Möguleikar á "1 plús 1" eða "2 plús 1" flugvélum.

Ég hef áratugum saman gælt við hugmyndina um "eins og hálfs hreyfils" ( 1 plús 1) flugvél. Meira að segja ákveðna gerð flugvélar, Cessna Skymaster, sem ég kalla hér "Draumavél 1".

Hugmyndin varðandi þessa tilteknu gerð sex sæta flugvélar byggist á því að nýta sér annars vegar aukið öryggi tveggja hreyfla án þess að það hafi í för með sér tvöfaldan kostnað en hins vegar á því að flugvélar þurfa mest á afli og öryggi tveggja hreyfla að halda í flugtaki, næst mestu afli í klifri, en minnstu afli á farflugi eftir að farflughæð er náð og í aðflugi.

Þá er auk þess flogið svo hátt að ekki þarf að vera með báða hreyfla í gangi, heldur nóg að hafa annan til vara. 

Cessna 336 Skymaster er með föstum hjólum og óvenju kraftmikil flugvél, miðað við þyngd, með tvo Continental 0-360 hreyfla, en hægt er að auka afl þeirra upp í 210 hestöfl, eða 420 hestöfl alls.

Það er óvenjulega mikið afl miðað við þyngd vélarinnar, en hún er aðeins um 1100 kíló tóm.

Cessna 337 Skymaster er með uppdraganlegum hjólum og því nokkuð þyngri en á hinn bóginn með minni loftmótstöðu og því hraðskreiðari.  

Aðalatriðið varðandi báðar flugvélarnar, eins og sést á myndinni, er þó að hreyflarnir eru í beinni átakslínu, annar á nefinu og hinn aftan á, þannig að enda þótt slökkt sé á öðrum þeirra, verður átakið ekki skakkt með tilheyrandi loftmótstöðu eins og gerist þegar flogið er á öðrum hreyfli á tveggja hreyfla vél með hreyflana á sitt hvorum vængnum.

Af flugvélinni á neðri myndinni, sem notuð var af bandaríska hernum, m.a. í Víetnam, er slökkt á fremri hreyflinum og skrúfan "fjöðruð". Svo auðvelt er að fljúga vélinni á öðrum hreyfli að ekki þarf full "tveggja hreyfla réttindi" til að fljúga henni. 

Hugmyndin gefur mest af sér ef flugvélin er létthlaðin. 

Þá er farið í loftið á fullu afli beggja hreyfla, og síðan klifrað á um 75% afli upp í farflughæð.

Þegar þangað er komið, er slökkt á fremri hreyflinum en haldið áfram á 75% afli aftari hreyfilsins, sem gefur meira klifur en framhreyfillinn.

Dregnar yrðu sérsmíðaðar lokur fyrir loftinntök dauða hreyfilsins á farfluginu og honum haldið volgum með miðstöðvarlofti þar til rétt fyrir lendingu, þegar hann er ræstur svo að hægt verði að lenda með hámarksöryggi tveggja gangandi hreyfla í lendingunni.

Oftast yrði þó óþarfi að ræsa hreyfilinn í aðflugi ef aðstæður eru góðar og brautin löng. 

 Dæling miðstöðvarlofts á flugi inn á dauðan fremri hreyfilsins er hugsuð til að koma í veg fyrir kalt start hans með tilheyrandi aukasliti, ef hann er ræstur á flugleiðinni eða við lendingu.

Þar með er hægt að "logga" eða skrá flugtíma hreyflanna í samræmi við raunverulegan gangtíma þeirra hvors um sig, en hæpið yrði að gera slíkt ef annar þeirra er með miklu lengri gangtíma kaldur heldur en hinn.

Draumaflugvélin mín yrði með skammbrautarbúnaði á vængjun (Robertson STOL). Ef hún yrði Cessna 336 yrði hún með stækkuðum hjólum til að gefa henni yfirburðagetu á stuttum og ófullkomnum brautum.  

