Dásamleg atlaga að "íslenskri skrílmenningu".

Eftir 60 ára reynslu af því að kynnast því fyrirbæri, sem má kalla "íslenska skrílmenningu" á þúsundum skemmtana og fleiri sviðum þjóðlífsins um allt land er dásamlegt að sjá hvernig íslenskir áhangendur knattspyrnulandsliðsins og landsliðið sjálft hafa orðið að fyrirmynd annarra þjóða um það hvernig eigi að taka þátt í erlendum viðburðum.

Ekki þarf annað en að minnast þess hvernig lögreglustöðin í Reykjavík var grýtt á hverju gamlárskvöldi fram yfir miðja síðustu öld og líta á fréttaflutning af skrílæði á útisamkomum frá þeim tíma og æ síðan, auk þess að kynnast fylleríi og slagsmálum á helgarsamkomum til að sjá, hve hegðun, framkoma og skipulagning í sambandi við þátttöku okkar í EM hefur varpað ljóma á land okkar og þjóð.

Þótt svo kunni að fara að lið okkar komist ekki áfram á morgun hefur Ísland þegar unnið stórsigur, ekki bara sem íþróttaþjóð, heldur sem menningarþjóð.

Ísland unnið sér inn mikla virðingu

200 mílna ferðamannalögsaga?

Frá Hornströndum til Grænlands eru 285 kílómetrar í beinni loftlínu, eða 154 sjómílur.

Ef maður hugsar sér 200 mílna ferðamannalögsögu Íslands myndi hún ná 46 sjómílur inn á land á Blosseville-ströndinni grænlensku, en ströndin sjálf og jökullinn og fjöllinn upp af henni eru svo stórbrotin náttúrusmíð, að þegar komið fljúgandi þaðan til baka og kemur yfir Vestfirði og Norðurland, liggur við að sagt sé: "Hornbjarg úr djúpinu rís" - hvað.

Hæstu fjöllin inn af grænlensku ströndinni ná upp í 3700 metra hæð, en Hornbjarg er 432 metra hátt og hæsta fjall á Vestfjörðum 998 metrar.

Jarðfræði Íslands og sérstaða hins eldvirka hluta lands okkar á að vísu engan sinn líka á þurrlendi jarðar, en hrikaleiki Grænlands einn og sér er óviðjafnanlegur.

Grænland er meira en tuttugu sinnum stærra en Íslands og nær algerlega óplægður akur varðandi ferðaþjónustu, sem við Íslendingar vegna nálægðar, ættum mesta möguleika að nýta.

„Horft til norðurslóða

Berskjaldað fólk.

Ég hef sjálfur nýlega upplifað það rækilega á eigin skinni, vöðvum, sinum, liðböndum og beinum, hve berskjaldað hjólandi og gangandi er í umferðinni.

Stórstígar framfarir hafa orði í slysavörnum fyrir fólk í bílum, en litlir möguleikar eru á svipuðum vörnum fyrir það fólk sem ekki er með hliðstæða vörn umhverfis sig.

Eini möguleikinn væri sá að banna umferð gangandi og hjólandi fólks, en það er að sjálfsögðu hvorki framkvæmanlegt né réttlátt, ekki síst vegna þess þjóðhagslega ávinnings sem er að því að ganga og hjóla.

Ég hef heyrt miklar sögur af umferðinni í Róm þar sem er mýgrútur hjóla og gangandi fólks í blöndu af bílum og fólki á hjólum.

Aðdáunarvert og lærdómsríkt mun vera að fylgjast með þessari umferð, sem byggist á margra áratuga reynslu íbúanna.

Þar leggjast allir á eitt, jafnt bílstjórar, hjólafólk og gangandi fólk.

Nóg eigum við nú ólært í þessum efnum þótt ekki sé ráðist ítrekað að hjólafólki með því að setja upp stórhættulegar gildrur á vegi þess eins og dæmin sanna.   

 

„Þetta er bara stórhættulegt“

"Sigrar vinnast ekki á stöðugu undanhaldi."

