Eins og símabyltingin?

Framþróunin í smíði rafbíla minnir um margt á byltinguna í framleiðslu snjallsíma og skyldra rafeindatækja. Hún hefur verið svo hröð að skömmu eftir að snjallasta tækið hefur verið komið í sölu hefur annað og mun betra komið á markað, svo að hið fyrra hefur þokast nær því að verða úrelt. 

Þetta á þó ekki að koma í veg fyrir að fólk kaupi það besta hverju sinni, því að ef alltaf er verið að bíða eftir því sem verður endanlega best, er hætt við að það geti dregist ansi lengi að það gerist.

Ef ég get til dæmis látið 17 ára draum rætast um að eignast minnsta, umhverfisvænsta og ódýrasta bílinn, sem fáanlegur er, "rafbíl litla mannsins," mun ótti um að annar miklu betri komi fljótlega ekki aftra mér í því.   

Í smíði slíkra bíla eru hraðar framfarir um þessar mundir og spennandi tímar framundan. 

 

Drægi nýrrar kynslóðar margfalt meira

Færsla frá Ártúnsbrekku til Leifsstöðvar.

Það eru allmörg ár síðan sú breyting blasti við að "varnarlínan" varðandi fólksflutninga á Íslandi, ef svo má að orði komast, sem áður hafði verið við borgarhlið Reykjavíkur, var komin suður í Leifsstöð. 

Ung íslensk kona í Helsingjaborg í Svíþjóð orðaði það þannig við mig árið 2003 að hún sætti sig ekki við það að eiga heima á afskekktri eyju norður í hafi með þeim takmörkuðu möguleikum, sem þar væri að finna fyrir vel menntað fólk. Henni hugnaðist ekki sú ofuráhersla sem þar væri lögð á gamla atvinnustefnu sem miðaðist við skaffa atvinnu í verksmiðjum og blindni á að nokkuð annað en stóriðja gæti viðhaldið byggð.

Mér hnykkti við en áttaði mig á því að þetta svar var svipað því sem Vestmannaeyingar höfðu áður gefið sem skýringu á því af hverju þeir sættu sig illa við að eiga heima á "afskekktri eyju úti í hafi."

Því miður er eins og það ætli að taka áratugi að átta sig á þessum veruleika.  

 

Skortir tækifæri á Íslandi

Gullæði nútímans: Olían.

Aldirnar í sögu mannkynsins svo sem steinöld, bronsöld og járnöld, eru mældar í þúsundum ára. Allar draga þær nöfn af þeim efnum, sem notuð voru í áhöld af ýmsu tagi.

Öldunum var gefið nafn eftir á, en 1945 töldu margir að hafin væri atómöld, sem tæki við af steinöld.

Beislun kjarnorkunnar var að sönnu risaskref, en þó höfðu tímamótin orðið hálfri öld fyrr, þegar olíuöldin gekk í garð, svo gríðarlega byltingu færði nýting hennar og tæknibyltingin sem var samfara henni, mannkyninu.

En olíuöldin verður varla nema andartak í samburði við steinaldirnar, bronsöld og járnöld, innan við 200 ár, svo óhemju hratt jókst orkunotkunin, og svo undra hratt mun hún dala á ný.

Sagan sýnir að "svarta gullið", olían, hefur verið sterkasta aflið sem stjórnað hefur stjórnmálum heimsins síðan um aldamótin 1900, og gildir það jafnt um heimsstjórnmál og stjórnmál í einstökum löndum.

Allt frá stórfelldum fyrirætlunum um heimshöfn í Finnafirði eða annars staðar á norðausturhorni Íslands til hugmynda olíuflutninga suður endilöng Bandaríkin í risaolíuleiðslu í stað flutninga frá Kanada til Kína, taka þröng peningasjónarmið, græðgi og skammsýni ætíð völdin þegar olían er annars vegar.

Fyrir þeim sjónarmiður verður allt að víkja, svo sem siðfræði, stjórnmálastefnur, trúarbrögð, hugmyndafræði og hugsjónir.

     

„Þetta lagafrumvarp er hneyksli“

Þetta sagði Shakespeare líka: "...hann rignir alltaf dag eftir dag."

Gylfi Þór Sigurðsson og Alexandra Helga Ívarsdóttir eru ekki þau fyrstu sem leggja sig fram um að lýsa "skítaveðri" í landi sínu.

Sjálft höfuðskáld Englendinga, William Shakesperare, fann svo mikla þörf hjá sér til þess að lýsa því höfuðatriði enskrar tilveru sem "skítaveðrið" er, að hann endar eitt verka sinna, Þrettándakvöld, á söng um það hvernig enska rigningin litar lífshlaup flytjandans, hirðfíflsins Fjasta. 

Ef Gylfi hefur ekki heyrt þetta, er ég tilbúinn til að gefa honum eintak af þessum söng, sem ég raulaði inn á disk í hitteðfyrra undir heitinu "Hann rignir alltaf." 

Það er ekki á hverjum degi sem tækifæri gefst til að semja lag við texta sjálfs Shakespeares um eitt af höfuðatriðum tilveru Breta. Til þess að hnykkja á því, gerir Shakespeare laglínurnar "Hann rignir alltaf dag eftir dag" og "hæ, hopp, út í veður og vind!" að síbyljustefjum í textanum eins og sést vel í þýðingu Helga Hálfdanarsonar. 

 

HANN RIGNIR ALLTAF. 

 

Ég var lítill angi með ærslu og fjör - 

hæ, hopp, út í veður og vind!

Ég stundaði glens og strákapor

og hann rignir alltaf dag eftir dag.

 

 

Ég óx úr grasi ef einhver spyr, - 

hæ, hopp, út í veður og vind! 

En klækjarefum er kastað á dyr

og hann rignir alltaf dag eftir dag. 

 

Mér varð til gamans að gifta mig, - 

hæ, hopp, út í veður og vind! 

Nú dugar lítið að derra sig

og hann rignir alltaf dag eftir dag! 

 

Ég hoppa prúður í brúðarsæng, - 

hæ, hopp, út í veður og vind! 

Og brennivínsnefi bregð í væng, - 

og hann rignir alltaf dag eftir dag. 

 

Sem veröldin forðum fór á kreik, -

hæ, hopp, út í veður og vind! 

Enn vöðum við reyk, senn er lokið leik

en við látum hann ganga dag eftir dag.

Og hann rignir alltaf, rignir alltaf,

rignir alltaf dag eftir dag!  

 

 

 

Alltaf sama skítaveðrið á Íslandi