"...bitlaus sókn hjá Úrúgvæ" - eftir þetta.

 

Skálkinn ekki skilið fæ.   /

Í skammarkrók hann fer, æ, æ.  /

Eftir að hafa´ann kvatt: "Bæ, bæ,"  /

er bitlaus sókn hjá Úrúgvæ.  

 Já, það er erfitt að skilja atvik eins og hjá Zidane í úrslitaleik á HM 2002 og Louis Suárez í leiknum á HM í kvöld.   

 Vissulega var það verra brot fyrir augað en brot Suarez þegar Tyson beit stykki úr eyra Holyfields hér um árið og spýtti því á gólfið.

En þá ber að hafa í huga að engin treyja var til að taka bitið úr biti Tysons. ´Þetta er harmleikur, því að Suarez var maðurinn, sem hefði getað fleytt liði Úrúgvæ langt.

Suma menn virðist  ekki vera hægt að lækna af svona löguðu, jafnvel þótt þeir fari á reiðistjórnunarnámskeið undir handleiðslu færustu sálfræðinga. 

Ég get nefnt íslenskt dæmi um þetta. Öflugur leikmaður liðs eins var sífellt til vandræða með því að láta reka sig út af vellinum leik eftir leik.

Á endanum var hann settur úr liðinu,´sem leið fyrir þennan veikleika hans og þurfti hvað eftir annað að spila með manni færra en mótherjarnir.

Leikmaðurinn bar sig aumlega og lofaði bót og betrun og loks var honum gefið það tækifæri að fara til sálfræðingis í reiðistjórnun og koma til baka með vottorð upp á það.

Þetta gerði hann og þegar hann fékk loks tækifærið til að vera í liðinu sást til hans þar sem hann gekk einn afsíðis smá stund, rétt fyrir leikinn, hélt um höfuðið, einbeitti sér og tautaði stanslaust fyrir munni sér: "Ég er svo rólegur, svo yfirvegaður, svo sallarólegur að ég haggast ekki. Ég haggast ekki, hvað sem á dynur, svo rólegur, svo sallarólegur."

Svo gekk hann prúður og penn inn á völlinn og var hugarróin uppmáluð muldrandi í hálfum hljóðum um það hversu sallarólegur hann væri og léti ekkert, alls ekkert hagga sér.

Leikurinn hófst, en ekki hafði verið spilað lengi þegar hann lenti inn á milli sóknarmanna andstæðinganna í kröppum dansi og hafði fyrr en varði brotið sérstaklega gróflega á einum þeirra.

Dómarinn flautaði og kom hlaupandi og veifandi, hverju haldið þið, rauðu spjaldi!

Rekinn útaf, fór í sturtu og þar með var veru hans í liðinu lokið.    

Suárez mun gera þetta aftur

Hrunið heldur áfram.

Sú var tíðin á dögum Agnars Koefoed-Hansen, Björns Pálssonar og fleiri frumherja í íslenskum flugmálum, sem sprottnir voru úr grasrót flugsins, að viðurkenndir lendingarstaðir á Íslandi voru allt að tvöfalt til þrefalt fleiri en nú og það á þeim tíma þegar fjárráð þjóðfélagsins, umsvif og tekjur af flugi voru aðeins brot af því sem nú er.

Svo að aðeins sé svipast um í norður frá Reykjavík um Vesturland til Vesturbyggðar voru viðurkenndir og skráðir lendingarstaðir á Hálsnesi í Kjós, norðan við Akranes, Narfastaðamelum, Stóra-Kroppi, Refsstaðamelum, Kaldármelum, Dagverðará og Gufuskálum, í Grundarfirði, við Stykkishólm, sunnan við Búðardal, á Fellsströnd, Stóra-Holti í Saurbæ, við Króksfjarðarnes, í Flatey, við Skálmarnesmúla, Hrífunes, Hvallátur, Patreksfjörð, Tálknafjorð og Bíldudal.

Ég lenti margsinnis á öllum þessum flugvöllum og minnir að það hafi verið braut á Skógarströnd, sem ég lenti aldrei á.  

Hvað um það, þetta eru alls 20 flugvellir hið minnsta. Með niðurlagningu Patreksfjarðarflugvallar og vallanna við Dagverðará og á Kaldármelum síðustu þrjú árin eru aðeins þriðjungurinn af þessum völlum, 5 vellir eftir, en 15 eru aflagðir.

