Herinn: "Því er ver....- / ...en verra er."

Hvað skyldi vera búið að eyða mörgum klukkustundum dögum, vikumm, mánuðum eða árum,- dálksentimetrrm, blaðsíðum, blaðaeintökum í rifrildi um hermálið?

Það væri ekki ómaksins vert að reyna að stytta þetta þegar það virðist nú vera að blossa upp, eina ferðina enn.

Fyrir rúmum 40 árun byrjaði ég að syngja lag á samkomum, sem bar vinnuheitið "Herinn" og hefur staðist tímans tönn.

Nú er að koma upp sá mjöguleiki að herinn komi í þriðja skiptið.

Hann kom fyrst 1940, fór 1946, kom aftur 1951, fór 2006 og gæti á tíu ára afmæli burtfarar sinnar átt það til að halda upp á það afmæli með því að koma aftur og fara jafnvel jafnharðan.

Svona hljómaði þetta til þessa dags, en nú má bæta við erindi númer tvö:

 

HERMÁLIÐ Í 75 ÁR   -   AFGREITT Á HÁLFRI MÍNÚTU.

ÞVÍ ER VER - EN VERRA ER...

 

Til 2006:

Því er ver ef að her fer að vera hér, -

en verra er ef að her burtu skverar sér.

Spurning er hvað sá her er að gera hér.

Verður áfram herinn eða fer?

 

2016:!

 

Því er ver ef að her fer að vera hér

en verra er ef sá her burtu skverar sér.

Spurning er hvað sá her er að gera hér.

Verður herinn aftur og svo fer?

Verður herinn þarna eða hér?

Kemur herinn, verður eða fer?

Verður herinn hérna eða fer?

Búið!

 

P.S. Ástandið nú er um margt svipað og var við gerð Keflavíkursamningsins svonefnda 1946 sem tryggði Bandaríkjamönnum viðveru á Keflavíkurflugvelli til þess að halda við mannvirkjum sem dygðu til að Kanar gætu haldið uppi flutningum liðs, hergagna og varnings til Evrópu.

Kanarnir voru óeinkennnisklæddir og ekki skilgreindir sem hermenn, en þáverandi ríkisstjórn sprakk út af málinu.  

 

 

Bandaríkjaher aftur til Íslands?

Minnir um sumt á 2008.

Tilkoma, málflutningur og undirtektir við hann hjá Bernie Sanders minnir um sumt á það þegar Barack Obama fór eins og hvítur, - afsakið, - svartur stormsveipur um landslagið í bandarískum stjórnmálum.

Þetta nafn var nær algjörlega óþekkt utan Bandaríkjanna, þegar Obama steig á eldsneytisgjöfina og hóf kraftmikla spyrnu inn á kappakstursbraut undanfara forsetakosninganna 2008.

Þetta snerist að minnstu leyti um hörundslitinn því að fjáröflunaraðferðin, málflutningurinn og skipulagningin í kosningabaráttunni var sérstaklega frumleg og áhrifarík.

Það er ótrúlega stutt síðan nafn Bernie Sanders var nær alveg óþekkt utan Bandaríkjanna.

Þegar þessi 74ra ára gamli eldhugi kom til skjalanna var eins og gefinn hefði verið alveg nýr tónn, líkt og helst hefði verið hægt að búast við hjá kornungum manni, ólgandi af æskufjöri, eins og John F. Kennedy var á sínum tíma.

En rétt eins og Kennedy hafði á sínum tíma, er það fylgi ungs fólks, sem er sterkast hjá Sanders. Þrátt fyrir kynslóða aldursmun talar hann til stórs hóps þess.

Strax eftir tvær forkosningar hefur Sanders tekist að hafa þau áhrif á forkosningabaráttuna að eftir því verður munað, hvernig sem framhaldið verður.  

 

Trump og Sanders eygja sigur

Einn mesti hátíðisdagur bernskunnar.

