Sérgróðaöflin látin ráða?

Það hefur flogið fyrir að skipulagsyfirvöld í Rangárþingi eystra standi frammi fyrir tveimur úrslitakostum þeirra sem ætla sér að planta niður hóteli þannig að það skemmi fyrir útsýni frá hringveginum að Skógafossi. 

Annars vegar að hafa hótelið og allt sem á eftir að koma í kringum það á þeim stað sem fjárfestarnir heimta. 

Eða að það verði ekki byggt neitt hótel. 

2007 er aftur hér. 

Á ferðum um Noreg liggur leiðin fram hjá nokkrum frægum fossum, svo sem Væringjafossi og Laatefossi. 

Hvergi hefur mönnum dottið í hug að fara að planta niður stórum byggingum þannig að þær taki fyrir útsýni að þessum fossum. 

Hjá Væringjafossi er hótelið vel til hliðar við fossinn og alls ekki í vegi fyrir ferðamönnum, sem eru á leið að fossinum. 

Sama er að segja um Laatefossinn þar sem byggingar eru hvergi nærri fossinum. 

Núverandi byggingar á Skógum eru á fínum stað, hæfilega langt frá veginum til þess að ekki sé truflun á hótelinu frá umferðinni um veginn, og þar er nóg rými fyrir fleiri byggingar. 

Í Bogaþjóðgarði (Arches National Park) í Utah-ríki í Bandaríkjunum er frægasti steinboginn svonefndur Viðkvæmi bogi (Delicate Arch) sem prýðir skjaldarmerki ríkisins, hvorki meira né minna. 

Ekkert hótel er nálægt þessum steinboga og raunar hvergi í þessum þjóðgarði, en væri áreiðanlega búið að umkringja hann af hótelum ef þetta væri á Íslandi. 

Þeir sem vilja að fjárfesta í nýju hóteli við Skóga ætla sér að græða sem mest á útsýninu úr hótelinu sjálfu og herbergjum þess og þeir græða þeim mun meira sem útsýni frá veginum er verra. 

Til þess að geta selt gistinguna á sem hæstu verði skirrast þeir ekki við að heimta sem mesta röskun á útsýni annarra til fossins og svo virðist sem þeir eigi undarlega greiða leið að sveitarstjórnarmönnum, sem eiga að standa vörð um hagsmuni almennings en ekki einhverra gróðapunga.

Þetta mál er ekkert einkamál þeirra sem hafa rekið það með endemis offorsi.

Skógafoss og næsta umhverfi hans er náttúruverðmæti sem okkur ber öllum að varðveita fyrir Íslendinga alla og mannkynið allt.  

Andstaða við staðsetningu nýs hótels

Þetta yrði nýlunda á mörgum sviðum.

Ég er ekki vel að mér í þýðingum þess skógs af tilskipunum sem við þurfum að innleiða hér á landi ef við á annað borð viljum halda áfram að vera í EES. 

Á einu sviði þekki ég þó til, en það er í bílaíþróttum, svo sem í rallakstri. Í þeirri keppnisgrein varð það að samkomulagi fyrir löngu hjá alþjóðasamtökunum á því sviði, að enda þótt hvert land hefði reglurnar á heimavelli á eigin tungumáli, skyldi franski textinn ráða, ef vafi kæmi upp varðandi túlkun reglnanna. 

Afleiðing þessa er einföld: Allar þjóðir reyna að hafa þýðinguna úr frönsku þannig að hún sé sem nákvæmust svo að komið sé í veg fyrir að vafaatriði geti valdið vandræðum. 

Hvað aðrar þjóðir en Frakka varðar, kunna aðstæður að vera þannig, að freisting sé að "milda" ákvæði með því að sveigja þýðinguna í heimatungumálið örlítið til frá innihaldi franska textans. 

En þetta kemur að sjálfsögðu ekki til greina á þessu sviði, hvorki hér á landi né í öðrum löndum, þar sem ekki er töluð franska, því að það myndi ekki aðeins valda vandræðum varðandi þátttöku útlendinga í keppni í öðrum löndum en þar sem franska er töluð, til dæmis þáttöku útlendinga hér á Íslandi, heldur einnig valda óvissu og vandræðum alls staðar.

Og ef þýðingin er ekki góð yfir á heimatungumálið, er franski textinn með nákvæmri merkingu hans látinn ráða og þýðingin lagfærð.

