Skaðleg afneitun.

Frá því að Adolf Hitler ritaði bók sína "Mein Kamph" og þar til slökkt var á síðustu ofnunum í Auswitch liðu ríflega tuttugu ár. Allan þann tíma lá ljós fyrir sú fyrirætlun hans og hugsjón að hreinsa Evrópu af Gyðingum.

Í öllum löndum þar sem hann komst til valda var þetta opinbert og augljóst og það er aldeilis ótrúleg bífræfni hjá forseta Írans að mótmæla því sem allar þessar þjóðir upplifðu og reyndu af hendi þessa brjálæðings.

Þessi afneitun er skaðleg því hún kemur fyrst og fremst Írönum og skoðanabræðrum forsetans í koll og hleypir illu blóði í þær deilur sem nú eru hvað hættulegastar fyrir heimsfriðinn.

Hún er svona álíka trúverðug og að Bandaríkjamenn afneituðu því nú að hafa varpað kjarnorkusprengjum á Hiroshima og Nagasaki eða að Bretar afneituðu því að hafa gert loftárásina á Dresden.

Evrópusambandið fordæmir ummæli Ahmadinejads

Speglar ástandið.

Ef rétt er að verið sé að kyrkja starfsemi St. Jósepsspítala hægt og hljótt þá speglar það ástandið í íslensku þjóðfélagi sem stefnir í meiri samdrátt opinberrar starfsemi en dæmi eru um.  

Orðið speglar er vel við hæfi, því að sú starfsemi spítalans sem annast speglanir er snar þáttur í starfsemi hans og sjálfur hef ég kynnst því hve gott starf er unnið þar. 

Það þarf því að svara spurningunum um það hvert sú starfsemi fari og hvort hún verði nægilega öflug.

Speglanirnar eru oft fyrirbyggjandi aðgerðir sem geta komið í veg fyrir óþörf veikindi og dauðsföll. Veikindi og ótímabær dauðsföll eru gríðarlega kostnaðarsöm og sársaukafull fyrir þjóðfélagið og sem ánægður viðskiptavinur þessarar góðu þjónustu er mér hvorki persónulega né fyrir hönd annarra sama um það hvað verður um hana.

Svo að slegið sé á léttari strengi hef ég spurst fyrir um það hjá öðrum heilbrigðisstofnunum hvort þar séu viðrekstrarherbergi eins og er í St. Jósepsspítala og fengið dauf svör. Eftir veru mína í slíku herbergi að lokinni ristilspeglun þarna suður frá skildi ég þar eftir þessa þakkarvísu til læknisins:

 

Ristilspeglun indæl er   / 

með útkomunni glæstri.  /

Ánægður ég þakka þér  /

með þarmalúðrablæstri.   

 

Fyrir ristilspeglunina er maður láttinn laxera heima hjá sér og ég var ekki nógu ánægður með leiðbeiningablaðið, sem fengin er sjúklingum í hendur þar sem aðeins er tilgreint að maður eigi að taka inn meðalið og ganga síðan um þar til það fer að virka.

Ég vildi fá nákvæmari upplýsingar um þessa laxeringargöngu og setja hana í vísuformi sem viðbót inn á eiðbeiningablaðið:

 

Laxeringin gengur glatt   /

ef gætir þú að orðum mínum.  /

Þú átt að ganga, -  ekki of hratt  /

og alls ekki í hægðum þínum.  

St. Jósefsspítala lokað hægt og hljótt

Auðvitað mest lesið.

Enn einu sinni virðist það lögmál ráða að það sem fólk hyllist helst til að lesa sé um sex eða ofbeldi.

Að minnsta kosti er fréttin um nakta manninn í Hagkaupum mest lesin þá stundina sem ég set þennan pistil á blað.

( Blaðamaðurinn sem skrifaði fréttina kann greinilega ekki að beygja orðið Hagkaup, sem í þessu tilfellli beygist svona:  Hagkaup  - um Hagkaup - frá Hagkaupum - til Hagkaupa. )

 

Fljótt var vörðurinn vakinn /

og vandræði á að bresta. /

Það nægði að vera nakinn /

svo næðist athyglin mesta. /

Nakinn og til vandræða

Skugga-Sveinn fær ekki að vera í friði.

Marardalur er einn af frábærum náttúrufyrirbærum sem finna má í nágrenni Reykjavíkur. Þetta er grasi gróinn dalur, umluktur bröttum brekkum á alla vegu undir vesturhlíð Hengilsins.