Á árunum 1947-54, þegar ég var 7-14 ára, var bolludagurinn alveg á pari við stærstu hátíðisdaga ársins um jól og páska. Ástæðan var sú að bæði faðir minn og afi minn störfuðu við bakstur á þessum tíma og raunar var afi starfandi bakari og bakarameistari í meira en hálfa öld.

Afi rak eigið bakarí fram á sjöunda áratuginn, fyrst Höfðabakarí í Samtúni fram á miðjan fimmta áratuginn og síðan Hlíðabakarí.

Á árunum 1950-54 ráku foreldrar mínir bakarí í Reykjavík og störfuðu bæði við það, þannig að á reiðhjólsárunum var hægt að vera á stjái í tveimur bakaríum.

Hef ég  stundum sagt í hálfkæringi að hafa verið alinn upp á vínabrauðsendum.

Bolludagurinn var því alveg sérstakur, unnið nóttina á undan og langt fram á kvöld bæði hjá pabba og afa.

Þetta var þannig dagur að það er með þakklæti fyrir bolludag bernskunnar sem þessar línur eru skrifaðar.

Eftirsjá er að bolluvöndunum, sem lituðu daginn og gerðu upphaf hans einstakt. Rétt eins og börn rukka foreldra um "gott í skóinn" á aðventunni mætti endurvekja bolluvendina að morgni þess dags.

Vel á að vera hægt að vekja þessa skemmtilegu gömlu hefð ef hugkvæmni er beitt.

 

Hvaðan kemur þessi bolludagur?

Nýtt að það þurfi að leita að "kveikju að slagsmálum."

Ekkert lag mitt hef ég þurft að flytja eins oft á samkomum um ævina og "Sveitaball". Og enginn flutningur á lagi hefur reynst mér lífshættulegri.

Ég átti erfitt með að skilja þessar ítrekuðu beiðnir, en líklega hafa þær komið til af því að textinn innihélt býsna beinskeytta og raunsanna lýsingu á tíðarandanum, sem lá að baki því ástandi sem lýst er.

Áður og um svipað leyti og Sveitaball kom til sögunnar voru önnur vinsæl lög sem lýstu vel þeim ljóma sem virtist leika um "hetjur" þess tíma og lagið um Gústa í Hruna er ágætt dæmi um.

 

"Það var karl sem að kunni að

kyssa, drekka og slást.

Klammaríi hann kom af stað

hvar, sem hægt var að upprífa það.

 

Það var karl sem að kunni að

kyssa, drekka og slást,

enda sagði´hann það oft:

Það er ánægjan mín:

Ástir, slagsmál og vín." 

 

Og krafan um að sýna töffaraskap náði allt upp í skipstjórnarmenn sem báru ábyrgð á lífi og limum skipverja og skipinu sjálfu, samanber Skipstjóravalsinn:

 

"Oft er vandi að verjast grandi 

ef víðsjál reynist dröfn.

Þá fæ ég mér snabba ef karlarnir kvabba

og keyri sem hraðast í höfn.

 

Þar fæst dans og glens og gaman.

Gleðin heit úr augum skín.

Við duflum og dröbbum þar saman

við dýrindis veigar og vín.

 

Svo held ég aftur á hafið

í hættunni búinn til alls.

Við rattið þá í stórsjóum stend ég

og raula minn Skipstjóravals.

 

Já, því verra sem var í sjóinn og meiri hætta, svo að þurfti "að verjast grandi", því frekari ástæða til að detta ærlega í það.  

 Hvergi minnist ég þess í þessum söngvum að krafa væri gerð um "kveikjuna að slagsmálunum."

Slagsmálin voru takmark í sjálfu sér og ekkert alvöru ball nema það væri varðað af slagsmálum í bak og fyrir og allan tímann.

Línurnar um töffarana í Sveitaballi er einungis önnur útfærsla á Gústa í Hruna, hið viðurkennda norm:

"Sveitaball!

Já allir töffarar elska sveitaball.

Á bílum glanna þeir úr borginni

og bokkunni

þeir hampa hátt.