Breski herinn beið sinn beiskasta ósigur í sögu sinni fram að því við hafnarborgina Dunkirk í júníbyrjun 1940. Á fjórða hundrað þúsund hermanna voru umkringdir, urðu að flýja yfir Ermasund og skilja allan búnað sinn eftir.

Með þessu lauk hernaði Breta gegn Þjóðverjum í Frakklandi um sinn.

Margir bentu á að verra hefði verið ef Þjóðverjar hefðu tekið allan þennan her til fanga og að vel heppnaður flótti hans yfir sundið hefði verið hernaðarafrek og jafnvel hernaðarsigur.

Einstaka maður vitnaði í það hvernig Rússar hefðu með skipulegu undanhaldi og jafnvel ósigri í orrustunni við Borodino árið 1812 gabbað Stórher Napóleons út í vonlausa hersetu í Mosvku og einhverja mestu hrakför hers í framhaldinu til baka út úr landinu.

Winston Churchill sagðist að vísu geta tekið undir þetta sjónarmið, svo langt sem það næði.

"En sigrar vinnast samt ekki á stöðugu undanhaldi og ósigrum", bætti Churchill við.

Vitað er að það lið, sem hampar Evrópumeistaratitli í Frakklandi á næstunni, getur það ekki nema vera sigurlið með hugarfar sigurvegarans.

Það eru skilaboðin sem felast í ummælum Ara Freys Skúlasonar, vinstri bakvarðar íslenska landsliðsins.

Þetta er nú vitlaus spurning

"Hafragrautur góður er..." Upp með skyrhræringinn!

Í mínu ungdæmi voru hafragrautur og skyrhræringur, sem var blanda af hafragraut og skyri, daglega á borðum.

Hafragrauturinn þokaði áratugum saman fyrir morgunkorni en er nú að fá uppreisn æru, og er daglega á mínum borðum.

Nú er sagt að hann vinni gegn hættunni á því að fá krabbamein.

Því miður eru mörg ár síðan ég bragðaði skyrhræring, en á því þarf að verða bragarbót.

Þegar ég var í Kaldárseli var þetta sungið, daglegum hafragraut til dýrðar:

 

Hafragrautur góður er.

Gæða sér á honum ber.

Sá, sem hafra- góflar - graut

gildur verður eins og naut.

 

Æ, þar fór í verra í síðustu ljóðlínunni, því að hún segir grimman sannleika. Í 100 grömmum af haframjöli eru 374 hitaeiningar, næstum eins og í súkkulaði, og tíu sinnum fleiri en í 100 grömmum af Kóladrykk.

Af 100 grömmum af haframjöli eru 8 grömm af fitu og 24 grömm af kolvetnum, mun meira en í mjólk.

Offita er sögð verða mesta heilbrigðisvandamál þessarar aldar, svo að síðasta ljóðlínan hefur orðið að áhrínsorðum, nema menn passi sig vel og vinni upp mikla orku og fitu í morgungrautnum með því að minnka hana í mataræðinu síðar á deginum.

Hafragrautur hindrar krabbamein

Af hverju er textaheiti höfundarins ekki notað?

Ég var viðstaddur þegar Óðinn Valdimarsson kynnti lagið "Ég er kominn heim" í Sjálfstæðishúsinu við Austurvöll. Á þessum tónleikum voru kynnt nýjustu dægurlögin, og lagið og ljóðið "Ég er kominn heim" og ekki síður flutningurinn slógu verðskuldað í gegn.

Nú hefur hlotið sess sem ómetanlegur söngur fyrir okkar besta íþróttafólk og þjóðina sjálfa og er það vel.

Lagið hefur heitið þessu nafni í 56 ár, bæði á plötum, diskum og ævinlega í flutningi og höfundurinn sjálfur hlýtur að hafa staðið á bak við það.

Að minnsta kosti var aldrei hróflað við heitinu né textanum sjálfum fyrr en allt í einu núna þegar það er orðið svo vinsælt að engu þarf við flutning þess og innihald að bæta.

Að því leyti er það brot á höfundarrétti ef heitinu er breytt, ekkert síður en ef menn fara að hræra í textanumm sjálfum.

