Gömul saga og ný.

Það er gömul saga og ný að keppnismenn í bardagaíþróttum reyni að forðast ákveðna andstæðinga sem gætu haft áhrif á feril þeirra. 

Sjálfur Jack Dempsey var ásakaður um að draga svonefnda litarlínu ( color line ) gagnvart Harry Wills, skæðasta blökkumanninum sem gat ógnað veldi hans og var Dempsey sakaður um að koma sér hjá því að berjast við hann. 

Það gerðu reyndar fleiri á þessum árum þar sem misrétti kynþátta ríkti í raun í Bandaríkjunum þrátt fyrir ákvæði stjórnarskrárinnar um jafnan rétt allra manna. 

1936 lá beinast við að Max Schmeling fengi að berjast við James Braddock heimsmeistara, eftir að Schmeling hafði sigrað Joe Louis. 

Með klækjabrögðum tókst umboðsmönnum og áhrifamönnum að draga Schmeling, sem þýskir nasistar hömpuðu mikið,  á asnaeyrum og gefa Louis í staðinn tækifæri til að hrifsa heimsmeistaratitilinn af Braddock 1937. 

En Joe Louis var heiðursmaður og sagði eftir þann sigur, að hann teldi sig ekki heimsmeistara nema að berjast öðru sinni við Schmeling.

Það gerði hann í einstæðum bardaga sem varð að hálfgeru uppgjöri milli "masters race" eða "yfirburðarkynþáttar" Hitlers og hins "óæðri" kynþáttar blökkumanna, og í Hvíta húsinu sagði Roosevelt Bandaríkjaforseti við Louis, þegar hann þreifaði á upphandleggsvöðvum hans, að lýðræðisríkin þyrfu á þeim að halda í baráttunni við einræðisríkin. 

Þjálfari Floyd Patterson gerði það sem hann gat til að koma í veg fyrir að Patterson berðist við Sonny Liston á árunum 1960 til 1962 þegar Liston var augljóslega besti þungavigtarhnefaleikari heims. 

Í staðinn barðist Patterson tvisvar við Ingemar Johansson eftir að hann tapaði fyrir honum 1959.

Patterson var heiðurmaður og reif sig lausan til að verja heiður sinn, en 1962 og 63 mátti hann þola einhverja mestu niðurlægingu heimsmeistara í sögunni í tveimur bardögum við Liston sem tóku 2 mínútur og 10 sekúndur hvor. (2:08 og 2:10).

Patterson hafði meðferðis dulargervi þegar hann gekk á hólm við Liston til þess að geta dulist eftir bardagann ef hann færi illa. 

Heitasta ósk George Foreman eftir endurkomuna 1987 var að fá að berjast við Mike Tyson en bæði þá og síðar forðaðist Tyson að berjast við Foreman, þannig að þeir leiddu aldrei saman hesta sína á þeim tíu árum sem seinni hluti ferils Foremans stóð yfir. 

Svo smeykur var Riddick Bowe við Lennox Lewis að hann henti frá sér nýunnu heimsmeistarabelti eftir bardaga við Evander Holyfield frekar en að berjast við Lewis og barðist í staðinn alls þrisvar við Holyfield. 

Fleiri forðuðust að berjast við Lewis, því að eftir endurkomu Mike Tyson 1995 forðaðist Tyson að berjast við Lewis allt til ársins 2002 þegar loksins varð af því og Lewis saltaði Tyson.

Eftir á að hyggja sjá menn, að Lennox Lewis var jafnbesti þungavigtarhnefaleikarinn í tíu ár frá 1992 til 2002 og að það var ekki að ástæðulausu sem aðrir þungavigtarmenn óttuðust hann.

Svona uppákomur eru ævinlega hvimleiðar og í reglum ýmissa sambanda eru ákvæði sem gera titilhöfum skylt að berjast við bestu áskorendurna og þyrftu þessar reglur að vera harðari ef eitthvað er. 

Heimsbyggðin mátti til dæmis bíða í mörg ár eftir uppgjöri Floyd Mayweathers og Manny Pacquiao þar til það fór loksins fram á þessu ári. 

  

Enginn vill berjast við Gunnar

Athugasemdir

[Þorsteinn Briem, 16.8.2015 kl. 23:17]

Why Birds Don't Collide