VANRÆKTAR AXLIR.

Fór austur fyrir fjall á 35 ára gömlum örbíl á sunnudag. Hann getur haldið nærri 100 kílómetra hraða á láréttum vegi en eins og margir fornbílar og þunglamalegir flutningabílar getur hann ekki haldið 90 kílómetra hraða upp allar brekkur á móti vindi. Við slíkar aðstæður reyndi ég eins og ég gat að víkja bílnum út á öxl vegarins í brekkum til að hleypa umferðinni fram úr mér.

En tvennt er það sem hamlar því að axlirnar á vegunum út frá höfuðborginni geti gegnt því hlutverki að liðka fyrir umferð.

Annars vegar er allt of algengt að bílstjórar sem fara hægt geri ekkert til að liðka fyrir umferðinni fyrir aftan sig með því að fara út á axlirnar, heldur haldi sig inni við miðlínu og gerist "lestarstjórar" með langar bílalestir fyrir aftan sig. 

Þetta er allt of algengt t. d. á Reykjanesbrautinni þar sem axlirnar eru breiðar og sléttar.

Raunar virðast margir þessara bílstjóra vera nánast meðvitundarlausir við aksturinn og hvorki skeyta um né fylgjast með annarri umferð en lötrinu í sjálfum sér.

Hins vegar hamlar það því að menn leggi í að fara út á axlirnar hve illa Vegagerðin sinnir þeim á öðrum vegum en Reykjanesbrautinni út frá borginni, svo sem Suðurlandsvegi.

Það þarf mikla útsjónarsemi og að sjá langt fram fyrir sig til þess að leggja út í að aka á öxlinni ef bílröðin er samfelld sem fer fram úr.

Sums staðar eru axlirnar breiðar og sléttar en hvenær sem er getur malbiksræman mjókkað stórlega eða breyst í ferlegar holur, og stundum lendir maður í mikilli möl á þeim.

Það er vont að lenda í mölinni, ekki aðeins vegna þess að á fornbíl er það bannorð að aka hratt á möl og skemma lakkið neðan á bílnum, heldur ekki síður vegna þess að það er vont að róta möl á bílana sem á eftir koma.

Þetta ástand er bagalegt og óþarft þegar um er að ræða bíl eins og Fiatinn minn sem er aðeins 1,32 metrar á breidd og því auðvelt að nota malbikaða öxlina þótt hún sé mjó.

Ef bílaröðin er samfelld sem fer fram úr geta hlotist vandræði þegar skyndilega birtist skarð í malbiknu eða stór hola því að bílstjórarnir sem fara fram úr hugsa yfirleitt ekkert um aðstæður þess sem víkur fyrir þeim.  

Mjóstu bílarnir sem nú eru seldir eru rúmlega 1,60 metra breiðir og gætu auðveldlega ekið úti á öxl vegarins og hleypt umferð fram úr sér þótt einhverjir sentimetrar bílsins séu fyrir innan útlínu sjálfrar meginakbrautarinnar.

Í þessari umferð, sem var áberandi prúðmannlegri og skynsamlegri en venja hefur verið, kom í ljós hvað stórir pallbílar og jeppar, 2,10 - 2,40 m á breidd, geta verið fyrirferðarmiklir og erfiðir í umferðinni.

Þar sem ástand axlarinnar var lélegast og ég neyddist til að færa mig að hluta til inn fyrir ytri línu akbrautarinnar urðu bístjórar slíkra dreka að hætta við að fara fram úr mér þótt aðrir ættu auðvelt með það.  

Ég beini því til ágætra manna hjá Vegagerðinni, að á meðan Suðurlandsvegurinn og fleiri slíkir fjölfarnir vegir hafa ekki verið breikkaðir, hugi þeir að því hvernig megi lagfæra axlirnar þannig að þær geti nýst betur en nú er.