Sinn mikla mátt

þeir sýna meyjunum

og slást og slarka´og margur

sláni síðast skreið.

Svo draujað dauðum heim

svo dálítið sjatni í þeim..."

 

Svona mætti halda áfram að tína fram mörg fleiri dæmi. Aldrei gerð nein krafa um ástæðu, en nú stendur íslenska lögreglan greinilega frammi fyrir miklum vanda. Af því að útlendingar eiga í hlut verður að finna "kveikjuna að slagsmálunum" hjá þeim. Líklega til þess að hægt sé að reka þá úr landi og helst fleiri, - að ekki sé nú talað um að koma í veg fyrir að fleiri flytjist til landsins.

Og þá getum við unað vel við það að gamla íslenska slagsmálahefðin fái að lifa án truflana frá útlendingum.

Og sungið: "það er ánægjan mín: Ástir, slagsmál og vín!"

 

 

Kveikjan að slagsmálunum óþekkt

Röng útgáfa, - þetta er ófært.

Stysti pistillinn hingað til á þessari bloggsíðu: Röng útgáfa Ófærðar fór í loftið, - þetta er ófært.

Röng útgáfa Ófærðar fór í loftið

"Nú get ég."

"Nú get ég" er setning úr gamalli gamansögu, sem ég man reyndar ekki lengur nógu vel til endursagnar, en þessi setning þótti til marks um oflæti manns, sem hafði látið annan mann vinna fyrir sig verk, sem hann vildi í lokin eigna sér.

1991 réðust Bandaríkjamenn með samþykki Rússa og helstu þjóða heims gegn her Saddams Hússeins í Kúveit og rak hannn úr landi.

2003 réðust Kanar öðru sinni gegn Saddam og stofnuðu til þess hernaðarbrölts og ófriðar í landinu sem nú hefur magnast og margfaldast.

Fyrir nokkrum árum stóðu Kanar fyrir svonefndu "Arabísku vori" í Líbíu, Egyptalandi og Sýrlandi, tókst að fella Gaddafí í Líbíu og Mubarak í Egyptalandi en misstu atburðarásina í báðum löndum úr höndum sér þannig að í Líbíu virðist niðustaðan þveröfug við það sem ætlunin var.

Í Líbíu gerðu flugsveitir NATO meira að segja loftárásir með samþykki eða hlutleysi aðildarþjóðanna, þeirra á meðal Íslendinga.

Í Sýrlandi studdu Kanar uppreisnarmenn gegn Assad, meðal annars með vopnasendingum, sem nú þykir sjáanlegt að hafi ratað að stórum hluta til ISIS.

Í Sýrlandi og Írak hafa Kanar síðan staðið að loftárásum, rétt eins og í Líbíu.

Bandaríkjamenn hafa öðrum þjóðum fremur staðið að því að réttlæta lofthernað í öllum þessum tilvikum til þess að þjóna hagsmunum sínum, og þar með er komin á ákveðin hefð fyrir svona viðbrögðum, sem Rússar nýta sér nú til þess að halda skjólstæðingi sínum við völd í Sýrlandi og vera þar í lykilaðstöðu og með pálmann í höndunum, ef einhvert getur gert það á svæðinu.

"Nú get ég" segir Pútin og Kanar geta lítið við því sagt, því að þá myndu þeir kasta grjóti úr stóru glerhúsi.

Bandaríkjamenn hafa haft sitthvað upp úr krafsinu í Egyptalandi og Írak, en fóstrað Frankensteina í Líbíu og Sýrlandi og nú er komið að Pútin að nýta sér fordæmi Vesturveldanna og hafa það upp úr krafsinu í Sýrlandi að viðhalda áratuga taki sínu á stjórn þess lands og láta Assad komast upp með hryðjuverk að vild.

 

Sökuð um „gjöreyðingu“

"Lögfræðingar ráða Bandaríkjunum!" Er það víðar þannig?