"Draumaflugvél nr.2" er síðan sérhönnuð flugvél byggð á svipaðri hugsun, sem gæti þess vegna verið "blendingsflugvél" knúin mismunandi orkugjöfum.

Ég hef velt vöngum yfir mörgum mismunandi lausnum á því sem of langt mál yrði að reifa hér, jafnvel þriggja hreyfla flugvélar þar sem einn hreyfill gæti verið látinn vera óvirkur í farflugi og aðflugi en hinir tveir í gangi. 

Blendingsflugvélar mögulegar

Spannar meira en valdatíma einnar ríkisstjórnar.

Vandinn í heilbrigðiskerfinu er yfirleitt afgreiddur með tilliti til næstu fjárlaga og næstu kjarasamninga. Lengra nær hugsunin ekki. 

Vandinn spannar hins vegar valdatíma margra ríkisstjórna, því að hann byrjaði fyrir nokkrum árum þegar læknar fóru að streyma úr landi til starfa erlendis vegna betri kjara og betri aðstöðu. 

Þessi straumur úr landi hefur farið hægt vaxandi en nú er svo komið að nýliðun í læknastétt er orðin svo litil að of fáir eru orðnir eftir og þeir eru ekki aðeins orðnir gamlir, heldur er þeim byrjað að fækka einfaldlega vegna þess að þeir verða að hlíta lögmálum elli og dauða. 

Það er ákaflega einfalt að afgreiða málið með því að krefjast þess að læknar sýni þjóðhollustu og ábyrgð með því að vera hér heima og berjast með okkur við vandann. 

En flestum þeim sem hæst tala á þennan hátt dettur ekki í hug að hið sama eigi að gilda um þá sjálfa, að þeir fái sér vinnu þar sem aðstaða og laun eru best. 

Læknar eru einfaldlega sú stétt manna sem auðveldast eiga með að fara til starfa erlendis, af því að þar námu þeir sín fræði og unnu margir þar árum saman. 

Hvenær ætla ráðamenn þjóðarinnar og þjóðin sjálf að þora að standa frammi fyrir þessum vanda af hispursleysi og leysa hann? Eða viljum við stefna inn í tíma annars flokks heilbrigðiskerfis eða heilbrigðiskerfis, þar sem það fer eftir efnahag hvort fólk geti veitt sér þann munað að leita viðeigandi lækninga? 

Tímaspursmál hvenær við missum líf

Flóknari, - en líka fjölhæfari en venjulegir bílar.

Það er mikil og óhjákvæmleg gerjun í bílasmíði í heiminum um þessar mundir. Bílaframleiðendur eru eðlilega tregir til að fara út á nýjar brautir í notkun orkugjafa vegna kostnaðar og fyrirhafnar.

En smám saman er að renna upp fyrir mönnum hinn napri veruleiki 21. aldarinnar að auðlindir jarðarinnar eru það takmarkaðar að stefnir í mesta bakslag allra tíma í kjörum jarðarbúa ef ekkert verður að gert.

Fyrsta kynslóð rafbíla hafði ýmsa ókosti, fyrirferðarmikla og þunga rafgeyma, sem langan tíma tók að hlaða og gáfu bílunum svo stutt drægi að þeir nýttust ekki nema í borgarnotkun.

Fátt er ömurlegra en að vera á bíl sem verður orkulaus og orðinn að ígildi bilaðs bíls.

Auk þess skorti innviði í formi hleðslustöðva og þjónustu fyrir rafbíla. 

Fyrsta kynslóð tvinnbíla hafði þann ókost að vera með mun flóknari, þyngri og dýrari vélbúnað en venjulegir bílar og vera lítið sparneytnari en dísilbílar af svipaðri stærð.

Merkilegt má telja hve langan tíma tók að þróa tvinnbíla, þar sem hægt væri að hlaða rafgeymana án þess að nota afl bensín- eða dísilhreyfils bílsins við það.

