Í rétta átt.

Samkvæmt prófunum veita negldir hjólbarðar aðeins betra grip en góðir vetrarhjólbarðar á glæru, blautu svelli.

Á götum Reykjavíkur er mikil hálka samtals í klukkustundum talið sem svarar kannski 1-2 dögum af 180 dögum vetrarmánuðanna.

Tjaran af völdum slits á götum sest á hjólbarða og gerir þá sleipari í öllum skilyrðum. Hún sest líka á glugga og rúðuþurrkur og slitið býr til hjólför, sem fyllast af vatni og valda hættu á að bílar fljóti og skriki til.

Ef allt er talið valda afleiðingar naglanna sennilega meira tjóni í óhöppum og slysum en þeir koma í veg fyrir. Þess vegna stefnir það í rétta átt að negldum hjólbörðum hefur fækkað verulega í borginni, þar sem ekki er þörf fyrir þá. 

 

 

Færri á nöglum í borginni

"Þið munið hann Jörund".

Þá liggur það fyrir að við, sem vorum kjörin Stjórnlagaþingmenn, áttum það sameiginlegt með Jörundi hundadagakonungi, að hann var álíka lengi við völd og við vorum Stjórnlagaþingmenn.

Útsend kjörbréf teljast ógild

Óráð og óðagot frá upphafi.

Óráðið og óðagotið varðandi álverið í Helguvík er lýsandi dæmi fyrir það óráð og óðagot sem einkenndi gróðabóluna sem sprakk framan í þjóðina í Hruninu. Það átti að sigra fjármálaheiminn og gefa grónum fjármálastofnunum erlendis með aldalanga reynslu langt nef.

Það átti að gera Ísland að "Barein norðursins" í orkumálum þar sem óþrjótandi orka gerði eyjuna okkar að orkustórveldi þótt öll virkjanleg orka landsins annaði aðeins innan við 1% af orkurþörf Evrópu. 

Það var ákveðið í hasti að hefja framkvæmdir í Helguvík þótt ekki væri búið að útvega orku sem dygði og ógerðir væru ýmsir samningar við alls tólf sveitarfélög sem virkjanir, vegir og háspennulínuf þurftu að vera í. 

átta árum greindi talsmaður Alcoa frá því að yfirleitt tæki sjö ár að undirbúaFyrir  svona verkefni og ganga frá öllum hnútum, áður en hægt væri að hefja framkvæmdir.  Hér óðu menn af stað áður en sjö mánuðir voru liðnir. 

Allt eins geta sum vinnslusvæðin aðeins enst í 20-30 ár í stað 50 eins og lagt var upp með. Það þýðir að allir kostnaðarútreikningar fyrir verkefnið eru kolrangir og orkuverðið allt of lágt, ef orkuseljendurnir þurfa að fara út í fleiri virkjanir út um víðan völl til þess að útvega orku áður en samningtíminn er búinn. 

Ofan á þetta bættist að því var leynt þangað til talsmaður Norðuráls sjálfur upplýsti það, að álverið þyrfti að vera þrisvar sinnum stærra en sá fyrsti áfangi sem allt var miðað við til þess að fegra verkefnið. 

Viðbrögð þeirra sem óðu út í þetta af fullkomnu ábyrgðarleysi eru dæmigerð: Þeir vísa allri ábyrgð á þá sem vöruðu við þessum æðibunugangi. "Þetta er VG að kenna!"  "Þetta er umhverfisöfgamönnum að kenna!" hrópa þeir. 

Ábyrgðarleysið og blekkingin fólst meðal annars í því að fela það hvað álverið þyrti í raun að vera stórt til þess að það gæti borið sig, eða 350 þúsund tonn. Þannig átti að lauma álversframkvæmdum af stað á fölskum og forkastanlegum forsendum. 

Líkur á að álverið rísi í Helguvík minnka

Mikil hugmyndaauðgi.