Á einum stað er hægt er ganga upp með litlum læk um hamrahlið inn í dalinn úr suðurátt og opnast hann þá göngufólki á afar áhrifaríkan hátt.

Gönguferð frá Nesjavallavegi suður með dalnum og síðan upp með læknum fyrrnefnda getur verið aldeilis frábær náttúrunautnar- og sagnaferð, því að ímyndunaraflið fær vængi við inngang í svona magnaðan sagnasýningarsal, eins og sérvalinn fyrir töku á vestra.

Sagt er að Matthías Jochumsson hafi haft Marardal í huga sem aðsetur Skugga-Sveins þegar hann skrifaði leikritið Útilegumennina, sem er brautryðjendaverk á Íslandi og fyrirrennari íslenskra leikrta og kvikmynda.

Ég var að vona að Marardalur lægi ekki svo beint við fyrir hugsununarlausasta vélhjóladellufólkið að það færi líka þangað inn til að spæna upp jörðina.

En það er misjafn sauður í mörgu fé, einnig meðal þess fjölmenna hóps, sem hefur yndi af vélhjólum af öllum stærðum og gerðum.

Það særir stolt mitt sem Snigill númer 200 að innan raða vélhjólafólks sé að finna menn sem ég hef sjálfur séð að hafa farið hamförum á ótal gönguleiðum í nágrenni Reykjavíkur, þeirra á meðal leiðinni suður með Henglinum að vestanverðu.

Sumum er ekkert heilagt.

Halldór Blöndal spólar hugsanlegu virkjanlegu afli í Gjástykki úr 30 megavöttum upp í 50 í Morgunblaðsgrein í dag og sér ekkert annað merkilegt eða áhugavert við það svæði.

Umhverfisspillar á hjólum sjá Marardal og gervallt landið aðeins sem æfingasvæði fyrir sig.

Hvorki heimsundrið Gjástykki né Skugga-Sveinn fá að vera í friði.  

Ekið utan vega í Marardal

Hvernig væri þá að láta það hafa forgang?

Einn bjartasti þáttur framtíðar Íslands er möguleikinn á að knýja bíla- og skipaflotann með vistvænni orku. Um þetta er svo sem mikið talað en lítið gert. Í raun mætir þetta afgangi og Íslendingar eru enn á eftir nær öllum nágrannaþjóðunum um að minnka útblástur bílaflotans.

Réttast væri að tryggja strax hvar eigi að taka þessa orku í stað þess að ráðstafa henni stjórnlaust til erlendra risafyrirtækja sem í raun taka heilu landshlutana í pant svo að aðrir og betri kostir komast ekki að.

Ólafur Ragnar í viðtali

Makalaus uppgangur í Kína.

Uppgangurinn í bílaframleiðslu Kínverja hefur verið ævintýralegur síðustu árin og á það sér naumast fordæmi.

Sem dæmi má nefna að á síðustu árum hefur framleiðslan þar aukist um eina milljón bíla á ári, en það eru fleiri bílar en Ítalir framleiða og hátt í það eins margir og Bretar framleiða.

Á árunum 2002-2007, fimm ára tímabili, jókst framleiðslan úr rúmri einni milljón bíla upp í rúmar fimm milljónir, fimmfaldaðist á fimm árum.

Þeir framleiða allar mögulegar stærðir og gerðir bíla, til dæmis fleiri Buick bíla en Bandaríkjamenn sjálfir.

Bandaríkjamenn og margar aðrar þjóðir skulda Kínverjum ævintýralegar fjárhæðir sem engum hefði komið í hug fyrir 10-20 árum að gæti gerst.

Að því leyti til eru Kínverjar í svipaðri stöðu og Bandaríkjamenn voru gagnvart bandamönnum sínum í lok heimsstyrjaldarinnar síðari. Þetta er orðin hættuleg staða fyrir báða aðila.

Fyrir margt löngu var sagt að Kína væri sofandi risi og eins gott að hann vaknaði ekki.

Svo liðu áratugirnir og þetta gerðist ekki, en risinn er svo sannarlega vaknaður.

Verði stærstu bílasmiðjur veraldarinnar

Bernskufantasía sonar karls og kerlingar í koti.

Ein af fyrstu minningum mínum felst í því að mér þótt skrýtið að einn dag á hverju ári blöktu fánar við hún á Íslandi án þess að það værí stórhátíð og þegar ég spurði af hverju var svarið: "Það er verið að flagga fyrir kónginum."