Af hverju er allt í einu búið að breyta heiti þessa frábæra lags eftir öll þessi ár og byrjað að nota heiti Jónasar Hallgrímssonar á frægasta ástarljóði Íslendinga? 

 

Vigdís sendi landsliðinu kveðju

Ummæli forsetans og draumur minn.

Mig dreymdi Ólaf Ragnar Grímsson í nótt á þann veg að ég væri kominn að útidyrum heimilis hans til klukkan sex að morgni til að taka mér stöðu og og bíða færis á því að taka mynd af því þegar hann gengi út til verkefna dagsins, sem tengdust því að nýr forseti tæki við við sérstaka athöfn síðar um daginn.

En staðinn komst ég að því þegar ég kom á vettvang, að hann ætlaði fyrst í síðustu heimsóknina í embætti svona óskaplega snemma: Heimsókn á leikskóla Barnavinafélagsins Sumargjafar.

Ég hljóp að bíl mínum til að ná í myndavélina mína, því að ég hafði ekki búist við því forsetinn færri svona snemma í verkefni dagsins.

Mig hefur aldrei dreymt Ólaf Ragnar áður.

Síðan heyrði ég það í útvarpsfréttum nú áðan að merkilegt viðtal hefði verið tekið við forsetann á Sprengisandi sem ég hafði ekki hugmynd um fyrirfram.

Þar sagði forsetinn margt merkilegt, sumt afar persónulegt og annað afar merkilegt hvað varðar fjölmiðlun og stjórnmál.

Merkilegast fannst mér það sem hann sagði um það, sem svo margir virðast annað hvort ekki skilja eða vilja skilja, að ráðamenn í öllum löndum heims búa við nýjan veruleika nýrrar alþjóðlegrar fjölmiðlunar.

Hér á landi hafa margir sífrað um það að atburðirnir í vor hafi verið vegna samsæris RUV og Samfylkingarinnar.

Hið rétta er þó það, sem blasir við, að það var rannsóknarvinna erlendra blaðamannasamtaka í fjarlægu landi, Panama, sem setti valda- og fjármálaöfl um allan heim í nýtt ljós á einni dagstund.

Forsetinn hitti naglann á höfuðið þegar hann sagði að valdamönnum nútímans í hvaða landi sem væri, nægði ekki að njóta trausts í kosningum á fjögurra ára fresti, heldur á hverjum einasta degi, og að þetta traust gæti fokið út um gluggann hjá hverjum þeirra hvaða dag sem væri.

Forsetinn hóf embættisferil sinn með því að fara í óopinbera heimsókn daginn eftir embættistöku á Bindindismótið í Galtalækjarskógi.

Þess vegna væri heimsókn á leikskóla barnanna, sem taka við afleiðingunum af gerðun núlifandi kynslóða vel við hæfi hjá forseta sem er umhugað um jafnrétti kynslóðanna og sjálfbæra þróun.

Óopinber heimsókn á vettvang æskunnar er í samræmi við það sem Andri Snær Magnason segir um það hvernig forseti eigi helst að nálgast þjóð sína.

Það og margt annað áhugavert varðandi verkefni 21. aldarinnar mun áreiðanlega bera á góma í kaffiboði, sem hann heldur í dag.      

Erfitt að vera ástfanginn forseti

Landkynningin 1950.

Fyrir 65 árum var hægt að telja flugferðir milli Íslands og Evrópu í hverri viku á fingrum annarrar handar og fljúga þurfti á vélum, sem voru ekki með jafnþrýstiklefa, komust ekki ofar en í 10 þúsund feta hæð og þurftu því að fljúga inni í skýjum og úrkomu.

Flug til London tók minnst sex klukkustundir.

Sáralítið var því af erlendum ferðamönnum á Íslandi og því hafði það ekki sömu þýðingu og nú egar einhver glæsilegasti hópu allra tíma á Íslandi fór frægðarför á EM í frjálsum íþróttum í Brussel 1950 og kom heim með fleiri gull en íþróttastórveldið Svíþjóð.