Á þeim stutta tíma, sem liðinn er síðan Hæstiréttur felldi úrskurð sinn, hef ég hitt margt fólk og heyrt furðu margar hugmyndir varðandi lausn á Stjórnlagaþingsmálinu. Þær eru svo sannarlega af ýmsum toga og fleiri en þær þrjár leiðir, sem nefndar voru í gær.

Á Austurvelli vatt sér að mér maður, sem sagðist vera mjög ósáttur við það að öllum yrði frjálst að bjóða sig fram og neyta kosningaréttar síns ef kosið yrði upp á nýtt.

Aðeins þeir, sem buðu sig fram síðast, ættu að vera í framboði og einungis þeir sem greiddu atkvæði þá, ættu að fá að greiða atkvæði. "Við gerðum ekkert rangt" sagði maðurinn, og ef það á að "endurtaka" kosninguna verður að gera það svona."

Ein hugmyndin sem ég heyrði var sú að Alþingi skipaði 25 Stjórnlagaþingfulltrúa og að síðan gæfist þjóðinni kostur á því í kosningum að samþykkja það eða hafna því. 

Þetta vakti misjöfn viðbrögð hjá þeim sem heyrðu. Tvær mótbárur komu fram: Annars vegar að það væri eins og í alræðisríki að aðeins væri boðinn fram einn listi og ekki hægt að velja á milli hans og annars lista. 

Hin var þess eðlis að ef fólk stæði frammi fyrir því að samþykkja annað hvort þessa 25 eða engan, væri hætta á því að það hafnaði öllum 25 af því að það vildi kannski ekki að einn eða tveir úr hópi 25-menninganna. 

Einn viðmælandi sagði: "Bjóðið þið bara fram til Alþingis, þessi 25, ef ekki verður Stjórnlagaþing."

Enn eitt var nefnt, það er að ekki væri víst að allir þeir, sem Alþingi myndi tilnefna sem Stjórnlagaþingmenn, myndu kæra sig um að fara á þann hátt inn á þingið. 

Á móti þessu hefur verið sagt að í úrskurði Hæstaréttaar felist engin athugasemd við atkvæðatölurnar sem komu upp úr kjörkössunum og því sé aðeins um tæknilega útfærslu að ræða varðandi það að þessi 25 setjist inn á löglegt Stjórnlagaþing. Þau geti gert það án þess að véfengt sé að þau hafi í raun umboð til þess. 

Andsvar við þessu hefur verið að út í frá "lykti" þetta af því að löggjafar- og framkvæmdavaldið séu að fara fram hjá úrskurði Hæstaréttar með því að láta ekki fara fram kosningar að nýju. 

Bent hefur verið á það sem galla að verði kosningar aftur muni þau sem voru kosin í haust fá ósanngjarnt forskot yfir aðra, sem yrðu í framboði vegna þeirrar miklu kynningar, sem þau hafa fengið undanfarnar vikur. 

Þessu hefur verið andmælt með því að sé þetta svona, séu Alþingiskosningar ósanngjarnar, af því að sitjandi þingmenn hafi fengið forskot í kynningu.

Einn viðmælandi minn í miðborginni í dag að ef kosið yrði að nýju, myndi kjörsóknin verða minni en í haust og úrslitin kannski nokkuð önnnur. Það væri heldur ekki sanngjarnt úr því að hvorki kjósendur eða frambjóðendur hefðu gert neitt rangt.

Öll hefur þessi samræða á förnum vegi í dag verið áhugaverð og skemmtileg. Áhuginn virðist vera all nokkur hjá almenningi varðandi þessa mál. 

Ég kasta þessu hér fram svona til fróðleiks. Tel mig vera þolandi í málinu en ekki geranda og vil að svo komnu máli ekki reyna að hafa áhrif á hvað  gert verður að undanskildu því að Stjórnlagaþing eigi að halda á þann skásta hátt sem þeir finna til þess, er um það eiga að véla. 

