Askja, Hekla, Katla, Geysir; vinsæl nöfn á skaðræðisfyrirbærum.

Í næsta bloggbistli á undan þessum er fjallað um aukinn innflutning á rafbílum, og bera tvö þeirra fyrirtækja, sem keppa á þeim markaði nöfn íslenskra eldfjalla, sem valdið hafa miklum búfsifjum í gegnum tíðina, Öskju og Heklu. 

Hekla var öldum saman illræmt fyrirbæri, jafnvel talað um hana sem fordyri helvítis nafn hennar þekktasta íslenska örnefnið víða um lönd.  

Okkur sjálfum finnst þetta ekkert óeðlilegt, því að einstæð náttúra Íslands ber af frægð annarra fyrirbæra. Óumdeilanlegt er þó að orðið saga á það skilið að vera þekktasta íslenska heitið erlendis og meira að segja búið að ávinna sér sess sem alþjóðlegt heiti, en það á reyndar líka við heitið Geysir. 

En ólíklegt má telja að Ítalir myndu telja það söluvænt að bjóða bíla undir heitinu Vesúvíus eða Indónesar vöru fyrirtækis, sem héti Krakatá. 

En burtséð frá því er full ástæða að horfa á Öskju með óttablandinni virðingu og vanda til alls viðbúnaðar vegna óvissuástandsins, sem þar hefur verið í gildi í tvö ár og er enn.  

Yfirborðsbreytingar við Öskju

Úrvalið eykst og það skilar sér í aukinni sölu.

Þessi bloggpistill er skrifaður með þeim fyrirvara, að með rafbílum sé aðeins átt við hreina rafbíla og svonefndir hybridbílar ekki taldir með.  

Á dögunum vildi svo til að síðuhafi þurfti að taka sér tengiltvinnbíl frá Akureyri til Reykjavíkur af Mitsubishi Eclipse og vera sem fljótastur. 

Þannig fór að sá hluti drifbúnaðarins sem var rafknúinn kom það lítið við sögu í þessari ferð að orkukostnaður og eyðsla urðu heldur meiri en ef notaður hefði verið bíll sem aðeins var knúinn jarðeldsneyti. 

Astæðan er sú að drægni svona bíla á rafaflinu einu er aðeins nokkrir tugir kílómetrar svo að það virkar tefjandi ef reynt er að nota það mikið. 

Helsta ástæða þess að rafbílarnir sækja á í sðlu er líklega aukin fjölbreytni á rafbílum sem henta fleirum, og hluti af ástæðunni getur einnig verið aukinn og alveg nýr innflutningur á kínverskum bílum.  

Rafbílar 70% af sölunni í júlí

Vindviðvaranir eru ekki einhlítar.

Á leið yfir Hellisheiði á dögunum var ekið framhjá fellihýsi, sem hafði snúist í vindi um tæpan hálfhring og verið skilið eftir.  

Það leiðir hugann að því að þeir sem eru á ferð í stífum vindi verða sjálfir að bera ábyrgð á atvikum eins og þessum þótt vindviðranir hafi ekki verið gefnar. 

Þennan dag var það mat síðuhafa í ljósi mjög langrar reynslu af ferðum bæði í lofti og á landi, að á þessum stað í þessari vindátt og vindstyrk væri varasamur kafli vegna vinds austast á Hellisheiði þar sem lúmskir sviptivindar af Henglinum gætu valdið þeim farartækjum vandræðum, sem taka vind illa á sig.

Þar sem landslag er fjöllótt eða fjölbreytilegt er oft á tíðum erfitt fyrir veðurstofuna að spá um afmarkaða staði með hættu á vindhviðum og því verða vegfarendur að vanda sem best við mat sitt á aðstæðum og upplýsingaöflun.  

Varasamur vindhraði

Þráhyggjan varðandi bætt aðgengi og meiri neyslu heldur áfram.

Rannsóknir sem leiða í ljós óhollustu áfengis eru mikilvægar til þess að fólk geri sér betur en áðður grein fyrir eðli málsins. 

hér er ekki aðeins um beinar læknisfræðilegar rannsóknir að ræða, heldur margar félagslegar rannsóknir, sem gerðar hafa verið, en margar hafa einfaldlega leitt í ljós að því betra sem  aðgengi er að áfengi og áfengisneyslu, því meiri er neyslan og afleiðingin af því er stóraukið tjón af áfengistengdum sjúkdómum og afbrotum, sem kosta samfélagið tugmilljarða tjón á hverju ári. 

Samt er ekkert lát á áróðri og pressu þess efnis að auka bæði aðgengi og neyslu þessa bölmiðils. 

Áttfalt fleiri með lifrarsjúkdóm vegna drykkju

Reglur, sem nánast engir fara eftir, - hætt við dæmið gangi ekki upp.

