Íslands þúsund ár

10.2.2015 | 06:31

"Margt er á huldu..." eða hvað?

Stundum verða einföld atriði, sem engin sérstök hugsun um hrekk var á bakvið, óvart að hrekk.

Þannig varð lítil staka, sem hrökk upp á óþægilegum tíma, óvart að hrekk sem truflaði upphaf fréttatíma á Stöð 2 fyrir um 25 árum.

Fréttastjórinn hafði fengið sérstakan litgreiningarsérfræðing til þess að taka alla fréttaþulina í litgreiningu og breyta útliti þeirra stórum ef honum sýndist það verða nauðsynlegt.

Útlit margra fréttaþula breyttist talsvert við þetta og vakti athygli.

Kvöld eitt þegar við Hulda Styrmisdóttir vorum þulir, tók sérfræðingurinn heldur betur til hendinni hvað hana snerti.

Sérfræðingurinn lét mig að mestu vera, enda hafði ég fyrir á litanámskeið mikið þegar Sjónvarpið skipti algerlega yfir í litasjónvarp árið 1977.

Þar voru svonefndir "komplimenter-færger" hafðir í hávegum, svipað og Rembrandt og fleiri málararar notuðu á sinni tíð, þar sem blátt og ljósrautt spiluðu saman.

Ég var rauðhærður og bláeygur og jakki, skyrta og bindi voru í þessum elskuðu litum.

En sérfræðingurinn sneri Huldu Styrmisdóttur nánast á hvolf með gerbreyttri hárgreiðslu, förðun og fatnaði.

Þetta voru það tímafrekar breytingar að hún kom í settið á síðustu stundu.

Mér fannst svo mikið til breytinganna koma, að í þann mund, sem hún átti að hefja lestur fréttatímans, hvíslaði ég að henni eftirfarandi vísu, og nýtti mér í vísunni að eitt orðið í henni breytti alveg um merkingu við það hvort það var skrifað með stórum staf eða litlum.

Þess vegna fer það eftir hugarfari hvers og eins, sem heyrir vísuna, hvernig hann skilur hana og hvort hann hneykslast á henni, hlær eða lætur sér fátt um finnast.

En svona er vísan skrifuð, þótt það heyrist alls ekki við flutning hennar:

Litbrigðin fallegu ljúft er að sjá.

Löngum það hugann vill erta.

Margt er á huldu sem mér líst vel á

en má bara alls ekki snerta.

Skemmst er frá því að segja að Hulda átti í mestu erfiðleikum með að lesa fréttina sem dundi yfir beint á eftir vísunni og var hvað eftir annað við það að skella upp úr. Skal engan undra.