Svo einfalt er það.

Ef við erum ósátt við merkingu franska textans, er hægt að berjast fyrir breytingu á honum á vettvangi alþjóðasamtakanna.

Og ef óánægjan með hann er svo mikil, að við verði ekki unað, er næsta skref að segja sig einfaldlega úr alþjóðasamstarfinu.

Og auðvitað getum við sagt okkur frá EES samningnum og fært klukkuna aftur til ársins 1993.   

Þýðendur harma orð Sigrúnar

Tvö morð við götu æskuslóðanna.

Morð eru það sjaldgæf á Íslandi, sem betur fer, að við langflestar þeirra hefur aldrei verið framið slíkt voðaverk. 

Það var því harmræm upplifun átta ára drengs þegar efst við Stórholt, þar sem ég ólst upp, var framið morð með hnífsstungu. Þetta gerðist í bragga, sem stóð við götuhorn þar sem mættust þrjár götur, Stórholt, Nóatún og Háteigsvegur. 

Bragginn stóð nánar tiltekið á horninu á Háteigsvegi og Nóatúni en blasti við þegar horft var upp eftir Stórholtinu. 

Á þessum tíma var ég læs og las dagblöðin þegar sundur og saman. Þar að auki logaði gatan af umtali um þennan vofveiflega atburð. 

Síðan gerðist það meira en hálfri öld síðar, að morð var framið neðarlega í götunni og þá rifjuðust upp dapurlega minningar frá æskuárunum og undrun yfir því að aftur væri framið morð í sömu götunni. 

Þrjú ár frá voveiflegum atburði í sömu götu

Árásir á fleiri en eina tegund frelsis.

Sumir þeir sem reyndu að rýna í spádómskúlur um síðustu aldamót varðandi höfuðatriði 21. aldarinnar, spáðu því að hún yrði öld trúarbragðastríða. 

Það sýndist eitthvað svo fjarstætt á tímum upplýsingar- og fjarskiptabyltingar og ótrúlegt afturhvarf til rammrar forneskju fyrri alda. 

En fyrsti sjöttungur aldarinnar ber samt með sér vaxandi hörku í átökum ólíkra menningarheima þar sem ofbeldismenn nota trúarbrögð sem réttlætingu fyrir kúgun og voðaverkum. 

Í ársbyrjun 1941 þegar Roosevelt Bandaríkjaforseti hóf þriðja kjörtímabil sitt í embætti setti hann fram fjórar tegundir frelsis, sem berjast þyrfti fyrir. 

1. Tjáningar- og skoðanafrelsi. 

2. Trúfrelsi. 

3. Frelsi frá ótta. 

4. Frelsi frá skorti. 

Árásirnar í Kaupmannahöfn og París eru svívirðilegar árásir gegn tjáningar- og skoðanafrelsi, en einnig árásir gegn frelsi frá ótta, því að þeim er ætlað að sá fræjum óttans svo rækilega inn í samfélögin að gera óttann að ráðandi afli og eyða þeim friði sem í þeim hefur ríkt.

Og svo virðist að margir geti hugsað sér að aðstoða við að breiða hugarfar óttans út og gera hann og takmarkalitla tortryggni gagnvirka á milli kristinna og múslima, þannig að þeir hatist við hvorir aðra eingöngu á þeim forsendum hvaða trú þeir játi. 

Í netpistlum má sjá upphrópanir eins og "burt með alla múslima", - "lokum landinu", - "í húsakynnum múslima er verið að útbúa vopnabúr fyrir valdayfirtöku" og "lögreglurannsókn þarf á öllum þeim, sem eru skráðir sem múslimatrúar".

Í Fréttatímanum í dag má sjá dæmi um þetta í viðtali við múslima frá Marokkó, konu, sem skynjar á fjandsamlegu viðmóti við sig hér á landi það ástand ótta og andúðar sem verið er að kynda undir, þannig að flótti hennar til Íslands frá kúgun og óréttlæti í heimalandi hennar virðist ætla að snúast upp í flótta frá Íslandi.

Verði af þeim flótta mun það henta afar vel kröfunni um að "hreinsa landið af þessum lýð."  

