Þess vegna að fara í Gleðigönguna ef mögulegt er.

Sagan af Ronju Sif minnir mig á það, hve mikil áhrif það hafði á fulltrúa í stjórnlagaráði að ræða við fulltrúa transfólks, sem kom á okkar fund til að fræða okkur um sína hagi.

Sú fræðsla og þau kynni við talsmenn þessa þjóðfélagshóps, sem við fengum, kom okkur í opna skjöldu og opinberaði fyrir okkur vanþekkingu okkar.  

Þessi fundur með fulltrúum frá transfólkinu var vegna sjöttu greinarinnar um jafnræði, þar sem er sett fram upptalning á eftir kröfunni um að öll skulum við vera jöfn fyrir lögum og njóta mannréttinda, "...svo sem vegna kynferðis, aldurs...o. s. frv. 

Orðin "svo sem" tákna, að upptalningin er ekki tæmandi en henni ætlað að lýsa því helsta sem geti leitt til óréttlátrar mismununar. 

Eftir kynningu transfólksins komumst ég og fleiri á þá skoðun að nefna ætti þetta fólk.

Í atkvæðagreiðslu um orðalagið munaði aðeins einu atkvæði að transfólk kæmist inn í textann, en helstu rökin fyrir því voru þau, að það skorti oft á vitund og þekkingu um tilvist þeirra og sérstöðu, og að oft leiddi slíkt sjálfkrafa til mismununar. 

Þegar ég var að alast upp var einn drengur í götunni, sem vildi strax nokkurra ára gamall frekar leika sér með dúkkur en bíla. Þetta var augljóslega áskapað og hann gat ekkert að þessu gert.  

Þegar fréttamaður spurði mig í einni af fyrstu Gleðigöngunum af hverju ég væri í henni á litla opna örbílnum mínum, svaraði ég því til að það nægði mér að hafa orðið vitni að þeim þjáningum sem þessi drengur þurfti að líða af völdum þjóðfélagsins lengst af lífi sínu vegna þess hvernig hann var skapaður.

"Mér nægir að fara í þessa göngu fyrir hann einn, hvað þá fyrir allar þúsundirnar hér á landi og milljónirnar erlendis sem hafa þurft að líða eins og hann." 

Eftir helgina eru Hinsegin dagar og Gleðgangan í lok hennar. Fáir viðburðir hafa haft eins góð og jákvæð áhrif á þjóðfélag okkar og þessi árlegi viðburður.  

Ronja er 5 ára trans-stelpa

Hvernig væri prófa "niðurhal" á mjólk?

Gott er að ungir og frískir menn komi til skjalanna í íslenskri tónlistarútgáfu og fylgja þeim hinar bestu óskir.

Tónlistarmenn standa þessi misserin í baráttu eins og sést á athyglisverðu og tímabæru viðtali við Jakob Frímann Magnússon í Fréttablaðinu í dag um ólöglegt niðurhal á tónlist og kvikmyndum, sem áætlað hefur verið að hýrudragi íslenska listamenn um meira en milljarð króna á ári. 

Ein af röksemdunum, sem sáust og heyrðust í útvarpi um þetta mál var það að engin ástæða væri til þess að listamenn hefðu tekjur af list sinni. "Það getur hver sem er farið út í bílskúr og raulað og gutlað eitthvað á gítar. Og hver sem er getur skroppið út og tekið mynd af landslagi sem blasir við öllum." 

Í þessu felst mótsögn. Ef verk þessara listamanna eru svona lítilfjörleg, hvers vegna skreppa þessir menn þá ekki sjálfir út í skúr og gutla á gítar og raula?

Hvers vegna skreppur ekki hver sem er í Eldborg og lætur taka upp ævistarf á borð við ævistarf Ladda?

Og hvers vegna er afurð hans niðurhöluð og dreift 50 þúsund sinnum?

Ágætt væri að taka þessa menn á orðinu, að skreppa út úr bílnum á ferðalagi og mjólka nokkrar kýr við veginn. Það væri ákveðin tegund af "niðurhali". 

Setja síðan hvatningu inn á facebook undir nafni sérstaks fyrirtækis um þessa starfsemi til að sem allra flestir helst tugir þúsunda, skreppi út á tún á ferðum sínum, mjólki kýrnar og dreifi mjólkinni til sem allra flestra. 

Og segja síðan: "Það getur hver sem er skroppið út á tún og mjólkað kýr sem hann sér." 

Taka yfir allan tónlistarrekstur Senu

Þegar ég sá eini sem slapp heill heilsu úr veislunni.

Í tengslum við vel heppnaða sýningu Herranætur á leikritinu Vængstýfðum englum í Hveragerði 1958 fengu allir að borða á hótelinu þar. 

Varla var veislan búin þegar allir urðu veikir nema ég. Sumir urðu svo veikir, að þessi veikindi rötuðu í blaðafrétt, enda varð að kalla héraðslækninn til. Rútan, sem við vorum í, gat ekki komist af stað til Reykjavíkur og af þessu hlutust hin mestu vandræði. 

Þetta þótti veislugestum ósanngjarnt hvað mig snerti, því að í veislunni hafði ég farið í kappát við beljakann Lúðvík B. Albertsson, sem var nokkuð eldri en ég og státaði af því að hafa verið afleysingalögregluþjónn á Siglufirði.  

Fór þetta einvígi þannig að Lúðvík tapaði illla, - ég át hann undir borðið, ef svo mátti segja, því að hann varð allra manna veikastur en ég kenndi mér einskis meins. 

Við rannsókn málsins upplýstist jafnframt hvaðan eitrunin kom og hvers vegna Lúðvík varð veikastur en ég sá eini sem slapp.  Í ljós kom að ég hafði verið eini veislugesturinn sen ekki hafði borðað grænar baunir, sem Lúðvíg hafði að sjálfsögðu graðgað í sig öllum öðrum fremur.

Baunirnar voru rannsakaðar og reyndust eitraðar. 

Hefði varla þurft að spyrja að örlögum mínum ef ég hefði ekki verið svona fráhverfur grænum baunum.

Ef þetta hefði verið fjölskylduveisla hefði hún breyst í fjölskituveislu.  

Brúðkaupsgestir fengu matareitrun