Nú eru þeir að ryðja sér til rúms með síbatnandi rafgeymum, léttari og langdrægari, sem og kerfi hraðhleðslustöðva, sem nýta nýja tækni til að hlaða rafgeymana á innan við klukkustund.

Með notkun hraðhleðslustöðva er hægt að komast nærri því á nýjustu tvinnbílunum að aka innanbæjar á rafmagninu nær eingöngu og komast jafnframt allra ferða sinna úti á landi. 

Ný geymatækni hefur líka gagnast rafbílunum sjálfum sem hafa áfram þann kost fram yfir tvinnbíla að vera með mun einfaldari og ódýrari vélbúnað en bensín- eða dísilbílar og þar með minna viðhald í viðbót við tífalt minni orkukostnað miðað við venjulega bensínbíla.

Nú er byrjað að sækja að dísilbílum vegna aukinna krafna um mengun úr útblæstri þeirra, og þar að auki hafa bensínbílar orðið sparneytnari en áður var hin síðari ár með tilkomu nýrrar forþjöppu- og innspýtingartæknki.

Þetta mun ýta undir framþróun í gerð rafbíla tvinnbíla með hraðhleðslumöguleikum.

Fróðlegt verður líka að sjá hvað kemur út úr vetnisvæðingunni, sem Toyota ætlar að skoða.   

Þýskir halla sér að tvinnbílatækni

Bjart yfir þessum manni.

Ég kynntist Tómasi Árnasyni í Lionsklúbbnum Ægi og þau kynni voru gefandi og góð. Þrátt fyrir annir í krefjandi embættum, sem hann gengdi, gaf hann sér ævinlega tíma til að sinna félagsstarfinu í klúbbnum og vinna að líknarmálum klúbbsins á Sólheimum í Grímsnesi.  

Hann hafði afar jákvæða og þægilega útgeislun, húmorinn var ávallt með í för, var hvers manns hugljúfi og afar vinsæll meðal félagsmanna í klúbbnum og vistmanna á Sólheimum.

Skemmtiatriði hans á hinum árlegu litlu jólum á Sólheimum, sem fólust í græskulausum töfrabrögðum, voru í minnum höfð því að hann tók sjálfan sig aldrei of hátíðlega og umgekkst alla sem jafningja.

Slíkt er ekki öllum gefið. 

 Það er því bjart yfir minningum mínum um Tómas Árnason og ég sendi ættingjum hans, vinum og vandamönnum einlægar samúðarkveðjur.   

Andlát: Tómas Árnason

Stundum reynast "rangar ákvarðanir" réttar.

Sumar ákvarðanir í lífinu virðist ómögulegt að taka af skynsemi, hvað þá ef umhugsunartíminn er nánast enginn. Fyrir rúmri hálfri öld tók ég ákvörðun á sekúndubroti sem var kolröng miðað við þær aðstæður sem virtust blasa við. 

Skammt austan við Reykjavík kom ég á minnsta bíl landsins á mikilli ferð á leið til borgarinnar að breiðri brú yfir lítinn læk skammt vestan við Grafarholt, og var brúin á að giska 10 metra löng. 

Ég ók á móti sígandi kvöldsól og á undan mér var amerískur fólksbíll á löturhægri ferð, en rými virtist feyki nóg til að fara fram úr honum á þessari breiðu brú, sem var með um það bil 40 sentimetra háa steinkanta sitt hvorum megin í stað járnhandriða. 

Allt í einu byrjaði bíllinn fyrir framan mig að beygja í veg fyrir mig og síðar sagði ökumaðurinn mér að hann hefði blindast af sólinni.

Ég var á miklu meiri hraða en hann og svo stutt var á milli okkar að útilokað var að hemla, heldur stóð valið um það að reyna að komast framhjá bílnum framundan í gegnum hratt minnkandi opið á milli hans og steinkantsins.

Á allra síðusta sekúndubroti var ljóst að bilið yrði of mjótt og að valið stæði um að lenda á bílnum sem ég var að fara fram úr eða á steinhandriðinu.

