Elanor Rigby og Yesterday.

Í minningunni eru Elanor Rigby og Yesterday lögin, sem mörkuðu þáttaskil í þroska- og þróunarsögu Bítlanna. Það var einstök upplifun að heyra þessi lög í fyrsta sinn og spila þau aftur og aftur.

Ef þeir John, Paul, George og Ringo voru fjórir fætur á gæðingi, var George Martin knapinn, sem laðaði fram úr þeim gangtegundirnar sem gerðu þennan gæðing svo einstakan, - breytti hljómsveit gítar- bassa- og trommuleikara, sem í upphafi mátti líkja við hest, sem aðeins brokkaði og stökk, í alhliða gæðing jafnvígan á allar gangtegundir.

 

 

Bítlarnir hefðu hljómað öðruvísi

Samt mikil framför frá Gúmmívinnustofubrunanum.

Bruninn í Gúmmívinnustofunni fyrir rúmum aldarfjórðungi markaði tímamót í slökkvistarfi á Íslandi.

Í blaði Landssambands slökkviliðsmanna, sem kom út eftir brunann, kom fram, að slökkviliðið vissi ekki hvað húsið var margar hæðir, þ. e. þeir vissu ekki að það var kjallari undir því og að þar væru 3000 brennandi hjólbarðar.

Í greininni í blaðinu kom fram að vegna þessa hefðu slökkviliðsmenn verið í mikilli lífshættu þegar þeir fóru inn í húsið.

Á þessum tíma var slökkvilið í Hveragerði búið að koma sér upp kerfi, þannig í tölvu á leiðinni á brunastað var hægt að sjá húsaskipan á brunastað.

Talsmenn slökkviliðsins í Reykjavík töldu, að vegna stærðar höfuðborgarhverfisins væri slíkt ekki mögulegt þar.

En nokkrum árum síðar kynnti slökkviliðið með stolti nýtt og svipað kerfi, og einnig var úr sögunnni sú ringulreið, sem stundum hafði ríkt á brunastöðum.

Í Gúmmívinnustofubrunanum vissu slökkviliðsmenn ekki um suma af næstu brunahönunum og töfðust fyrir bragðið við það að leiða slöngur í hana, sem voru margfalt lengra í burtu.

Byltingin í skipulagi og aga hjá slökkviliðinu í kjölfar Gúmmívinnustofubrunans sýndi, að rétt eins og slökkviliðið á Keflavíkurflugvelli hafði hlotið viðurkenningu sem besta slökkviliðið í herstöðvum Bandaríkjamanna, hefði svipaður titill sennilega geta orðið að veruleika hjá Slökkviliðinu í Reykjavík hefði hann verið í boði.

Vissu ekki af íbúðinni í húsinu

Líklega rétt mat Katrínar.

Í öll þau skipti sem kosið hefur verið í kjölfar brottfarar sitjandi forseta Íslands hafa stjórnmálamenn hafa þingmenn eða fyrrverandi þingmann og ráðherrar boðið sig fram.

1952 voru það Ásgeir Ásgeirsson og Gísli Sveinsson, 1968 Gunnar Thoroddsen, 1980 Albert Guðmundsson og 1996 Ólafur Ragnar Grímsson og Guðrún Agnarsdóttir.

Ásgeir var kosinn 1952, Gunnar og Albert ekki 1980, en Ólafur Ragnar 1996.

Alþingi naut meiri virðingar þá en nú. Alþingismaður, sem býður sig fram núna, verður að vera viðbúinn snarpari og oft ósanngjarnari árásum á netmiðlunum og í fjölmiðlunum en áður hefur þekkst.

Gildir þar oft hið fornkveðna að "það er lítið sem hundstungan finnur ekki."

Þótt Katrín Jakobsdóttir hafi þá sérstöðu að njóta miklu meira persónulegs fylgis en nemur stærð flokks hennar og skáka með því leiðtogum mun stærri flokka, og þar að auki að njóta eins og er miklu meira fylgis en nokkur annar hugsanlegur frambjóðandi, mun hún þurfa að útvega sér þykka brynju til að standast harðar atlögur.

Í öllum forsetakosningum hafa legið ákveðnir straumar hjá kjósendum sem ekki hafa alltaf verið fyrirsjáanlegir að öllu leyti.

Það er ákveðin óvissa á ferðinni og framundan er tími þar sem vika getur reynst langur tími. 

Stjórnarskrármálið er eitt af því sem getur hrist upp í stjórnarandstöðuflokkunum og úr því sem komið er verður Katrín að taka þann slag, hvort sem hún býður sig fram til forseta eða ekki.   

Ákvörðun hennar er því líklega rétt eins og staðan er nú.

En, - eins og áður sagði, - vika er langur tími í stjórnmálum.

Katrín ætlar ekki í framboð

Þegar tvíþekjan stefndi á Harald myndatökumann.

Starf kvikmyndatökumanna og fréttamanna er ekki hættulaust. Þeir þurfa oft að vera á stöðum þar sem hættan ýmist liggur í leyni eða er ljós, eins og til dæmis í náttúruhamförum og eldsvoðum.

Einstaka sinnum ná kvikmyndatökumenn myndskeiðum, þar sem hættan, sem þeir lenda í, sést vel.

Á 40 ára afmæli hernáms Íslands vorið 1980 fórum við Haraldur Friðriksson myndatökumaður austur í Flóa til að taka myndir í Kaldaðarnesi á gamla flugvallarstæðinu þar.

Á þessum tíma var flughæf gömul kanadísk tvíþekja af gerðinni Fleet Finch í í eig Árna bónda í Múlkoti og var ákveðið að taka mynd af henni í flugtaki á Selfossflugvelli.

Hliðarvindur var og vandasamt að stjórna flugvélinni.

Í fyrstu gekk allt að óskum, en skyndilega reið stífur hliðarvindur yfir völlinn og flugvélin skrikaði þannig til að hún stefndi beint á Harald þar sem hann stóð og myndaði í gríð og erg.

Allt stefndi í að vélin færi beint á Harald en á síðustu stundu tókst Árna að beina vélinni framhjá Haraldi, en afar litlu mátti muna.

Haraldur var ævinlega sallarólegur við myndatökur sínar og haggaðist ekki þau augnablik sem flugvélin stefndi beint á hann.

Ég spurði hann eftir á hvort hann hefði ekki orðið hræddur en hann kvað svo ekki vera, heldur miklu frekar hrifinn af því hvað myndskeiðið varð flott.

Og vissulega varð það flott þegar það birtist á skjánum.

Svipað hafði komið fyrir í gosinu í Heimaey morguninn eftir að það byrjaði, að Þórarinn Guðnason kvikmyndatökumaður virtist ekki veita því athygli að hraunslettur féllu rétt hjá honum þar sem hann stóð skammt frá Kirkjubæ og var kominn afar nálægt gosinu.

Svo einkennilega sem það hljómar virkar myndataka oft þannig á þá sem horfa í gegnum linsuna, að þeim finnst þeir vera að horfa á kvikmynd frekar en að upplifa það sem er að gerast og skynja því ekki hættu á sama hátt og myndavélarlaus maður.

Fréttamaður slapp með skrekkinn