Aldarafmæli loftárása á almenning.

19. janúar  síðastliðinn átti eitthvert svívirðilegasta athæfi stríðssögunar, skipulagðar og vísvitandi oftárásir á almenning, aldar afmæli. Þýskt Zeppelin loftskip flaug af hafi þennan dag inn yfir bæina Great Yarmouth og King´s Lynn á Englandi og varpaði sprengjum á þau.

Í kjölfarið fylgdi stigvaxandi lofthernaður af þessu tagi af hendi stríðsþjóðanna.

Í upphafi stríðsins höfðu einstaka flugmenn varpað sprengjum með höndunum á París, en árásin á Great Yarmouth og King´s Lynn er talin fyrsta loftárásin til þess gerð að drepa almenna borgara.  

Tíu fórust og tuttugu særðust í þessari fyrstu loftárás á almenna borgara 19. janúar 1915, en á þeirri öld, sem síðan er liðin, hafa drápin stigmagnast með aukinni hernaðartækni og milljónir manna verið drepnir á þennan hátt.

Engin þessara loftárása, allt til mannskæðustu árásanna á Hiroshima og Tokyo 1945, þar sem á annað hundrað þúsund manns voru drepnir í hvorri árás,  hefur verið skilgreind sem stríðsglæpur, enda hafa helstu stórveldin á þessum tíma ráðið ferðinni í því að skilgreina, hvað séu stríðsglæpir og hvað ekki.

Dapurlegast er þó að það voru kristnar þjóðir sem hófu hernað af þessu tagi og hafa síðan verið stórtækastar á þessu svipði, - voru nær einar um hituna fram til 1937, þegar Japanir bættust í hópinn í innrás sinni í Kína.

Þetta er ömurleg mótsögn við það brautryðjendastarf sem kristnar þjóðir hafa unnið í mannréttindamálum og lýðræði í samræmi við kenningar kristninnar.

Nokkur nöfn eru þekktust í sögu loftárásanna, árásin á spænska fjallabæinn Guernica 1937, árásirnar á London og aðrar breskar borgir veturinn 1940-41, árásin á Belgrad í apríl 1941, þar sem 17 þúsund voru drepnir, á Hamborg í júlí 1943, þar sem 42 þúsund voru drepnir, stór hluti þeirra í nýrri tegund af eldhafi eða eldstormum, sem soguðu fórnarlömbin inn í sig, og síðan svipuð árás á Dresden í janúar 1945 og Tokyo í sumarið 1945 þar sem meira en 100 þúsund fórust.

Í öllum þessum árásum var ekki um að ræða að eyða verksmiðjum fyrst og fremst eins og sést vel af mannfjöldanum sem fórst, svo sem í Belgrad, Dresden og Tokyo. Í Belgrad var einfaldlega ekkert skotmark sem hafði beina hernaðarlega þýðingu, heldur aðeins um það að ræða að "refsa" Júgóslövum og árásin nefnd "Operation Strafgericht".    

Tvær kristnar þjóðir, Bandaríkjamenn og Rússar, hafa í Kalda stríðinu komið sér upp vopnabúrum, sem getur eytt öllu lífi á jörðinni með lofthernaði á grundvelli hernaðarkenningarinnar MAD (Mutual Assured Destruction) eða GAGA, (Gagnkvæm Altæk Gereyðing Allra). 

Í stærstu loftárásum síðustu 100 ára voru hundruð þúsunda venjulegra borgara brenndir lifandi. En um það gildir það sem Stalín sagði, að það að drepa einn mann er morð en að drepa milljón er bara tala.

Þessi orð hafa minnt á sig þegar villimenn Íslamska ríkisins hafa brennt flugmann lifandi fyrir opnum tjöldum fjölmiðla svo að vakið hefur mikinn hrylling og viðbrögð um allan heim. 

 

Hefndinni hvergi nærri lokið

Skriftin er á veggnum.

Ofangreind setning vísar til frásagnar úr Gamla testamentinu um það að hönd hafi ritað á vegg orðin "mene, mene tekel..." sem fyrirboða um fall konungs Babylónar. Og þetta rættist daginn eftir. 