Enginn tími var til minnstu vangaveltna og steinhandriðið varð fyrir valinu, sem var kolröng ákvörðun miðað við þær forsendur sem virtust ríkja, því að á þessum minnsta bíl landsins var aðeins fet frá tánum á mér fram á stuðara og þetta þýddi að á þessum hraða myndi bíllinn fara í mask á hörðum steinvegg.

Eina útskýringin á þessari ákvörðun eftir á er sú að í undirmeðvitundinni búi viðleitni til að komast hjá því að lenda á lifandi veru sem var undir stýri á bílnum, sem ég var að fara fram úr og í þann veginn að fara inn á brúna og lenda frekar á dauðum hlut.

Augnablikið, sem steinstólpinn blasti við mér, er ógleymanlegt, því að í stöðunni gat það ekki verið annað en síðasta andartak lífsins.

En í þann veginn sem bíllinn var að skella á handriðinu, lyftist hann upp og fór upp á rönd á tveimur hjólum fram úr bílnum með hjólin hægra megin rétt yfir handriðinu ( það var vinstri umferð á þessum tíma ).

Ég smaug því framhjá stóra bílnum, örfáa sentimetra frá honum á tveimur hjólum, án þess að snerta hann né steinhandriðið, sem hjólin strukust yfir án þess að snerta það !  

Það munaði litlu að bíllinn ylti en ég náði stjórn á honum og var svo felmtri sleginn að ég ók án viðkomu alla leið vestur á Seltjarnarnes á meðan ég var að átta mig á því að hafa sloppið svona ótrúlega frá bráðum bana. Þar sat ég dágóða stund í sjokki.  

Ökumanninn á hinum bílnum hitti ég fyrir tilviljun nokkrum vikum síðar og hitt hann síðan enn og aftur fyrir fáum árum í ökuferð Fornbílaklúbbsins þar sem við rifjuðum þetta upp saman í hópi klúbbfélaga. 

Við athugun á vettvangi nokkrum dögum eftir atvikið kom í ljós, að við enda steinhandriðanna á brúnni leyndust lágar malarhrúgur, sem þar urðu eftir þegar vegheflar fóru yfir brúna og lyftu tönninni og færðu hana til við brúarendana til að komast framhjá steinhaköntunum.

Þessar malarhrúgur hækkuðu smám saman við endurtekna heflun.

Í blindandi sólinni sá ég aldrei malarhrúguna sem þeytti Prinzinum mínum upp á rönd á tvö hjól og bjargaði bæði lífi mínu og forðaði bílstjóranum á hinum bílnum frá árekstri við minn bíl.

Vegna tilvistar hennar, reyndis kolröng ákvörðun rétt þegar upp var staðið. Annars væri ég ekki til frásagnar nú.  

Þurfti að velja á milli barnanna

Rússar luma á ýmsum vörum.

Rússar og Íslendingar áttu mikil viðskipti frá árinu 1953 til hruns Sovétríkjanna 1991. 

Samt ríkti svo slæmt ástand einræðis og kúgunar í Sovétríkjunum að stjórnarfar Pútíns kemst ekki í neinn samjöfnuð við það.

Viðskiptin minnkuðu ekkert þótt Sovétmenn réðust inn í Ungverjaland 1956 og Tékkóslóvakíu 1968.

Þessi viðskipti voru jafn farsæl og raun bar vitni vegna þess að aðilar sýndu hvor öðrum gagnkvæmt traust og Rússar reyndu aldrei að nýta sér þau sér í hag í pólitísku skyni.

Stóð þó Kalda stríðið allan þennan tíma.

Þessi viðskipti voru okkur sérstaklega mikilvæg vegna þess, að annars hefði viðskiptabann Breta á íslenskan fisk bitnað harkalega á íslensku efnahagslífi. Rússar komu okkur hreinlega til bjargar þessi erfiðu ár og nafn þeirra sem þjóðar kom aftur upp þegar Bretar settu á okkur hryðjuverkalög 2008. 