Þetta getur varla verið dýrt en auðvitað þarf síðan að halda þeim í góðu ástandi þar til nýja vegabótin kemur.

 

VITUNARVAKNING Á HEIMASLÓÐUM.

Tveir ánægjulegir atburðir gerðust í gær og því miður var aðeins hægt að vera viðstaddur annan þeirra. Vegna tengsla minna við stofnun samtakanna Sólar á Suðurlandi varð Urriðafoss fyrir valinu en hinn staðurinn var Álafosskvosin. Ég minnist þess ekki að nein völvuspá hafi minnst á svona atburði og menn hefðu látið segja sér það tvisvar fyrir aðeins hálfu ári að þetta myndi gerastnú.

 Ekki mun af veita að veita viðnám á þessa dagana þegar fleiri og örari fréttir af stóriðjupressunni gerast en nokkru sinni fyrr og ráðherrar Samfylkingarinnar vilja hvergi nærri koma, þvert ofan í digurbarkalegar yfirlýsingar fyrir kosningar.

Fyrir tveimur árum ferðuðumst við Helga um Norður-Svíþjóð til að kynna okkur hliðstæð mál þar. Frægasti fossinn sem eftir lifir í Norður-Svíþjóð er Storfossen og Svíar gera mikið með hann. Hann er þó ekkert merkilegri en Urriðafoss og myndi vera kallaður flúðir hér á landi.

Þetta ætti fólk að gera sér ljóst þegar það reynir að gera lítið úr vatnsmesta fossi landsins og afgreiða mótmælendur við Álafoss sem kverúlanta.

Sem betur fer eru svona aðgerðir mikilsverð atriði í æskilegu íbúalýðræði en þó má ekki gleyma því að það er hvorki einkamál heimafólks á hverjum stað, hvort sem það er í Reykjavík eða fyrir austan fjall, né heldur einkamál Íslendinga, hvernig við förum með ómetanleg náttúruverðmæti landsins sem okkur hefur verið falin umsjá fyrir afkomendur okkar og mannkyn allt.

HVEITIBRAUÐSDAGAR Í BIRTU OG YL.

Heyrði álengdar að nýja ríkisstjórnin nyti fylgis 83ja prósenta aðspurðra í Capacent Gallup könnun og fylgdi með að þetta væri met. Metið miðast að vísu við tímabilið frá 1992 en ríkisstjórnirnar 1992-2007 höfðu samanlagt hvergi nærri jafn mikið fylgi í kosningum og núverandi ríkisstjórn. Það er þekkt fyrirbæri eftir myndun ríkisstjórna að þær njóta góðs byrs í fyrstu líkt og brúðhjón á hveitibrauðsdögum.

Í stjórnarsáttmálanum eru ýmis fögur fyrirheit sem að vísu eru langflest eins og óútfyllt víxileyðublöð en undirskriftirnar líta ágætlega út á pappírnum.

Á þessum árstíma eru flestir komnir í "ég fer í fríið"-sumarskap og allt er í góðu, - að vísu vofir yfir erfið ákvörðun um þorskkvótann en ekkert hefur gerst ákveðið enn.

Það er birta og ylur yfir landinu, - fólk er ekki í skapi til að argast út í parið sem fór heim af kosningaballinu og hefur látið pússa sig saman.  

Það verður ekki fyrr en í haust sem hið raunverulega ástand fer að skýrast.

Maður hefur á tilfinningunni að Samfylkingin hafi lagt upp með það að þrátt fyrir að stóriðjufréttirnar dynji yfir nánast daglega verði hægt að fresta lokaákvörðunum um virkjanir fram í hálft kjörtímabilið og setja kíkinn fyrir blinda augað á meðan.

Eftir tvö ár: "Den tid, den sorg."

Við sjáum hvað setur. Þrátt fyrir loforðin fögru er enn ekkert fast í hendi um það að stóriðjuhraðlestin hafi hægt neitt á sér.