Viðskiptaráð: Óánægjan með lægstu launin misskilningur!

Þegar banka- og græðgisbólan blés sem mest út 2007 ályktaði Viðskiptaráð að Ísland væri svo langt á undan öllum öðrum þjóðum í efnahags- og fjármálasnilli að til Norðurlandanna þyrftum við ekkert að sækja. 

Nú fullyrðir ráðið að kjör hinna lægst launuðu og barnafólks hafi batnað svo mikið síðustu ár að þeir sem berjist fyrir bættum kjörum þeirra "ali á óvild í sem mestum mæli."!

Samkvæmt þessu er allt tal um þðrf á að sækja fram til bættra kjara fyrir láglaunafólk og barnafólk byggð á rangfærslum og misskilningi! 

Saka Samfylkinguna um rangfærslur

Róm brennur. "Plan B", hvenær og hve mikið ?

Það hefði átt að vera öllum ljóst fyrir 20 árum að þá þegar var ástand og útlit helstu ferðamannastaða okkar orðin þjóðarskömm. 

Eftir ferðalag um á þriðja tug þjóðgarða og verndaðra svæða 1998-99 kom ég heim í áfalli eftir að hafa séð hinn hrópandi mun á ástandinu hér og erlendis. 

Öll umfjöllun um þetta upp frá því hefur í raun ekki haft nein áhrif, því að ástandið er í hrópandi ósamræmi við allt orðagjálfrið sem engu hefur skilað. 

Að gistináttagjaldið skili 0,02 prósentum af gjaldeyristekjum þjóðarinnar til verndunar og uppbyggingu ferðamannastaða eða einum fimmhundraðasta hluta, er náttúrulega hneisa. 

Talað er nú um "Plan B" og umræðan tekin á nýtt plan í burt frá náttúrupassanum, fyrirbæri sem erlendis er í hugum gesta í þjóðgörðum tákn um að þeir séu "stoltir þátttakendur" ("proud partner") en ekki beittir "auðmýkingu" eins og hér er haft á orði.

Helstu náttúruverðmæti í Bandaríkjunum, landi frelsisins, er í almanna eigu. Hér er einkaeignaréttur á Dettifossi, Námaskarði, Leirhnjúki-Gjástykki, Geysi, Kerinu o.s.frv. "friðhelgur" samkvæmt stjórnarskrá og meira að segja svo friðhelgur, að enginn þorir að minnast á heimild í stjórnarskrá til þess að mestu verðmæti landsins séu í almanna eigu. 

Gisitnáttagjaldið er brandari, komugjöld þvælast fyrir mönnum og ekki tímir fjárveitingavaldið að láta neitt til málanna sem bitastætt er.

Það er spilað á fiðlu meðaan Róm brennur. Það er kaldhæðnislegt ef verkföll með tilsvarandi tjóni fyrir ferðaþjónustuna verður það eina sem getur linað á áníðslunni.  

Uppgjöf kemur ekki á óvart

Af hverju ekki að láta ESB-skákina halda áfram að vera í bið ?

Þegar ESB-aðildarumsóknin var sett á ís fyrir rúmum þremur árum, lá málið kyrrt þangað til því var hleypt upp fyrir rúmu ári og síðana aftur á dögunum. 

Styrmir Gunnarsson og fleiri hafa notað orðið klúður yfir málsmeðferð ríkisstjórnarinnar. 

Sú spurning vaknar nefnilega af hverju ekki var hægt að láta málið kyrrt liggja áfram fyrir ári og fá fram ástand þar sem hvorki var verið að eyðileggja neitt, sem búið var að vinna í samningaviðræðunum, né verið að þvinga núverandi stjórn til að gera það sem hún taldi hindrað af "ómöguleika" við að efna kosningaloforð sín. 

Forsætisráðherra að staða málsins væri þannig, að það væri sokkið og drukknað. 

Það þurfti alls ekki að vera þannig heldur frekar að sigling þess hefði stöðvast á leið þess og það lægi nú við akkeri. 

Svona svipað eins og þegar skák fer í bið eftir 40 leiki, en það er hliðstæða sem kemur upp í hugann. 

Engum dettur í hug að fara að ónýta alla leikina 40, þegar skák fer í bið. 

En þegar sest er að taflborðinu að nýju hafa menn skoðað stöðuna betur og endurmetið hana. 

Ótal fleiri hliðstæður má nefna, svo sem þegar bygging mannvirkja stöðvast og að því leyti kemur upp biðstaða.

Þannig stóð Þjóðleikhúsið fokhelt en óhreyft öll stríðsárin meðan Bretar hertóku það og notuðu sem birgðageymslu.

Engum datt í hug að rífa húsið eða breyta því á meðan þetta ástand varaði.

Annað dæmi: Hér um árið var hafin gerð upphleypts vegar til norðurs frá hringveginum skammt austan við Vatnshlíð, og átti hann að liggja til í átt að Sauðárkróki og tengjast veginum umutanverða Sæmundarhlíð.

Þá var vegurinn um Þverárfjall ekki kominn og leiðin að vestan til Sauðárkróks hefði styst um nokkra kílómetra ef þessi vegagerð hefði komist í framkvæmd og leiðin til syðri hluta Sæmundarhlíðar styst enn meira.

 

Af einhverjum ástæðum var hætt við nýja veginn í miðjum klíðum, þannig að nokkurra kílómetra haft við Skarðsá, sem eftir var að leggja veginn um, var áfram frumstæður jeppaslóði.

Ástæðurnar gætu hafa verið tvær, annars vegar að fjármagn hefur þrotið, eða hins vegar að vegna vaxandi byggðar í Varmahlíð sem miðju dreifbýlisins í Skagafirði yrði Varmahlíð ekki lengur í leiðinni að sunnan og vestan út á Krók og hagsmunir Varmahlíðar því atriði í málinu.

Kannski ollu báðar ástæðurnar því að hætt var við að klára veginn, en það skiptir minna máli nú en þá hvað Varmahlíð snertir, því að með veginum um Þverárfjall er hvort eð er komin styttir leið milli Reykjavíkur og Sauðárkróks.

Eftir stendur nokkurra kólómetra upphleyptur vegarkafli til norðurs frá hringveginum vestan við Vatnshlíð og er dálítið fyndið hvernig hann endar allt í einu, og við tekur 90 gráðu hægri beygja eftir lélegum jeppaslóða.

 

Engum hefur dottið í hug að fara að eyðileggja þennan vegarkafla þótt hann nýtist engan veginn eins og til var ætlast í upphafi.

Hann bíður þarna bara, og gæti nýst ef mönnum dytti í hug að stytta leiðina milli austasta hluta Austur-Húnvatnssýslu út á Sauðárkrók og leiðina frá nokkrum bæjum í Sæmundarhlíð til suðurs.

Auðvitað hefur beina og upphækkaða vegarkaflanum hrakað á mörgum áratugum líkt og vinnan við aðildarumsóknina að ESB myndi smám saman þurfa endurbóta við ef ferlið yrði sett af stað að nýju.

En lang skynsamlegasta útkoman, miðað við það að skákin fór í bið er sú, að staðan í henni sé látin óhreyfð svo lengi sem hléð verður á taflmennskunni. 

ESB bregst við bréfi stjórnvalda