Vegna gjaldeyrishafta voru þessi viðskipti hrein vöruskipti og mikilvæg fyrir íslenskan iðnað og verslun, til dæmis fyrir mikinn iðnað á Akureyri, sem hrundi að vísu samtímis hruni Sovétríkjanna. 

Frá Rússum fengum við hrávörur eins og olíu og timbur og auk þess bíla, sem að vísu voru ekki í hinum fíngerða og þróaða gæðaflokki og vestrænir bílar en hins vegar mjög heppilega hannaðir fyrir íslenskrar aðstæður og dugðu því afar vel hér á landi.

Frægt varð þegar því var haldið fram 1958 að Íslendingar hefðu látið rússneskt bensín eða olíu leka í gegnum leynileiðslu til varnarliðs Bandaríkjamanna á Keflavíkurflugvelli!  

Í staðinn fengu Rússar frá okkur fisk, rétt eins og þeir hafa fengið að undanförnu, makríllinn núna, síldin forðum.

Við Íslendingar höfum ekki látið deilur okkar eða hugmyndafræðilegan ágreining við aðrar þjóðir bitna á viðskiptum. Þegar Þorskastríðin stóðu sem hæst keyptum við áfram bíla og ýmsar vörur af Bretum.

Rétt eins og Rússar komu til skjalanna 1953 þegar við áttum í vandræðum, getum við bryddað upp á viðskiptum við þá núna, burtséð frá stjórnarfari Pútíns og deilum við Vesturveldin.

Auk olíu, timburs og fleiri hrávara, framleiða Rússar enn bíla, sem gætu nýst hér á landi. 

Eftir hrun Sovétríkjanna hafa þeir fengið ýmsa tæknilega aðstoð frá vestrænum bílaframleiðendum til að framleiða betri bíla en fyrr. 

Dæmi um það er Chevrolet Niva jepplingur, (sjá mynd) sem að vísu er byggður á grunni Lada Niva. 

Hinn gamli UAZ jeppi, arftaki Rússajeppanas GAZ 69, er enn framleiddur sem UAZ 469 og nú með gormafjöðrun að framam og nýtískulegri vél. Einnig er gamli frambyggði Rússinn UAZ 452 enn framleiddur.  

Hætt er að framleiða Lada Nova fólksbílinn og aðrir hafa komið í staðinn. En Rússar hafa ekki getað hætt að framleiða Lada Niva ( Lada Sport hér á landi ) vegna þess að þessir bílar njóta enn svo mikilla vinsælda, bæði heima fyrir og erlendis og eru farnir að sjást aftur hér á landi. 

Lada Niva var tímamótabíll 1977 og 20 árum á undan öðrum sambærilegum bílum í hönnun.

Nú, eins og þá, var hann einstaklega duglegur við íslenskar aðstæður og er það jafnvel frekar nú en þá vegna þess hve að flestir vestrænu "jepplingarnir, "sportjepparnir" og "jepparnir standa ekki lengur undir nafni hvað torfærugetu snertir.

Ég notaði Lada Niva á árunum 2010 til 2013 og þeir gáfust vel, fóru alltaf í gang og biluðu aldrei svo mikið að þeir yrðu óökufærir. Smábilanir gátu samt látið á sér kræla sem fyrr.

Núna standast þeir vestrænar kröfur um mengun og fleira og yrðu langódýrustu jepparnir á markaðnum hér ef þeir yrðu flyttir inn, hvort sem það yrði í vöruskiptum eða ekki.

Og það eru meira að segja framleiddir lengri gerðir Lada Niva, með fimm dyrum.  

 

 

 

 

„Látum aðrar þjóðir um fjandskap við Rússa“

Af hverju má hraunið ekki heita Holuhraun?

Í ótal gosum úr Heklu hafa hraun runnið yfir eldri hraun að meira eða minna leyti án þess að ástæða hafi þótt til að finna einhver alveg ný nöfn á þau. 