Síðan færðist þessi siður yfir á forsetann og finnst mér út í hött að viðhalda þessum sið sem upphaflega var af hollustu við einvaldskonung, þótt Kristján 9, afi Margrétar, væri svosem ekki einvaldskonungur.

Hvað um það, - í þann tíð voru vinsælustu tímarit á Íslandi "Hjemmet" og "Familie Journalen" og þar var mikið fjallað um danska kóngafólkið.

Kom fljótlega í ljós að sonardóttir konungs væri jafnaldra mín og líklegur erfingi krúnunnar.

Amma mín Sigurlaug las oft fyrir ævintýri, og voru sum þeirra um son karls og kerlingar í koti, sem datt í lukkupotinn og giftist prinsessunni og eignaðist með því kóngsríkið.

Í barnafantasíum mínum urði til ný ævintýri um son karls og kerlingar í íslenska kotinu sem gengi að eiga ríkiserfingjann, sem hét því ágæta nafni Margrét Þórhildur.

Síðan varð Ísland lýðveldi og þessi einhver elsta barnafantasía mín gufaði auðvitað upp.

Og þó ekki alveg, því í hvert skipti síðan, sem flaggað er fyrir íslenska þjóðhöfðingjanum kemur hún upp í hugann sem skemmtileg og skrýtin æskuminning.

Og meira en hálfri öld síðar kom í ljós að það hafði þó verið ágætt að hafa verið þegn Danakonungs fyrstu æviárin, því að Ragnar, elsti sonur minn, fékk afslátt af skólagjöldum í dönskum háskóla vegna þess.

„Margrét er geðþekk“

Hlunnfarnasta tónskáld sögunnar.

Höfundur lagsins "Happy birthday to you" er vafalaust hlunnfarnasta tónskáld heimssögunnar því að líklega er þetta mest sungna lag veraldar og yfirleitt aldrei fært til bókar.

Ég hef oft velt því fyrir mér hvílíkur milljarðamæringur hefði höfundurinn hefði getað orðið ef hann hefði fengið höfundarréttargjöld greidd í hvert sinn.

Sem aftur leiðir hugann að því hvort fólki hefði fundist það réttlátt fyrir lag og texta sem vafalaust hefur tekið lágmarkstíma að semja.

Það minnir mig á það sem ég heyrði Magnús heitinn Ingimarsson eitt sinn segja við konu í kvennakór sem spurði hvort hanan gæti útsett ákveðið lag fyrir sig.

"Jú", svaraði hann. "Og hvað þarf ég að borga mikið fyrir það?" spurði konan. "150 þúsund krónur", svaraði Magús. ´

"Ég trúi þér ekki," svaraði konan, að þú takir svona mikið fyrir að gera þetta", greinilega stórhneyksluð.

"Nei," svaraði Magnús. "Ég sagði aldrei að ég tæki 150 þúsund krónur fyrir að gera þetta, heldur aðeins hvað þetta kostaði."

"Hvað meinarðu?" spurði, konan, ringluð.

Það stóð ekki á svarinu hjá Magnúsi. "Ég tek 20 þúsund fyrir að gera þetta, en 130 þúsund fyrir að geta það."

Obama söng afmælissönginn

Skjóta fyrst og spyrja svo.

Enn blasir við okkur dæmi um það að í raun skipti mat á umhverfisáhrifum máli vegna þess að búið er að fara af stað án þess að spyrja allra spurninga um framkvæmdir.

Ég hef bent á gott eða öllu heldur vont dæmi um þetta varðandi tilraunarboranir við suðvesturenda Trölladyngju fyrir sunnan Hafnarfjörð þar sem þegar er búið að valda slíkum umhverfisspjöllum án nokkurs mats á umhverfisáhrifum, að slíkt mat á raunverulegri virkjun verður nánast formsatriði og breytir litlu.

Hugsanlega fer það svo að ekki verði einu sinni af framkvæmdum vegna þess hve lítil orka fannst.

Boranir, línulagnir, vegalagnir, mannvirki, stöðvarhús, álver og allur pakkinn, þar með talinn útblástur eitraðra lofttegunda og gróðurhúsalofttegunda frá virkjununum hefði átt að fara í heildstætt mat á umhverfisáhrifum áður en lagt var af stað en ekki eftir að stefnir í það að bygging risaálvers í Helguvík verði keyrt í gegn og þar með verði ekki aftur snúið eða neinu breytt.

