveðið að spila með bandaríska landsliðinu en ekki því íslenska. Meira að segja stjórn KSÍ fordæmdi þessa ákvörðun.  

Ég var meðal þeirra sem kom Aroni þá til varnar og varði þann rétt hans að velja sjálfur, hvar og hvernig hann teldi sig geta náð sem bestum árangri á knattspyrnuferlinum.

Gæta verður að því að þegar menn velja sér slíkan feril er oftast um að ræða helsta ævistarf viðkomandi, sem ekki aðeins stendur mjög stutt, eða í besta falli í 15 ár, heldur er líka hætta á því að það endist miklu styttra og endi jafnvel fyrirfaralaust.

Alla íþróttamenn, sem vilja ná sem mestu út úr sínum ferli, dreymir um að taka þátt í heimsmeistarakeppni eða Ólympíuleikum, sama hvaða árangri sú þátttaka skilar.

Ég þekki sjálfur þá tilfinningu að vera ásamt bróður mínum fyrstur Íslendinga til að taka þátt í heimsmeistarakeppni í ralli og komast í mark. Sem betur fór vorum við svo heppnir að geta gert þetta sem fulltrúar þjóðar okkar af því að heimsmeistarakeppnin sú er parakeppni en ekki keppni með ellefu manns inni á eins og knattspyrna.

Og í því liggur munurinn, auk þess sem þar á ofan er ekki um keppni á milli þjóða að ræða í ralli.

Það vantaði ekki að Íslendingar fögnuðu því þegar Askenasy, Bobby Fisher, Robert Duranona og Alexander Petterson gerðust íslenskir ríkisborgarar.

Það fannst okkur alveg sjálfsagt hjá þessum mönnum. Duranona og Petterson sáu að þeir myndu eiga meiri möguleika á að ná langt á HM eða Ólympíuleikum ef þeir kepptu fyrir Ísland, af því að Íslendingar voru það framarlega í íþróttinni.  

Þetta þýðir ekki það að við eigum að vanþakka að menn eins og Eiður Smári Guðjohnsen, Albert Guðmundsson og Ásgeir Sigurvinsson vildu frekar leika með íslenska landsliðinu en landsliðum Englendinga, Frakka eða Þjóðverja. Með því færðu þeir mikla fórn.

Allir hefðu þeir orðið landsliðsmenn hjá erlendum þjóðum og meira að segja liggur fyrir yfirlýsing þáverandi landsliðsþjálfara Þýskalands að Ásgeir hefði verið sjálfsagður í þýska landsliðið sem fyrirliði þess, enda var hann valinn besti maður Bundesligunnar.

Þessir menn náðu allir það langt að þeir gátu litið ánægðir um öxl að ferli loknum. Titlarnir, sem Eiður Smári hampaði, voru þeir eftirsóttustu í knattspyrnunni og gaman hefði verið fyrir hann að bæta HM þátttöku í safnið.

Aron Jóhannsson var það heppinn, að þegar hann hljóp einn inn á HM leikvanginn beindist athygli allrar heimsbyggðarinnar að honum einum. Erlendir þulir hafa vafalaust flestir getið þess að hann væri Íslendingur.

 "Nú skil ég þetta" er besta lýsingin sem til er á því.    

 

 

 

„Nú fyrst skil ég þetta“