 

 

Verði skipaðir í stjórnarskrárnefnd

Fordæmið frá 1851.

1851, þegar íslendingar bjuggu í torfkofum í vegalausu landi og voru bláfátækir, var ákveðið að halda kosningar til stjórnlagaþings, sem fjalla skyldi um stjórnskipan landsins.

Það hlaut nafnið Þjóðfundur.

Á þeim tíma sat hér Alþingi sem hefði allt eins getað tekið þetta verkefni að sér en talið var rétt að halda sérstakt þing með sérstöku umboði.

Vel má hugsa sér að einhverjum hafi fundist að betra væri að verja því fé, sem fór í kosningar til þingsins í brýn verkefni og að láta Alþingi, sem þá sat, sjá um að fjalla um stjórnskipunina. 

Aldrei var talað um það að þingið væri umboðslaust af því að aðeins 5% þjóðarinnar hefði kosningarétt og aðeins þriðjungur kosningabærra manna hefðu kosið. 

Aldrei var talað um það að 98% þjóðarinnar hefði ekki kosið til þingsins og að af þeim sökum væri það "umboðslaus" samkoma.

Þegar þinginu var fyrirvaralaust slitið !"af fulltrúa ríkisvaldsins danska urðu fleyg orð Jóns forseta og annarra þingmanna: "Vér mótmælum allir!"

Var hann "umboðslaus" til að mæla þau orð?  Var þetta þing ekki "tóm vitleysa" af því að það lauk aldrei störfum og ekkert kom út úr því á pappírnum?

Ég hygg að um þessar mundir sé okkur hollt að íhuga þetta. 

67 ár eru liðin frá því að landsfeðurnir, sem stofnuðu lýðveldi, gáfu það út að endurskoða þyrfti stjórnarskrána í heild og var skipuð sérstök nefnd í því skyni.

Ef heykst verður á því nú að ganga í þetta verk og klára það munu hugsanlega ýmsir telja það eðlilegt að þetta dragist í 67 ár í viðbót.

Það liðu jú 67 ár frá hinum "misheppnaða" Þjóðfundi 1951 þangað til Ísland varð frjálst og fullvalda ríki. 

Stjórnlagaþing verið þrætuepli flokkanna frá upphafi

Til sóma, strákarnir!

Þótt leikurinn við Frakka væri tapleikur í kvöld fannst mér hann vera íslenska landsliðinu til sóma.

Frakkarnir eru einfaldlega það góðir að með engri sanngirni var hægt að krefjast þess að Íslendingar ynnu þá. 

Þar að auki spiluðust aðrir leikir þannig í dag að þessi leikur var ekki stórmikilvægur fyrir Íslendinga. 

Eftir ófarirnar í tveimur síðustu leikjum voru strákarnir svo illa leiknir í gær að það var áreiðanlega mikið átak fyrir þá að rífa sig upp og þess vegna gat alveg eins orðið um stórtap að ræða hjá þeim. 

Það varð ekki og nú er bara að klára þetta með sama hugarfari. 

Karabatic: Íslendingar leggja sig ávallt fram

Fyrirboði?

Það verður stundum líta á björtu hliðar málanna og ég hef áður sagt frá skondnu atviki, sem varð þegar ég tók við kjörbréfi mínu til Stjórnlagaþings í Þjóðmenningarhúsinu.

Ég fór beint þaðan yfir í bíóhús rétt hjá til að vera viðstaddur forsýningu á sjónvarpsþætti um Reyni Pétur Yngvason og týndi kjörbréfinu mínu umsvifalaust. Í tímahrakinu fór Sigrún Stefánsdóttir að leita með mér að bréfinu þótt ég bæði hana um að eyða ekki dýrmætum tíma sínum í það, en Sigrún er nú reyndar einstaklega hjálpleg kona.

Í ljós kom að Sigrún hefði aldrei fundið bréfið, því að ég hafði týnt því á karlaklósettinu!