Þegjandi hafa menn tekið þessu hruni, en einhvers staðar hlýtur línan að liggja, þar sem of langt hefur verið gengið.

Hrunið er of stórt til þess að hægt sé að afsaka það með því að stórbatnandi vegakerfi geri flugið óþarft. Þar að auki er árlegur kostnaður við að valta lendingarbraut og viðhalda lögboðnum merkingum á henni hlálega lítill miðað við veltu Isavia, þótt hann geti verið dýr fyrir einstakling.

Það þekki ég vel, sem auk þess að halda úti fimm brauta flugvelli í lengstu mögulegu fjarlægð frá heimili mínu með samtals 4,7 kílómetrum af flugbrautum, þarf að inna af hendi gjöld til Flugmálastjórnar fyrir að sinna þeirri hugsjón, að á hálendi Íslands sé einn flugvöllur sem allar flugvélar í innanlandsflugi svo og stærstu erlendu björgunarflugvélar geti notað ef þörf eða neyð krefur.

Dæmi sýna að til þess getur komið hvenær sem er. 

Flugbrautirnar á Sauðárflugvelli (BISA) eru jafnlangar og á samtals fimm af hinum aflögðu flugvöllum á vestanverðu landinu og ég á afar erfitt með að skilja þessa ásókn í að fækka stöðugt lendingarstöðunum.  

Frumherjar flugsins höfðu skilning á grasrótarstarfinu, sem er undirstaða flugsins og menntunar sífjölgandi flugverja eins og mótmæli flugskólanna bera vitni um, og ég veit að margt gott fólk vinnur enn hjá flugmálayfirvöldum, sem vill sinna grasrótinni vel og ég hef átt mjög góð samskipti við.

En hrunið í flugvallarmálunum heldur samt áfram. Asakið, en ég skil þetta bara ekki.        

 

 

Mikill missir fyrir flugnema

Ísland, "Bahrain norðursins" !

Fyrir átta árum var ritað heilt Reykjavíkurbréf í Morgunblaðinu um sæstreng frá Íslandi til Evrópu þar sem glæstri framtíð landsins var líkt við olíuævintýri litlu Persaflóaríkjanna.

Svo mikil væri orkan og svo mikill yrði gróðinn, að með því að stjórna flæði raforkujnar um strenginn gætum við Íslendingar setið hér út við ysta haf og stjórnað með streymi hennar orkuverði í Evrópu!

Það eina sem vantaði í þessa glæsimynd var að Íslendingarnir í "Bahrain norðursins" sætu við enda strengsins í kuflum með vefjarhetti á höfðum við að hámarka gróðann og stjórna orkuverðinu í Evrópu.

Hugmyndin um sæstrenginn og hina "gríðarlegu orku" sem forystumenn þjóðarinnar tala enn um, kom fram skömmu fyrir síðustu aldamót. Þá kíkti ég í skýrslu iðnaðarráðneytisins frá 1993 um orkumál og virkjanir og komst að því að með því að fórna öllum náttúruverðmætum Íslands til að virkja allt, sem hægt yrði að virkja, myndum við Íslendingar samt sem áður aðeins geta útvegað Evrópu langt innan við 1% af orkuþörf álfunnar !  

Í ofanálag við það sem Baldur Elíasson hefur tilgreint varðandi sæstreng er aldrei minnst á tvennt:

1. Sá tími ársins, sem viðkvæmastur er fyrir orkubúskap okkar sjálfra, er frá september fram á útmánuði ár hvert, eða þar til komið hefur í ljós hvernig vatnsbúskapnum reiðir af. Dæmi um þetta var veturinn í vetur þar sem skammta þurfti og draga úr orkusölu til stóriðju.

En einmitt á þeim sama tíma árs er mest eftirspurn eftir orku í Evrópu og orkuverðið hæst og við missum af því sölutímabili.

Orkan, sem við myndum þurfa að kaupa í slæmu vatnsári yrði á hæsta verði og myndi spenna orkuverð til almennra nota hér heima upp. Þetta er til dæmis árstíminn þar sem Evrópu vantar mest orku ef eða þegar Rússar minnka gassölu sína af stjórnmálaástæðum.  

Við myndum helst geta selt orku til Evrópu á tímabilinu maí/júní til september, en þá fáum við lægst verð fyrir hana vegna þess að þá er eftirspurnin minnst í Evrópu.