Í bloggpistli hér á undan er reifuð sú megin niðurstaða á áralangri könnun á hjólaflotanum, 

að skortur á því að farið aé eftir nýjum reglum um rafskútur, sé nánast regla hvað snertir rafskúturnar og að eðlileg afleiðing sé stórfjölgun slysa á þeim.  

Dæmin blöstu alls staðar við og nýkveiktar vonir um að taka upp meiri notkun 25 km hjóla á þeim grundvelli að hraðinn væri minni og slysahætta minni en á hraðari hjólum urðu fyrir nokkru hnjaski.  

Bara eitt dæmi af mörgum, sem vakti hroll, var að vera á ferð á þröngum og rökkvuðum hjólastíg vegna þétts skógar sem hann lá um, og verða síðan að þola ofsahraðan framúrakstur rafskútu í blindri beygju án þess að eiga sér einskis slíks von, enda engin flauta notuð og eins gott að enginn kom á móti, því að það hefði kostað árekstur eða álíka alvarlegt slys. 

Eina leiðin til þess að koma einhverju viti í þessa nýju viðbótarumferð, er að taka upp eðlilegt eftirlit með notkun rafskútuflotans nýja, því að Hoppskúturnar eru aðeins hluti af þessum flota, sem einstaklingar hafa keypt í þúaundatali, jafnvel tugþúsundatali. 

Reynslan sýnir þegar, að slys á þessum farartækjum geta stórslasað fólk, ekkert síður en slys í bílaumferðinni. 

Færeyingar banna rafskútur

Engir hjálmar, aldrei flautað, oft tvímennt, mikil fjölgun rafhlaupahjóla.

Á vegum þessarar bloggsíðu hefur verið reynt að fylgjast með framþróun í notkun hverskyns hjóla í umferðinni í átta ár. 

Síðustu tvö til þrjú ára skera sig úr hvað varðar notkun rafhlaupahjóla, sem ekki þyrfti að vera áhyggjuefni nema vegna þess hvernig alltof margir sýna hættulegan akstur. 

Síðustu daga hefur staðið yfir skoðun bloggsíðunnar á rafhjólaflotanum, en notkun hans hefur því miður allt of mikið birst í vítaverðum glannaskap og kæruleysi. ´

Þeyst er langt yfir hraðamörkum, hjálmlaust og oft tvímennt, ætt yfir hraðamörkum í blindum skilyrðum án þess að nota flautu og margir langt undir lögaldri.  

Yfirlæknir bráðamótttöknnar á Landsspítalanum staðfestir afleiðingar þessa háttalags, sem birtist að sjálfsögðu í fjölgun slysa. Myndin er tekin á Geirsnefinu í einni af kynnisferðum á léttu rafbifhjóli sem er með 25 km/klst hámarkshraða. 

Vegna þessa rólega hraða og það við góðar aðstæður á mörgum hjólastígum, hefur það virkað hvetjandi að komast út úr blandaðri umferð á götunum. 

En greinilega þarf að breyta miklu frá núverandi hættuástandi til þess að kostir hjólastíganna fái notið sín.  

Slysunum fer ekki fækkandi

Aðgangstakmarkanir hafa verið sjálfsagðar í áratugi erlendis í friðlöndum.

Þjóðir víða um veröld hafa beitt aðgangstakmörkum áratugum saman í þjóðgörðum og friðlöndum án þess að það hafi verið deilumál í sjálfu sér í neinni líkingu við það sem orðið hefur hér á landi. 

Um þessar mundir er liðinn aldarfjórðungur síðan þetta fyrirkomulag var tekið fyrir í sjónvarpsþáttum um náttúruverðmæti á borð við hina ríkisreknu þjóðgarða í Bandaríkjunum.  

Á 1600 kílómetra löngum merktum göngustígum í Yellowston þurftu til dæmis þeir, sem vildu fá að ganga eftir vissum reglum eftir þessum gönguleiðum, að panta sér tima með margra ára fyrirvara, og tveir Íslendingar, sem sigldu niður Kóloradufljótið voru á fjórtán ára löngum biðlista. 

Eitt helsta atriðið, sem réði þessu kerfi, var sú krafa leyfishafa að fá að njóta nógu mikillar kyrrðar og fámennis til þess að fá frið til að upplifa dýrð víðernanna og náttúrunnar. 

Að skila þessum staðreyndum til íslenskra sjónvarpsáhorfenda þá og síðan var og er enn oft eins og reyna að klappa í stein. 

Hér á landi hinna einstæðu náttúrverðmæta á heimsvísu virðist það vera keppikefli að hafa hagnað, framkvæmdir og óreiðu í fyrsta sæti, en verðmæti og friðhelgi náttúru séu langt þar fyrir aftan. 

Þegar Ragnheiður Elín Árnadóttir viðraði fyrirbærið náttúrupassa hér 2015 ætlaði allt um koll að keyra út af því einu að orða hugmyndina. 