Þegar slíkt ástand hefur myndast er einnig vegið gegn trúfrelsinu og þar með í heild gegn öllum þremur fyrstu tegundum frelsis sem Roosevelt taldi nauðsynlegt að berjast fyrir.

Og þar með hefur ofbeldisseggjunum og morðhundunum sem réðust á Tvíburaturnana 2001 og hafa farið myrðandi um Kaupmannahöfn og París í vetur orðið að ósk sinni um að rífa niður það þjóðfélag friðar, frelsis sáttar, samlyndis, mannréttinda og mannúðar, sem búið er að kosta mikla baráttu að koma á í okkar heimshluta.  

Er það þjóðfélagið sem við viljum lifa í?

Er það í þágu hugsjóna og stefnumótunar leiðtoga vestrænna ríkja 1941 þegar berjast þurfi við mestu villimennsku sem ógnað hafði vestrænum samfélögum og vestrænum gildum mannréttinda, frelsis og mannúðar? 

 

 

  

Svartur laugardagur fyrir tjáningarfrelsið

Gleymist að það er fólk í bílunum?

Þegar bílum er stundum stillt upp sem andstæðum við fólk eða önnur samgöngutæki virðist oft gleymast að þrátt fyrir allt aka bílarnir ekki um mannlausir heldur er lifandi fólk inni í þeim og lifandi fólk, sem þarf að nota þá. 

Mótbára við þessu er sú að bílarnir taki svo mikið pláss og miklu meira pláss en til dæmis reiðhjól, að það þurfi að bægja þeim í burtu með því að skipuleggja þannig að fólk finni hvergi stæði til að leggja þeim. 

En þá gleymist að veðurfar á veturna býður ekki upp á notkun reiðhjóla nema í mjög takmörkuðum mæli. 

Algert hugmyndaleysi ríkir gagnvart því að leita úrræða varðandi bíla í svipuðum dúr og gert hefur verið í Japan. Þar fá bílar sem eru mjórri en 1,48 m og styttri en 3,40 m miklar ívilnanir á ýmsan hátt með þeim árangri að þessir bílar, sem kallaðir eru kei-bílar í Japan, eru afar stór hluti bílaflotans þar. 

Bíll af þessari stærð, eins og Daihatsu Cuore, sem er prýðilega rúmgóður og góður bíll fyrir fjóra farþega, þekja um 5 fermetra. 

Svo er líka til Toyota iQ sem er aðeins 2,99 metra langur, með fjögur sæti og þekur um 5 fermetra, en af því að hann er 1,68 m breiður er svipað rými frammi í honum og á tvöfalt stærri bílum. 

Nýjasta gerð Smart þekur aðeins 4,5 fermetra. Að vísu er sá bíll aðeins tveggja sæta, en með afar gott rými fyrir tvo, af því að hann er 1,66 metra breiður. 

En bíll í Golf/Toyota Auris flokknum þekur hins vegar tæplega 8 fermetra eða 60% stærri flöt.  

Sjálfur hef ég átt nokkra litla fjögurra sæta bíla af eldri gerð kei-bíla, sem þekja 4,5 metra og hef getað lagt fjórum bílum saman í eitt bílastæði ! 

Vel mætti hugsa sér að koma upp bílastæðum eingöngu fyrir litla bíla þar sem það getur gagnast, og að innleiða hér á landi ívilnunarreglur fyrir litla bíla eftir ákveðnum reglum sem sjálfkrafa hafa svipuð áhrif og í Japan.

Á efstu myndinni hér á síðunni sést rýmið frammi í Toyota iQ en það er álíka og í sumum miklu stærri bílum.

Og bíllinn fær hæstu einkunn, 5 stjörnur, í öryggisprófun NCAP, enda hvorki meira né minna en níu líknarbelgir eða öryggispúðar í honum.

Næsti bíll fyrir neðan er Daihatsu Cuore, þar næst Toyota iQ og neðst má sjá hvernig hið stutta rými í iQ er nýtt.

Hugsunin byggir á þeim staðreyndum að að meðaltali er aðeins 1,05 manns um borð í bíl í borgarumferð og afar sjaldan fleiri en tveir.

Ég reynsluók svona bíl fyrir nokkrum árum austur fyrir fjall og hann var ótrúlega þægilegur fyrir tvo og vel hefði verið hægt að hafa farþega aftur í og smá farangur að auki.   

 

18 bílastæði fyrir 102 íbúðir