Allt ætlaði vitlaust að verða þegar Þórunn Sveinbjarnardóttir vildi fá eins heildstætt mat á framkvæmdum vegna álvers á Bakka og eðlilegt væri. 

Það var vegna þess að menn vildu skjóta fyrst og spyrja svo, hefja framkvæmdir án þess að hafa gert sér grein fyrir áhrifum þeirra og afleiðingum.  

Verulega neikvæð áhrif vegna lagningar Suðvesturlína

Ólíkindaskepnur.

Gömlum kúreka eins og mér kemur ekki á óvart uppátæki bresku kúnna sem maður flúði undan út í á. Nautgripir af báðum kynjum  eru nefnilega hreint óútreiknanlegir.  

Allir vita að þessar hæglátu skepnur geta alveg sleppt sér þegar þær eru settar út í fyrsta sinn á vorin, en reynsla mín af þeim þau sumur sem ég sýslaði með þær í sveitinni var sú, að að meðaltali um það bil einu sinni á sumri slepptu þær sér alveg aukreitis og það var engin leið að finna það út fyrirfram hvenær slíkt gerðist.

Þetta lýsti sér á þann hátt, að án nokkurs aðdraganda eða sýnilegrar ástæðu tóku þær upp á því þegar þær voru reknar ofan úr fjallinu að skvetta skyndilega upp rössunum með halana beint upp í loftið og hlaupa og hendast langa leið niður á jafnsléttu, gersamlega óviðráðanlegar og þjóta þar með rassaköstum um víðan völl, svo dýrmæt mjólkin gusaðist úr júgrum sumra þeirra.

Í bókinni "Manga með svartan vanga" fjallar einn kafli um það þegar bóndinn á Strjúgsstöðum kom með kú til að halda undir ungum bolakálf á bænum.

Ég var einn heima þessa dagstund og þetta gekk brösuglega, því að kýrin var mjög stór en bolakálfurinn hins vegar lítill, alls ekki fullvaxinn, nema þá helst þar á líkamanum sem nota skyldi við þetta tækifæri.

Reyndum við ýmsar aðferðir við að vinna þennan stærðarmun upp, meðal annars með því að leiða bolapísluna upp á barð neðst í túnbrekkunni, sem bærinn stóð í og bakka kúnni inn að barðinu.

Bóndinn var mjög grannur og lítill vexti og réði illa við kúna og ekki gekk mér betur með kálfinn, sem hrataði jafnvel fram af barðinu þegar allt stóð sem hæst og allt fór í vaskinn, - ég meina grasið.

Þegar þetta fáránlega basl stóð sem hæst gerðist það allt í einu upp úr þurru að kýrnar, sem höfðu verið að bíta gras í miklum rólegheitum í brekkunni fyrir ofan okkur, urðu skyndilega eins og ærar, tóku á rás í þéttum hóp og hlupu niður brekkuna og beint á okkur, mig, bóndann og bolakálfinn.

Ég slapp naumlega á harðahlaupum, en bóndinn, sem var mjög grannur og lítill vexti, varð fyrir kúahópnum, sem ruddi honum um koll svo hann kútveltist á milli fóta þeirra eins og kefli.

Í annað skipti gerðist það í fjósinu á bænum, að þegar bóndinn ætlaði að binda nautið í fjósinu og beygði sig niður fyrir framan bolann, virtist nautið skyndilega halda að bóndinn væri kýr og hóf sig upp á hann.

Bóndanum brá óskaplega, enda fátítt að naut séu hommar, og varð skyndilega svo sterkur að hann reis upp undir nautinu og kastaði því afturábak ofan í flórinn.

Það var ógnarlegt að sjá hvað maðurinn gat orðið sterkur þegar hann reisti þetta stóra dýr upp á endann og slöngvaði því svo afturábak ofan í flórinn svo að unaðarsproti þess minnti á stinna garðslöngu, sem úðast úr.  

Miðað við stöðu mála hjá nautinu var þetta ákaflega myndrænt, en ég segi bara eins og Kristján heiti ég Ólafsson, - við förum ekki nánar út í það.

Eftir þessi atvik treysti ég aldrei nokkrum nautgrip eitt einasta augnablik, sama hve gæfur hann  er.

Vísa að öðru leyti um nánari lýsingar á bókina "Manga með svartan vanga."

 

Stökk út í á til að forðast kýr