En nú virðist í atburðum dagsins koma í ljós að í raun var hér um fyrirboða að ræða og að ég hefði ekkert átt að leita að þessu kjörbréfi. Áleitin spurning vaknar: Var ekki hulin hönd að segja við mig: Blessaður sturtaðu þessu kjörbréfi bara niður í klósettið!

 

Stjórnlagaþingskosning ógild

Grundvallaratriði.

Það var grundvallaratriði árið 1945 þegar Bandaríkin föluðust eftir þremur svæðum fyrir herstöðvar, að samningurinn átti að vera til 99 ára. Yfirgnæfandi meirihluti þjóðarinnar taldi þetta jafngilda landafsali og hafnaði þessu, jafnvel þótt herstöðvarnar hefðu fært miklar tekjur og fjármuni í þjóðarbúið.

Í staðinn létu menn sig hafa það að þreyja næstu samdráttarár með tilheyrandi vöruskorti og skömmtun. 

Samningur til 65-130 ára jafngildir landafsali og svona samningar eru hvergi gerðir í nágrannalöndum okkar. 

Ég vil hins vegar benda á að í sjávarútvegi ríkir samstaða hjá miklum meirihluta þjóðarinnar um að útlendingar fái ekki að eignast meirihluta í sjávarútvegsfyrirtækjunum, sem nýta sjávarauðlindina. 

Við hljótum að gera sömu kröfur til fyrirtækja, sem nýta orkuauðlindina.  Annars erum við ekki samkvæm sjálfum okkur. 

Semja um styttri nýtingarrétt

Fólkið, sem við megum síst missa.

Fólk um þrítugt er sá aldurshópur sem við megum síst við að misssa úr landi. Þjóðfélagið er búið að leggja fé í að koma þessu fólki á legg og mennta það, en flytji það úr landi mun þessi fjárfesting skila sér inn í hin erlendu samfélög.

Fólk á þessum aldri er einnig það fólk, sem er einna vinnusamast og skilar því mestu inn í þjóðarbúið.

Hafi það eytt mörgum árum í að mennta sig, er það að byrja að vinna upp það tekjutap sem það varð fyrir á skólaárunum. 

Fyrir um 15 árum var reiknað kalt út hvað hvert mannslíf íslenskt væri mikils virði að meðaltali, til dæmis í sambandi við banaslys. 

Á núvirði er þessi upphæð líkast til um 250-300 milljónir króna.

Það þýðir að 2000 manns má virða á minnst 500 milljarða króna. Slík blóðtaka ár eftir ár er ekkert gamanmál. 

Fleiri fluttu út en hingað

Breiddin ekki notuð nógu vel.

Í upphafi HM var ég bjartsýnni en oft áður í upphafi stórmóts vegna þess að meiri breidd væri í íslenska landsliðinu en oftast áður.  Í fyrstu leikjunum lofaði þessi breidd nokkuð góðu, því að enda þótt Guðmundur notaði ekki alla leikmennina keyrðu andstæðingar okkar sumir hverjir á enn minni hópi.

En í síðustu leikjum virðist þetta enn hafa færst í gamalkunnugt far og enda þótt lykilmenn í íslenska liðinu segist ekki vera farnir að þreytast.  

Þannig hefur Sigurbergur ekkert verið notaður, skytta, sem skorar iðulega 6-10 mörk í leik.

Minna má á, að á HM 1964 var einhver besta íslenska skyttan þá, Ingólfur Óskarsson, hvíldur þar til leikið var við silfurlið Svía frá síðustu keppni. 

Er skemmst frá því að segja að Svíarnir réðu ekkert við þetta "leynivopn" og fundu ekkert ráð við stórleik hans. 

Íslendingar unnu Svía og var það lang fræknasti sigur, sem við höfðu unnið í handknattleik fram að því.

Fyrir bragðið náðum við sjötta sæti á mótinu þótt við töpuðum í næsta leik fyrir Ungverjum.

Lélegasti hálfleikur okkar