Afar athyglisverð og tiltölulega löng umfjöllun bandaríska sjónvarpsþáttarins 60 minutes um hátt á annan tug lögfræðinga á Manhattan afhjúpaði þá nöturlegu staðreynd að þeir fúlsuðu ekki við því að hjálpa til við að veita milljónum dollara af illa fengnu fé inn í Bandaríkin svo að ekki væri hægt að rekja uppruna þess.

Aðeins einn af þeim lögfræðingum, sem leitað var til með faldri myndavél, vildi ekki gera þetta.

Meðal lögfræðinganna var formaður bandarísku lögfræðingasamtakanna, sem eru áhrifamikill þrýstihópur og virðist hafa völd og ríkidæmi lögfræðinga þar í landi í hávegum ef marka má ummæli eins þeirra sem hældist um yfir völdum þeirra.

Talið barst að þeirri mótsögn að í orði kveðnu vilji bandarísk stjórnvöld berjast gegn peningaþvætti og áætluðum þriggja þúsund milljarða króna tekjum, sem renna á hverju ári inn í bandaríska hagkerfið, en samt er glufa í lögum landsins sem bandarískir lögfræðingar nýta sér.

Aðeins Kenía er verri en Bandaríkin að þessu leyti.

Spurt var af hverju bandarísk stjórnvöld, þingið og ríkisstjórnin, settu ekki undir þennan leka. Þeirra væri valdið.

"Ónei," var svarið. "Við höldum þeim á mottunni og kunnum að beita þeim þrýstingi sem nægir".

Eftir ítrekaða spurningu um að þingið og ríkisstjórnin hefðu valdið kom dásamlegt svar: "Lögfræðingar ráða Bandaríkjunum!"

Sem minnir mig á þá tíma sem ég sat í lagadeild Háskóla Íslands sem virtist vera uppeldisstöð fyrir komandi þingmenn og ráðamenn landsins.

Lögfræðingar og viðskiptafræðingar koma alltaf standandi niður eins og kötturinn.

Aldrei var meira að gera hjá þeim en eftir Hrunið.

Nokkur nöfn voru nefnd í 60 minutes um þægileg skattaskjól og miðstöðvar peningaþvættis og hljómaði það svo sem ekkert ókunnuglega, meðal annars Luxemborg og Lichtenstein.

Alcoa leitar til Luxemborgar til að koma milljörðum úr landi í bókhaldsfléttu sem miðar að því að ræna ríkissjóð Íslands milljörðum króna árlega í formi tekjuskatts af gróðanum af álverinu á Reyðarfirði. Tilviljun? 

 

 

Fórnarlamb ponzi-svikamyllu

Hraðar breytingar á öld netsins.

Hafi einhver haldið að farið væri að hægja á breytingum og framþróun hjá jarðarbúum er annað uppi á teningnum.

Sífellt flóknari og fullkomnari tæknibúnaður úreldist með vaxandi hraða og bylgjurnar skella svo hratt á okkur að erfitt er að fylgjast með.

Í þessu umhverfi lifir og hrærist meira að segja stjórnmálahreyfing, sem allt í einu er búinn að þoka burtu af toppi íslenskra stjórnmála Sjálfstæðisflokknum, sem hafði hátt í 40% stöðugt fylgi allt frá stofnun hans fyrir rúmlega 80 árum fram að Hruninu 2008.

Sífellt fjölgar nýjum fyrirbærum á fjölmörgum sviðum, sem eru tákn nýrra tíma.  

Gott dæmi um það: Fyrir aðeins tveimur árum var orðið deilihagkerfi óþekkt hér á landi, en það byggist á alveg nýrri hugsun um samnýtingu gæða og tækja og er afar spennandi að fylgjast með því hvernig því vegnar.

Að sönnu verður áfram rökrætt í stjórnmálum um hægri-vinstri, frjálshyggja-félagshyggja, en nú bætast við nýir straumar og ný viðfangsefni, sem verður að fást við.

