Hin langdregnu stríð.

Því miður er reynslan oftast sú, þegar öflugir bakhjarlar stríðandi fylkinga viðhalda hernaðarmætti skjólstæðinga sinna í staðbundnum stríðum, að þau dragast óhæfilega á langinn, og að eftir á sjá menn, að úrslitin höfðu verið nokkuð fyrirsjáanleg og mestallur stríðsreksturinn því "óþarfur".

Í Kóreustríðinu 1950-53 var nokkkuð fyrirsjáanlegt, að stríðið myndi enda með þrátefli, og að ætlun Vesturveldanna annars vegar eða Sovétríkkjanna hins vegar að þeirra skjólstæðingur ynni sigur, gekk ekki upp í þess tíma hernaðarástandi, því að annars var hætta á að beitt yrði kjarnorkuvipnum með ófyrirsjáanlegum og stórfelldum afleiðingum.

Formlega stendur Kóreustríðið enn og mun halda áfram að gera það á meðan Kínverjar geta ekki sætt sig við að valdhöfum í Norður-Kóreu verði steypt.

Þrjóska og óbrjótanlegur sjálfstæðisvilji Víetmama leiddi til þess að fyrirsjáanlegt nátti vera að jafnvel máttur mesta hernaðarveldis heims yrði í fjötrum.

Stríðið stóð tíu árum lengur en "þurft" hefði til að leiða þessa staðreynd fram.

Átökin í Líbanon stóðu meira og minna í meira en áratug og virtust á tímabili ekki geta tekið enda.

Því miður eru líkur á að í Sýrlandi verði hlutskipti þjóðarinnar enn verri. Stuðningsþjóðir stríðandi fylkinga eiga nóg af hergögnum og möguleikum til stuðnings til þess að dæla inn eldsneytinu fyrir stríðshörmungarnar.

Allra augu beinast að Vín