Þegar litið er yfir efnahagslega stöðu Grikkja um þessar mundir minnir gamla veggskriftin á það sem framundan kann að vera þar í landi. 

Við íslenska Hrunið var það lýsti Steingrímur J. Sigfússon yfir því að ekki væri rétt fyrir Íslendinga að leita til AGS vegna ills orðspors af aðgerðum sjóðsins fyrr á árum. 

Steingrímur skipti um skoðun við nánari athugun og eftir á er erfitt að sjá hvernig við hefðum komist út úr vandanum nema með samstarfi við sjóðinn, enda hafa menn þar á bæ lært nokkuð af mistökum fyrri tíma. 

Grikkir leituðu til sjóðsins eins og við, en vandi þeirra er augljóslega miklu erfiðari en okkar vandi var.

Skriftin er á veggnum um fallið framundan, en spurningin er hvort sagan frá 600 árum fyrir Krist endurtaki sig.  

Peningarnir að klárast hjá Grikkjum

Myndu Íslendingar gera svona lagað?

Í grunninn eru Norðmenn að hrifsa til þriggja kynslóða verðmæti frá öllum kynslóðunum, sem á eftir koma, með því að dæla olíu upp úr olíulindum sínum á þeim hraða, sem þeir viðhafa.

Þeir eru í óða önn að klára óendurnýjanlega auðlind. Þetta er gersamlega ósjálfbær þróun og þar að auki til notkunar á eldsneyti sem eykur á loftslagsvanda jarðarbúa. 

Til að klóra yfir skítinn sinn hafa þeir þó lagt til hliðar fé í olíusjóð, sem nemur líkast til þjóðarframleiðslu þeirra í fjögur ár, og sjóðurinn mun með sama áframhaldi nema þjóðarframleiðslunni í skitin átta ár þegar olían verður upp urin.

Þetta gæti gagnast einni til tveimur kynslóðum í landinu í besta falli ef miðað er við hlut olíunnar í tekjum Norðmanna fram að þessu, en allir íbúar landsins eftir það munu ekki fá neitt. Ef miðað er við kröfu "frumstæðra" indíánaþjóðflokka í Ameríku fyrr á tíð þar sem krafan var um sjö kynslóðir fram í tímann, falla Norðmenn á því prófi.

En hvað myndum við Íslendingar gera?

Tónninn hefur þegar verið sleginn, búið að samþykkja án nokkurrar bitastæðrar umræðu, lagalega umgjörð, sem hæfi stórfelldum draumum um að verða olíustórveldi, helst í gær.

Myndum við Íslendingar þó reyna að slá aðeins á græðgi okkar með því að stofna olíusjóð, svipaðan þeim sem Norðmenn hafa lagt i ?  

Svari nú hver fyrir sig um það hve líklegt það væri. 

Norðmenn hafa aldrei verið ríkari

Ekki batnar það.

Atvikið hjá ferðaþjónustu fatlaðra í dag kemur ofan í fréttir af vandræðunum þar á bæ að undanförnu, og var varla á það bætandi. Mátti hún síst við svona óhappi. 

En sé það rétt að spunnar hafi verið upp sögur um það að hin týnda hafi sjálf losað beltið, hlaupið út og bílnum og síðan óséð inn í hann aftur til að spenna sig í sætið á ný þegar fyrir liggur að slíkt var óhugsandi, má segja: Ekki batnar það. 

Það er vandasamt að að annast og flytja fjölfatlað fólk og eiga þeir lof skilið, sem hafa sérhæft sig í því og gert það vel. Það segi ég af kynnum af störfum þeirra.  

En þegar tekið er mið af þessari síðustu uppákomu sést, að grunnorsakanna að öllum þessum vandræðum síðustu mánuðina er ekki að leita hjá bílstjórunum eða sjúklingunum, heldur hjá þeim, sem stóðu að því að rokið var í þessa kerfibreytingu án þess að gera sér grein fyrir því, hve mikið lá á bak við að koma henni á af fyllsta öryggi, þar sem bílstjórarnir fengju nægt ráðrúm til að kynna sér nægilega vel sérstöðu skjólstæðinga sinna og eðli starfsins.  

 

Kann hvorki að festa belti né losa