Gildi fortíðarmyndar og gott framtak forsætisráðherra.

Þótt bílferjan Baldur komi við í Flatey í hverri ferð yfir Breiðafjörð er bannað að setja bíla þar á land. Sumum finnst þetta argasta afturhald og forneskja. 

Í eyjunni var lengi 450 metra löng sjúkraflugbraut, en hún var hlutuð í tvennt svo að ekki er hægt að lenda þar flugvélum eins og áður var.

Ekkert nýtt hús má reisa og þegar allt er talið saman, sem gert er til að bægja nútímanum frá, og sumir lýsa sem fráleitu andófi gegn nútíma framförum, verður niðurstaðan slík upplifun þeirra sem þangað koma, sem þeir geta ekki nógsamlega dásamað hana.

Fleiri svipaðir staðir á Íslandi koma í hugann. Nefna má Gjögur í Árneshreppi og eyjuna Knarrarnes á Mýrum sem dæmi.

Því er það vel að forsætisráðherra taki það frumkvæði sem hann hefur tekið til þess að hægt sé að forðast óafturkræfa eyðileggingu á miklum menningarminjum.

Munurinn á friðun og mannvirkjagerð er nefnilega sá, að friðun kemur ekki í veg fyrir að síðar meir verði reist mannvirki, en mannvirkjagerð verður hins vegar oftast óafturkræf.  

Griðastaðurinn Flatey

Íslendingur hvarf í áratug og vinur minn tekinn sprelllifandi af þjóðskrá.

Þótt fjöldi manna vinni við þjóðskrár ríkja, til dæmis um 90 manns hér á landi ef það er satt sem einn vina minna hefur tjáð mér, tekur fólk upp á því að hverfa sprelllifandi og vera teknir út af þjóðskrá.

Hér um árið komst upp að Íslendingur sem hafði verið skráður dauður í meira um áratug var sprelllifandi í Bandaríkjunum og kom meira að segja til baka heim til Íslands ef ég man rétt.

Skilríki vinar míns brunnu á Grænlandi og hann féll út af þjóðskrá eins og ég hef áður greint frá hér á blogginu.

Þegar hann neitaði að segja til nafns vegna þess sem hann mat sagði vera rangar sakargiftir varðandi akstur á rauðu ljósi, var hann settur í fangelsi og haldið þar í viku.

Spurningin er hvort einhver þeirra tuga eða hundraða Íslendinga sem horfið hafa hér á landi hafi verið látnir þegar það nöfn þeirra voru tekin út af þjóðskrá.

Að minnsta kosti er það eitt af óskaatvikum, sem ég gæti hugsað mér að lenda í, - skúbb aldarinnar, - að standa í beinni útsendingu í Leifsstöð þegar tveir menn koma labbandi í áttina til mín úr flugvél og ég s3egi við sjónvarpsáheyrendur:

"Hér er nú hafin bein útsending úr flugstöð Leifs Eiríkssonar og ég ætla að gefa mig á tal við tvo menn, sem koma þarna gangandi,"  

"Sný mér síðan að mönnunum og ávarpa þá: "Segið mér, Geirfinnur og Guðmundur, hvar hafið þið verið í allan þennan tíma?" 

Lét sig hverfa í 31 ár

Elvis lifir - Erlendur lifir.

"Ég hugsa, þess vegna er ég" eru fræg orð og þau eiga við um smíðar hugans á borð við Erlend Arnalds Indriðasonar. 

Öll meiri háttar listsköpun á borð við skáldsögur á sér líf í heilanum á fólki sem hefur annað hvort skapað fyrirbærin eða sáð tilvist þeirra í heila milljóna manna á þann hátt að þau öðlast jafnvel eilíft líf.

Þess vegna verða til máltæki eins og "Elvis lifir" og nú síðast "Erlendur lifir" sem erfitt eða ómögulegt er að kveða niður, af því að hugur fólks og andleg tilvist fyrirbæra er geta verið jafnvel dýrmætari og lífseigari en tilvist efnislega hluta.

 Þess vegna eru þjóðsögur og skáldverk sem byggjast á íslenskri náttúru ekkert síður verðmæt og mikilvæg en náttúran sjálf.

Og héðan af skiptir ekki öllu máli hvort Erlendur er lífs eða liðinn, því að það að hann skyldi verða til skipar honum til sætis með Elvis og meistaranum mikla, sem sagði: "Ég lifi og þér munuð lifa."    

Er Erlendur á lífi?

Sannleikskorn að einu leyti.

Þegar Bretar reyndu að komast að samkomulagi við Rússa um bandalag gegn innrás Þjóðverja í Pólland strandaði á nokkrum þýðingarmiklu atriðum. 

Eitt var það, að þegar Munchenarsamningurinn var gerður án þess að Sovétmenn fengju að ráða nokkru um það, og það varð til þess að Þjóðverjar lögðu undir sig Tékkóslóvakíu og voru í einu vetfangi komnir upp að vesturlandamærum Sovétríkjanna varð Stalín að sjálfsögðu tortrygginn í garð Breta og Frakka sem með þessari samningsgerð hafði hleypt Þjóðverjum inn í Tékkland án þess að hleypt væri af einu einasta skoti. 

Þetta leit út eins og Vesturveldin væru að beina Þjóðverjum í austurveg. 

Meðal þess sem samningaviðræður um samræmt viðnám gegn Hitler strönduðu á var pólskt fyrirbæri, sem nefnt er "Russofóbía", landlægur ótti Pólverja við hinn volduga nágranna sinn.

Forsenda fyrir því að Rússar gætu hjálpað Pólverjum var að þeir gætu sent herlið sitt um pólskt land til að takast á við Þjóðverja.

Þetta fannst Pólverjum óbærileg tilhugsun og þar með var botninn dottinn úr bitastæðri andstöðu breta, Frakka og Rússa við innrásina í Pólland.

Í ljós kom að Bandamenn áttu ekki neina áætlun um innrás inn í Þýskaland sem auðvitað var forsenda hernaðar vestan frá.

Ekkert gerðist á vesturvígstöðvunum sjö fyrstu mánuði styrjaldarinnar. 

 

Niðurstaða Stalíns var rökrétt: Illskásti kosturinn yrði að friðþægja Hitler og tryggja með því hernaðaraðstöðu Sovétríkjanna í Austur-Evrópu.

Fram að þessu höfðu Vesturveldin stundað friðþægingarstefnu og nú var komið að Rússum.  

Að hluta Pólverjum að kenna