"Enginn er betri..." Forspá og áhrínsorð?

Fyrir rúmu ári birtust þrjár stökur hér á síðunni um fjarveru Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar þegar þjóðarleiðtogar leiddust um eina af götu Parísar til að votta frönsku þjóðinni samúð og stuðning í kjölfar hryðjuverkanna þar.

Þar vantaði SDG í hópinn.  

Gerðist þetta á því tímabili sem kvartað var ítrekað yfir fjarveru Sigmundar frá þingfundum, en nú nýlega virtist þetta hafa snúist við þegar Kári Stefánsson lýsti því að helsta óánægjan varðandi Sigmund varðaði það, sem hann kallaði "skort á fjarveru."

Já, vandlifað fyrir SDG.

Sú síðasta af þessum þremur vísum átti að vera eins konar spá fram í tímann með spurningarmerkjum, en sú spá hefur ræst miklu fyrr en vísnahöfundur bjóst við og varð því að eins konar áhrínsorðum.

Lykilsetningin í þessum vísum var nokkurs kjörorð, sem stuðningsmenn SDG gætu notað fyrir hann, en snerist í höndum þeirra upp í andhverfu sína.

Hér koma 1. og 3ja vísan.

 

Forystu Íslands féllust hendur.

Til Frakklands var þess vegna enginn sendur.

Héðan fór enginn yfir hafið

því enginn er betri en Sigmundur Davíð.

 

Við endalok valda hans enginn er skaðinn?

Og enginn mun þá koma í staðinn?

Þá verður ei utan af því skafið

að enginn er betri en Sigmundur Davíð.

 

Svo er að sjá að SDG telji sig eins konar Napóleon íslenskra stjórnmála, sem muni geta snúið vörn í sókn og stefnt bjartsýnn beint úr pólitískri feigðarför sinni til Bessastaða til glæsilegrar stjórnmálalegrar Waterloo-orrustu.

Ef Framsóknarmenn halda flokksþing er hugsanlegt að skást væri að hafa engan formann, heldur bara varaformann, og komast að þessari niðurstöðu undir kjörorðinu: Enginn er betri en Sigmunduru Davíð.

Vill flýta flokksþingi fyrir kosningar

Tæki 15 þúsund manns í sæti.

Til eru grundvallarviðmið við hönnun farþegaþotna og bíla varðandi rými, sem hver maður þarf.

Þotur, sem eru með þrjá og þrjá í sætum, það er, tvær sætaraðir með gangi á milli, eru 3,50 metrar á breidd, og svokallað "pitch", eða fjarlægð langsum á milli sætaraða, er um 80 sentimetrar.

Þetta þýðir að um hálfur fermetri er talið nægt rými á hvern mann.

Austurvöllur nær á milli húsanna í kring þegar allar göturnar utan um grasflötina eru lokaðar fyrir bílaumferð, og flatarmál hans er um það bil 7500 fermetrar.

Það þýðir að hægt væri að koma um 15 þúsund manns fyrir á vellinum í sæti og þar af leiðandi ekki færri, heldur jafnvell fleiri ef allir stæðu.

Þetta er augljóst í strætisvögnum. Gólfrými standandi manns er að meðaltali 43 x 30 sm.

Ég tel mig hafa nokkra reynslu af því að meta fjölda fólks á samkomum eftir sextíu ára reynslu, og tel að á stóra fundinum um daginn hafi verið 15-18 þúsund manns á útifundinum og að ekki færr en sex þúsund hafi verið á fundinum í gær.

Í Jökulsárgöngunni og á útifundinum í lok hennar í september 2006 voru ekki færri en 10 þúsund, líklegast í kringum 13 þúsund, en ekki fleiri en 15 þúsund.

Fullyrðingar sem sést hafa á blogginu um að innan við eitt þúsund manns hafi verið á stóra fundinum um daginn eru augljós fjarstæða.

Forsetaefni afsprengi pólitísks umróts?

Undarlegar hugmyndir um "skrílræði."

Skúla Magnússyni hefur tekist að rugla fjölmiðlafólk í ríminu þegar hann virðist hafa komið þeirri hugmynd inn hjá því að það sé stjórnarskrárbrot að stytta kjörtímabil niður úr fjórum árum.

Frá 1918 hefur kjörtímabil iðurlega verið annað en fjögur ár, þótt fjögur ár séu meginreglan, og sama er að segja um önnur lönd í Evrópu.

1934 var kosið eftir þriggja ára kjörtímabil óróleika í íslenskum stjórnmálum í kjölfar þingrofsins 1931.

Þá fóru fylgismenn Sjálfstæðisflokks og Alþýðuflokks í mótmælagöngu að heimili forsætisráðherra og gerðu að honum hróp og hrópuðu sumir: "Niður með konunginn!"

Það myndi Skúli Magnússon væntanlega flokka undir "skrílræði."

Niðurstaðan þá varð pattstaða vegna afstöðu utanþingmannssins Gunnars frá Selalæk.

1937 var kosið eftir þriggja ára kjörtímabil, án þess að hægt væri að flokka það undir skrílræði, og 1942 var kosið eftir fimm ára kjörtímabil, sém réttlætt var með því að heimsstyrjöld geysaði og Ísland var hernumið.

1949 var kosið eftir þriggja ára kjörtímabil og gríðarlegar óeirðir á Austurvelli.

Þær kosningar verða samt ekki taldar afleiðingar skrílræðis, heldur ósamkomulags stjórnmálaflokkanna um gengi krónunnar.

1956 var kosið eftir að ríkisstjórn Sjalla og Framsóknar sprakk vegna utanríkismála og 1959 var enn kosið eftir þriggja ára kjörtímabil eftir að Vinstristjórnin sprakk vegna ósættis um efnahagsmál og kosningalög.

1974 var kosið eftir þingrof í svipuðum stíl og 1931 og 1979 var kosið eftir eins og hálfs árs kjörtímabil af svipuðum orsökum og 1959, ósættis í Vinstri stjórn.

Frá 1979 til 2007 var lengsta tímabilið í fullveldissögunni þegar eingöngu voru kosningar á fjögurra ára fresti. En þetta eru samt aðeins þrír áratugir af tæpri öld.

Síðustu áratugi hefur verið hægt að lesa þjóðarpúlsinn í vönduðum skoðanakönnunum og enda þótt þær eigi aðeins að vera vísbending og sýni oft meiri sveiflur en hægt sé að byggja endanlega á, er of langt gengið ef telja á fólki trú um að hegðun valdastéttar sem mylur blygðunarlaust undir sjálfa sig sé hið eina rétta en lýðræðislegur réttur almennings skrílræði.  

Stjórnmál á Íslandi eru ekki einstök