Stríðin endalausu ?

1979 sat stjórn, hliðholl Sovétríkjunum að völdum í Kabú í Afganistan. Svonefndir Mujaheddin, samtök öfgafullra múslima, sem naut velvilja Bandaríkjamanna, steypti leppstjórn Rússa af stóli. 

Rússar svöruðu með því að senda herlið inn í landið og framundan var sex ára blóðugt og dýrkeypt stríð fyrir Rússa. 

Bandaríkjamenn, Bretar og fleiri Vesturlönd fordæmdu íhlutun Rússa, sniðgengu Ólympíuleikana í refsingarskyni og Bandaríkjamenn studdu Mujaheddin með ráðum og dáð. 

Rússar svöruðum með því að sniðganga Ólympíuleikana í Los Angeles 1984 en drógu síðar her sinn út úr Afganistan. 

Þegar skjólstæðingar Bandaríkjamanna höfðu náð völdum og hafa síðan gengið undir heitinu Talibanar tóku þeir að sjálfsögðu upp hin hörðustu lög, mannréttindabrot og kúgun, og veittu í lok aldarinnar Osama bin Laden og samtökum hans landvist til að undirbúa árásina á Bandaríkin 11. september 2001. 

Nú var komið að Bandaríkjunum að taka upp fyrrum fordæmdar aðgerðir Kana og senda herlið til landsins til að steypa Talibönum. 

Með þessu viðurkenndu þeir í raun að fordæming þeirra á aðgerðum Rússa 1979-84 hefði verið með holum hljómi svo ekki sé meira sagt. 

Eftir 14 ára hernað í Afganistan sér í raun ekki fyrir endann á stríðsaðgerðum í landinu og af og til drepa Kanar eigið fólk eða óbreytta borgara, auk þess sem Talibanar ná umtalsverðum árangri hvað eftir annað. 

Sagan frá 1979 á sér bergmál í Sýrlandi og Líbíu og enn eru dregnar línur Kalda stríðsins varðandi það, að ráðast jafnan gegn þeim sem Rússar styðja. 

Hernaðarátök í Afganistan eru stríðið endalausa og spurning, hvort Sýrland sé á svipaðri leið. 

Mikið mannfall í árás Bandaríkjahers

Mikið tjón ef gögn glatast. Þjófurinn er oft fórnarlamb.

Í morgun leit út fyrir að fyrir tilviljun hefðu verið samtímis í bakpoka mínum sem stolið var í Landsbankanum í gær, bæði svört lenovo tölva og stór grár tölvulykill með afrit af stórum kvikmynda- og bókahandritum auk ljósmynda og kvikmynda.

Þetta voru afar slæmar fréttir og þess vegna bloggaði ég um það.

Nú hefur komið í ljós að grái tölvulykillinn var ekki í pokanum.

En samt eru mikil gögn í tolvunni sem eru verðmæt og afrakstur mikillar vinnu, og þess vegna var óhjákvæmilegt að kæra stuldinn til lögreglu, því að annars er ekki heimilt að nota myndskeið úr öryggismyndavél bankans við að reyna að upplýsa málið og bjarga þessum miklu verðmætum.

Meðal þeirra er bókar- og kvikmyndahandrit af verkinu "Emmy, stríðið og jökullinn", sem að baki liggur margra ára vinna.

Því er skorað á þann, sem hefur þetta verðmæti undir höndum að koma því til mín, og mun ég þá fella málið niður. 

Á bak við þjófnaði liggur oft harmsaga, þar sem þjófurinn er fórnarlamb hins raunverulega þjófs. Þannig gæti legið í þjófnaði á bakpoka mínum í anddyri Landsbanka Íslands, sem greint er frá á facebook síðu minni í kvöld.

Ég var búinn að hjóla með bakpokann eftir borginni endilangri og það var kærkomið, að geta lagt hann frá sér örskamma stund. 

Það nöturlega við þennan þjófnað er, að ég var sérstaklega á varðbergi gagnvart hjólinu, sem ég var á, og stóð læst utan við útidyrnar, og bakpokanum, sem ég lagði þannig frá mér, að hvort tveggja, hjól og bakpoki, væri í sjónlínu þar sem ég beið eftir því að kæmi að mér hjá gjaldkera inni í bankanum.

Þegar kæmi að mér, ætlaði ég að setja bakpokann á mig á leið til gjaldkeras og frá honum að hjólinu.  

En þjófurinn nýtti sér örfá augnablik þar sem ég varð að ganga nokkur skref til að sjá hvar ég væri í röðinni í biðinni eftir að komast til gjaldkerans. 

Vitni á staðnum og öryggismyndavélar, öryggisvörður nálægt, - óvenju bíræfinn þjófnaður. En kannski djarfur vegna ástands þess sem tók þessa miklu áhættu.

Fyrir rúmum áratug var framinn enn bíræfnari þjófnaður þegar dýrri myndavél var stolið frá mér þar sem hún var inni í læstum bíl í læstri bílageymslu í kjallara Útvarpshússins! 

Var þetta óvenju bíræfinn þjófnaður, - nokkuð, sem átti ekki að geta gerst. 

Þjófurinn náðist með því að nota mynd af honum sem öryggismyndavél hússins nam.

Í ljós kom að hann var fíkniefnaneytandi, sem hafði farið í meðferð nokkrum misserum áður, en var nýfallinn úr himnaríki hins nýviðreista manns niður til heljar fíkninnar.

Hann fór með myndavélina til dópsalans síns og fékk greiddar skitnar 30 þúsund krónur fyrir hana, svona rétt fyrir næsta skammti og aðeins brot af virði ránsfengsins.

Hann þorði ekki fyrir sitt litla líf að segja til nafns dópsalans.

Ég hafði mikla samúð með þessum ógæfusama manni, örlögum hans og harmsögu, og ef hann hefði skilað mér ránsfengnum, hefði ég dregið kæruna til baka.

Sé svipað komið fyrir þeim sem tók bakpokann minn í dag, myndi ég bjóða hið sama, og hvernig sem aðstæðurnar kunna að vera, myndi ég ekki erfa þetta atvik við þann eða þá sem þarna voru að verki.

Einkum er það tölvan, tölvulykillinn fyrrnefndi og gögnin og skjölin í þeim, sem mikilvægt er að bjargað verði frá glötun.