Uppgangur afls,sem heillast af nýju umhverfi sem sprettur af samskiptatækni nútímans er því skiljanlegur.

 

 

Samkeppnin heldur öllum á tánum

Minnir á umræðuna hjá Kvennalistanum.

Kvennalistinn bryddaði upp á ýmsun nýjungum í stjórnmálum. Eitt atriðið var það að enginn væri í forystu í flokknum eða þingflokknum.

Þetta gekk ekki upp til fulls nema að breyta lögum um stjórnmálaflokka og þingflokka og Kvennalistinn komst aldrei í aðstöðu til þess af því að hann komst aldrei í aðstöðu til þess á þingi eða í ríkisstjórn.

Annað atriðið var það að engin þingkona mætti sitja á þingi nema hálft kjörtímabil.

Þetta var líka erfitt, því að lögin gera ráð fyrir að kjörtímabilið sé fjögur ár, það tekur meira en tvö ár að öðlast nægilega reynslu til að valda starfinu til fulls, og það þarf talsverða breidd á framboðslistum til þess að manna vel tvöfalt fleiri þingsæti en komust á þing.

Kvennalistinn virtist í kjörstöðu til þess að komast í ríkisstjórn eftir kosningarnar 1987 með því að nýta vissa oddaaðstöðu sina, en tókst það ekki.

Sumir sögðu að það væri vegna sérstöðu listans og þess að aðrir þingflokkar væru ekki spenntir fyrir samstarfi við þingkonur Kvennalistans, en aðrir töldu að Kvennalistakonur væru ákvarðanafælnar og hræddar við að missa pólitískan meydóm með því að komast í ríkisstjórn.

Með tilkomu Ingibjargar Sólrúnar Gísladóttur og lykilhlutverks hennar við að fella borgarstjórnarmeirihluta Sjalla í Reykjavík á þann hátt að mynda kosningabandalag með andstæðingum Sjálfstæðisflokksins urðu tímamót í sögu Kvennalistans.

R-listinn var við völd í tólf ár, en á landsvísu missti hann mikið fylgi í Alþingiskosningunum 1995 og varð einn af fjórum flokkum, sem stofnuðu Samfylkinguna 1999.

Ingibjörg Sólrún var lagin við að nota "gamaldags" aðferðir við að halda R-listanum saman og eftir brotthvarf hennar úr borgarstjórastóli vantaði límið sem hélt honum saman.

Hann skrimti fram eftir kjörtímabilinu 2002-2006 en bauð þá ekki lengur fram einn sameiginlegan framboðslista og tapaði meirihlutanum í hendur Sjálfstæðisflokks og Framsóknar.  

„Óábyrgt að fara frá borði“

Ekki sem bestar fyrir bakflæðissjúka.

Plankaæfingarnar svonefndu hafa marga kosti en það er merkilegt, að þrátt fyrir svonefnt bakflæði hafi verið uppgötvað og kynnt rækilega fyrir um tuttugu árum, gleymast sífellt þau áhrif sem ýmsar stellingar og hreyfingar hafa á bakflæðið.

Nýjasta dæmið fyrir mig eru æfingar í sjúkraþjálfun vegna axlarbrots sem sumar eru framkvæmdar í láréttri stöðu.

Í þeim tilfellum fasta ég alveg í hálfan sólarhring fyrir þjálfunina en veit að vel væri hægt að komast hjá því ef hægt væri að setja halla á bekkinn sem legið er á.

Læknavísindin hafa sem sé leitt allan sannleikann í ljós varðandi bakflæðið, en það hefur lítið skilað sér sums staðar inn á sjúkrahúsin eða líkamsræktarstöðvarnar.

Fyrst eftir axlarbrotið reyndi ég að velja akstursleiðir þar sem væru sem fæstar eða helst engar hraðahindranir.

Þær hafa frekar leiðinleg áhrif á bakflæðissjúklinga og nýbrotið fólk, sem ekki er í gipsi.  

7 hlutir sem gerast ef þú „plankar“ daglega