Var rætt um að það væri auðmýking og niðurlæging fólgin í því að læra af öðrum þjóðum, sem settu sem kjörorð á aðgangspassann orðin "stoltur þátttakandi". 

Einn harður andstæðingur fullyrti, að hann þekkti Bandaríkjamenn það vel, að þeir væru í miklum meirihluta meðal þeirrar þjóðar sem væru eindregið á móti svona fyrirkomulagi. 

Gilti þá einu þótt að baki ótal sjónvarpsþáttum og fréttum um þessi efni lægju skoaðanaferðir í um 30 þjóðgarða og friðu svæði. 

Raunar var það svo, að það var aðallega í upphafi þessara ferðalaga, sem viðmælendur voru inntir eftir þessu, en fljótlega var ljóst að hin spurðu urðu undrandi yfir því, að að þessu væri spurt, svo sjálfsagt væri hið þrautreynda fyrirkomulag.  

Hér heima var rætt um það, að svona gjaldtaka ætti eingöngu að snúast um erlenda ferðamenn, en að "heimamenn" væru ekki rukkaðir.  

Hvergi þar sem komið var í þáttagerðinni erlendis virtist neinum "heimamönnum" detta neitr slíkt í hug. 

Og þessi umræða fjaraði út þegar svara þurfti því, hvort slíkt ákvæði samræmdist EES samningnum. 

Hámark sett á gestafjölda Akrópólis í Aþenu

Mikill er máttur Joe Biden.

Donald Trump hefur nú fellt úrskurð sinn varðandi það hvað olli því að bandaríska landsliðið féll úr keppni á HM. Dómurinn var líkast til fyrirsjáanlegur: Joe Biden, rétt eins og að Trump fann það út að það hefði verið Joe Biden að kenna, að Bandaríkjamenn fóru með lið sitt frá Afganistan. 

Í því máli var það reyndar á forsetatíð Trumps sem óafturkræf ákvörðun var tekin um brotthvarfið.  

Í flestum íþróttum gildir það, að sá aðilinn tapar sem gerir fleiri mistök. Yfirleitt tekst engum að komast hjá því að gera mistök. 

En Trump virðist ekki viðurkenna slíkt aða sætta sig við það, heldur kýs frekar að finna blóraböggla, sem passa við þá svart-hvitu mynd, sem honum hugnast oftast best. 

Hann sakar bandarísa liðið fyrir þar að þar séu innan búðar margir sem séu andvígir Bandaríkjunum.  Þokkalegt landslið það, sem er á móti sér sjálfu og þjóð sinni!  

Trump gagnrýnir bandaríska landsliðið

Gamalkunnugt fyrirbæri: Banna það bara.

Þessa dagana er þyrlað upp aragrúa hugmynda um að gera aðför að þyrluflugi á hðfuðborgarsvæðinu. 

Hámarkið virðist vera innan seilingar einmitt fyrst eftir að gosinu í Litla-Hrút er lokið og virðist ætla að stefna í það að sem allra flestir komi því í burtu frá sínu svæði. 

Með sama áfram haldi munu bannsvæðin væntanlega renna saman í eitt allsherjar bann.  

Vara við skyndilausnum

Mikill skilgreiningarvandi varðandi bókabrennur.

Sú var tíðin á fjórða áratug síðustu aldar, að ráðamenn nasista í Þýskalandi stóðu fyrir stórfelldum bókabrennum, þar sem brenndar voru í stórum stíl bækur, sem þóttu boða óæskilegar stjórnmálakenningar eða hygla þeim. 

Trúarrit mátti telja þar með, en einnig var um "óæskilega" höfunda að ræða. 

Nú skýtur þetta fyrirbæri upp kollinum á ný varðandi trúarrit og myndir og texta sem skopast að trúarbrögðum eða draga dár að þeim. 

Tímarnir eru hins vegar aðrir og þetta viðfangs- og álitaefni er flóknara og erfiðara til skilgreiningar nú en fyrir níu áratugum. 

Það minnir á að fyrir nokkrum áratugum gerði Spaugstofan þátt um páskaleytið þar olli talsverðurm deilum um það, hvort þar hefði verið farið yfir strikið í því að gera grín að ýmsu varðandi fermingarnar og hátíðina sjálfa. 

Síðuhafi sá þá litla mðguleika til þess að fjalla gagnrýnislaust um þetta, og lét nægja að  leggja viðbrögð fermingarbarna, þjóðarinnar og almættisins í munn þeirra, svohljóðandi:

 

Fermingarbörn fóru hnuggin í háttinn;

hneyksluð var þjóðin og æst. 

Og þegar Guð sá Spaugstofuþáttinn

sagði hann:  "Djísus Kræst."

 

Vesturlönd þurfa að vera á tánum