2. Sæstrengur til Evrópu myndi slá þvílíkri græðgisglýju í augu okkar Íslendinga að úti yrði um hin einstæðu íslensku náttúruverðmæti í eitt skipti fyrir öll, Kerlingarfjöll, Fjallabak, Gullfoss, Geysir og Dettifoss meðtalin.

Harðsnúnir virkjanafíklar hafa þegar sett öll þessi náttúruverðmæti á "dauðalista" sinn og þykjast hafa gild rök fyrir því.  

 Allt yrði virkjað sem virkjanlegt yrði undir kjörorðinu um "atvinnuuppbyggingu", "nýtingu orkuauðlinda" og "nauðsyn orkufreks iðnaðar" í krafti ummæla Finns Ingólfssonar á sínum tíma um að "við verðum að virkja stanslaust því annars kemur kreppa og atvinnuleysi."

Og hann átti auðvelt með að svara spurningu minni um það, hvernig við Íslendingar ættu að bregðast við þegar allt hefði verið virkjað sem virkjanlegt væri og ekki hægt að virkja meira: "Það verður bara viðfangsefni þeirrar kynslóðar, sem þá verður uppi."

Glæsileg framtíðarsýn: Við verðum dauðir og þess vegna kemur það okkur ekki við.

En ekkert virðist geta stöðvað sæstrengsdrauminn, því að forstjóri Landsvirkjunar sagði á fundi fyrirtækisins nýlega: "Þetta er ekki spurning um hvort sæstrengur verður lagður, heldur hvenær."

Sem sagt: Strengurinn verður lagður, sama hvað hver segir.  

  

Segir sæstrenginn ekki ganga upp

Miskunnsami Samverjinn ekki lengur til ?

Sagan af blóðuga manninum í strætóskýlinu, sem enginn vildi sinna, er afar lík dæmisögu Krists um miskunnsama Samverjann, lítils metinn aðkomumann, sem líknaði særðum manni eftir að mikilsmetnir "heimamenn" höfðu gengið framhjá án þess að hreyfa fingur til hjálpar.

 Það eina sem vantar í söguna til að hún sé sambærileg  er að eftir að hinir göfugu Íslendingar hefðu gengið framhjá hinum misþyrmda í strætóskýlinu hefið borið þar að Pólverja eða erlendan múslimatrúar innflytjenda, sem hefði líknað hinum særða.

Miskunnsamir Samverjar verða ætíð til á jörðinni, skulum við vona. Á því byggist tilvera samtaka eins og Rauða krossins eða Mannréttindasamtakanna. Vonandi var það tilviljun að enginn miskunnsamur Samverji átti leið um Vonarstrætið um hálf sjö leytið í gærkvöldi.

Sú frásögn hins særða að hann muni ekki eftir útliti árásarmannsins finnst mér sennileg. Sú var mín reynsla þegar óður maður hljóp að mér út úr bíl hér um árið með æðisglampa í reiðiþrútnu andliti, skók hnefann og öskraði: "Ég skal drepa þig, helvítið þitt!"

Ég sat inni í litla gamla NSU-Prinz bílnum sem lötraði áfram á mjög hægri ferð þegar þetta gerðist, því að bensíngjafarbarkinn hafði slitnað. Það vildi mér til happs að þessi fislétti örbíll er með mjög léttu og snöggu stýri, svo að ég gat svipt bílnum til þar sem maðurinn kom á móti honum vinstra megin, svo að hann lenti hægra megin við hann í staðinn.

En svo óður var hann, að hann sló með krepptum hnefa í gegnum hægri framrúðuna, svo að hún brotnaði og blóð og glerbrot dreifðust um bílinn.

Svo sjökkeraður varð ég að ég gat þá og get enn með engu móti munað eftir því hvernig maðurinn leit út eða af hvaða gerð bíllinn var sem hann kom hlaupandi út úr, og er þó forfallinn ástríðu bíladellukarl.   

Sumir kunna að vona að saga særða mannsins sem lá í blóði sínu í Vonarstræti sé tilbúningur. Svo þarf hins vegar ekki að vera. Svona atvik virðast gerast svo víða í heiminum og helst þar sem margt fólk er á ferli í þéttbýli, þar sem ákveðin firring og sinnuleysi hefur síast inn í okkur í margmenninu og daglegum erli.

 

Lá í blóði sínu og allir gengu hjá