Um´mánaðamótin júní-júlí var staðan þannig, að Íslendingar áttu möguleika á að hreppa átta verðlaunapeninga á EM, þar af fjögur gull. Þeir komu heim með tvö gull og eitt silfur.

Gallinn var sá að keppt var í báðum greinum Torfa Bryngeirssonar á sama tíma og Örn Clausen átti möguleika á verðlaunapeningum í þremur greinum og valdi sína bestu, tugþrautina, en það kom í veg fyrir að hann gæti keppt í langstökki, 110 metra grindahlaupi og 4x100 metra boðhlaupi.

Haukur Clausen náði þetta sumar besta tímanum í 200 metra hlaupi í Evrópu en var meinað að keppa í þeirri grein og varð að láta sér nægja 5. sætið í 100 metrunum, sem var hans lakari grein.

Skúli Guðmundsson átti ekki heimangengt til að reyna við verðlaun í hástökki og Hörður Haraldsson tognaði í landskeppni við Dani.

Afrek íslenskra frjálsíþróttamanna á árunum eftir stríðið var mjög mikils virði fyrir örþjóð sem var að stíga sín fyrstu spor sem algerlega fullvalda lýðveldi.

Og hefði vafalaust skilað miklum gjaldeyri inn í landið ef nútíma samgöngur hefðu verið þá.

Ómetanleg landkynning

Jafntefli hjá nokkuð jöfnum liðum.

Það passar ekki inn í ummæli Ronaldos að aðeins örþjóðir og smælingjar fagni jafntefli.

Ungverjar fögnuðu jöfnunarmarki, þar sem engu máli skipti hvort það var sjálfsmark eða ekki, því að ef Birkir hefði ekki reynt að koma í veg fyrir að boltinn bærist beint fyrir fætur Ungverjans, hefði Ungverjinn skorað.

Íslendingar áttu fleiri góð færi en Ungverjar en löng pressa Ungverjanna var auðvitað líkleg til að enda með marki.

Það er engin skömm að þessum úrslitum, og Gummi Ben átti góða setningu í lokin: Ísland er eina þjóðin í heiminum sem hefur ekki tapað leik á stórmóti.

Ungverjar jöfnuðu í lokin

Gengið of langt of oft.

Fyrir þá, sem horfðu á Áramótaskaup Sjónvarpsins 2002 var sláandi að sjá myndirnar í upphafi af hátíðahöldum þjóðhátíðardagsins þá og bera þær saman við hörmungina, sem búið er að koma þeim í nú.

Í íslenskum lögum eru ákvæði sem skylda yfirvöld og stofnanir til að gæta meðalhófs.

Stundum verða valdsmenn að sýna hugkvæmni og viðleitni til þess að hafa þetta í heiðri, en þeim ber lagaleg skylda til þess.

Einu sinni voru óeirðir fyrir framan lögreglustöðina og grjótkast að henni árlegur viðburður á Gamlárskvöld.

Þessu var mætt með hugkvæmni, með því að halda áramótabrennur víðs vegar um bæinn og síðar með því að hafa eins aðlaðandi og vandaða dagskrá í sjónvarpi og unnt var eftir að íslenskt sjónvarp varð að veruleika.

Ekkert meðalhóf er fólgið í aðgerðum lögreglunnar á Austurvelli 17. júní og ekkert farið að vilja þeirra fulltrúa almennings sem standa að hátíðahöldunum.

Það blasir við að það þarf að halda í hemilinn á lögreglunni varðandi aðgerðir hennar.

Það þurfti til dæmis ekki stærsta skriðdreka landsins, 40 tonna jarðýtu, og 60 víkingasveitamenn, vopnaða kylfum, úðabrúsum og handjárnum til þess að fjarlægja nokkra hreyfingarlausa náttúruunnendur og bera burtu, sem sátu og höfðust ekki að í Gálgahrauni í október 2013.

Það þurfti heldur ekki sérstaka æfingu langöflugasta herveldis heims, NATO, til þess að æfa sig á því að murka niður hugsanlega náttúruunnendur á hálendi landsins í júlí 1994 með F-15 árásarþotum, öflugustu drápstækjum okkar tíma.   

Undrast lokanir lögreglu á Austurvelli