Halldór mátti heita Kiljan og líka Laxness.

Merkilegt er og furðulegt hve langur sá málarekstur hefur staðið lengi að Jón Gnarr megi heita Jón Gnarr og tregða íslenskra yfirvalda í þessu máli hefur verið fáránleg.

Það er nefnilega fjarri því að vera nýtt að rithöfundur og listamaður taki sér eftirnafn, og jafnvel breyti til í því efni.

Halldór Guðjónsson hætti snemma að nota föðurnafn sitt og um miðja síðustu öld var nafn hans Halldór Kiljan Laxness, samanber upphaf eins texta frá þessum árum: "Er Kiljan gerðist Nóbelskáld og og KK blés í sax."

Síðar sleppti Halldór Kiljansnafninu og hét aðeins Halldór Laxness. Og þannig verður það vafalaust áfram.

 

 

Jón Gnarr má heita Jón Gnarr

Stundum koma upp óvænt mál á fundum stjórnmálaflokkanna.

Erfitt er að spá því fyrirfram um stóra fundi stjórnmálaflokka hvort þar komi upp óvænt mál sem valda umróti eða mikilli athygli út í frá.

Á síðasta landsfundi Samfylkingarinnar var olíumálið af þessum toga; nefnd fundarins lagði fram tillögu að stefnubreytingu sem var samþykkt.

Það kom mörgum á óvart út í frá en var þó eðlilegt þegar skoðuð er ítarleg rannsókn á vegum flokksins fyrir landsfund á öllum atriðum málsins.

Nú er sams konar tillaga uppi á borðinu hjá Vinstri grænum.

Miklu róttækari tillaga hjá Vg er um slit á stjórnmálasambandi við Ísrael. Hún mun áreiðanlega vekja miklar umræður bæði utan flokks og innan.

Hjá Sjálfstæðisflokknum vekur athygli, að ekki er minnst á verðtryggingarmálin í drögum að álykunum fyrir landsfundinn.

Dæmi eru um það frá fyrri landsfundum að inn í tómarúm á einhverju sviði hafa komið tillögur sem hafa heldur betur hleypt lífi í fundina.

Á síðustu landsfundum hefur ESB-málið verið heitt en spurning, hvort það verði það nú.

Ekki þarf landsfundi til þess að bombur séu sprengndar á fundum á vegum flokka.

Þannig var það óvænt ályktun á fundi Alþýðuflokkskvenna í Reykjavík í september 1979 um þáverandi stjórnarsamstarf sem sprengdi stjórnina.  

Ekki landsfundur deilna og átaka

Æ verra útsýni hjá öllum!

Ætla mætti að ofangreint slagorð ríki nú hjá bílaframleiðendum um allan heim. Þegar Range Rover kom á markað 1970 var útsýnið úr honum frábært og mikil hjálp fyrir bílstjórann í torfærum jafnt sem borgarumferð.

Allt frá 1950 höfðu bílaframleiðendur lagt áherslu á og auglýst sem best útsýni út úr bílum sínum, stundum með prósentutölum um stærð glugga.

Síðustu árin hefur hins vegar svipuð tískubylgja riðið yfir í bílaframleiðslunni og var á árunum 1934-48, æ minni gluggar, hærri gluggalína og verra útsýni.

Þegar Land Rover Freelander kom á markað og kantað og hátt vélarhúsið var opnað á þessum nýja bíl, kom í ljós þvílíkt ónotað rými yfir vélinni, að hægt hefði verið að koma þar fyrir varahjólbarða, - allt fyrir þá tísku að vélarhúsið væri sem allra hæst.

Nú hefur þetta breiðst út um flotann í vaxandi mæli eins og sjá má á nýjasta Discovery Sport, sem burtséð frá þessu er feykilega góður bíll.

Útsýni er öryggisatriði, og NCAP prófunin í Evrópu ætti að gefa stjörnur fyrir það. Það yrði eina leiðin til að slá á þessa slæmu þróun sem þjónar aðeins tísku, sem hönnuðir búa til og er engum til gagns, heldur óþurftar.  

BL frumsýnir nýjan Discovery Sport