Hluti af gígunum, sem Holuhraun rann úr 1797, gaus að nýju í ár og hluti af nýja hrauninu hefur runnið yfir hið eldra Holuhraun. 

Þess vegna er erfitt að skilja, af hverju það er einhver sérstök þörf á því að vera að klína nýju nafni á Holuhraun hið nýja. Bara til þess að útlendingar lendi í enn meiri vandræðum en hingað til við að læra íslensk örnefni og framburð á heitunum Bárðarbunga og Holuhraun. 

Nornahár eru ekkert sérstakt eða nýtt fyrirbrigði í eldgosum hér á landi, heldur margar sagnir um þau. Við yfirferð mína á sjónvarpsmynd frá 1983 um Skaftárelda er til dæmis getið um nornahárin í því gosi, og datt engum þá í hug að nefna Eldhraunið Nornahraun.

Í síðasta gosinu í nágrenni við Holuhraun, sem var Öskjugosið 1961, rann lítið hraun niður Öskjuop sem engin þörf þótti að finna eitthvert sérstakt nafn á.

Ef menn vilja endilega nefna nýja Holuhraunið sérstöku nafni má bara nota heitið Holuhraun hið nýja.

Heitið Flæðahraun, sem nefnt hefur verið, er skárra en Nornahraun, en þó halda Jökulsárflæður sér enn að mestu vestan við Holuhraun og gefa frá sér sömu sandstormana og fyrr þegar viðrar til þess.

Já, af hverju má ekki tala áfram um þennan stað sem Holuhraun?  

Nornahraun orðið 81 ferkílómetri

Ókeypis auglýsing fyrir landið okkar.

Ég hef áður sagt frá því að á ferð milli Reykjavíkur og Akureyrar 1975 tók ég uppí bílinn bakpokaferðalang þýskan og fékk hann að verða samferða norður. 

Þegar ég sagði öðrum frá þessu urðu margir hneykslaðir, því að einmitt um þær mundir var mikið um það rætt hve óæskilegt væri að gera neitt fyrir þá "umrenninga" og "bakpokalýð" sem kæmu til landsins. 

Nær væri að reyna að fá ríka fólkið hingað. 

Það gleymdist í allri hneykslunarumræðunni að þessi "bakpokalýður"  samanstóð að miklu leyti af fátækum námsmönnum, sem síðar yrðu háskólafólk eða fólk með háar tekjur. 

Engum datt heldur í hug að nokkur þessara "umrenninga" myndi vilja koma aftur til Íslands. Menn höfðu ekki meiri trú á aðdráttarafli landsins en þetta. 

Puttaferðalangurinn frá 1975 varð háskólaprófessor og hefur um áratuga skeið komið til Íslands með 30-40 manns í hvert skipti. Hann er einn þeirra útlendinga sem hafa séð það gildi einstæðrar náttúru landsins sem okkur hefur verið svo lengi hulið.

Japanir náðu tökum á bandaríska bílamarkaðnum á áttunda áratugnum með því að selja námsmönnum ódýra bíla, og stækkuðu síðan bílaúrvalið þegar námsmennirnir urðu vel stætt langskólagengið fólk.

Útlendingarnir eru besta auglýsingin fyrir landið, bæði ríkir og fátækir, og þar að auki ekki einasta ókeypis auglýsing, heldur borga þeir i raun fyrir að auglýsa landið.  

 

Íslandsferð Beyoncé í myndum

Aldarafmæli ólíkindajólahalds allra tíma.

Myndirnar hér á síðunni eru með táknlit jólanna, rauða litnum, sem skartar á fallegum umbúðum jólagjafanna,en hefur einnig verið litur tilþrifa í íslenskri náttúru á þessu ári.

En textinn er um það, að í nótt verður liðin rétt öld frá einhverjum ótrúlegasta viðburði hernaðarsögunnar. 

Hermenn í skotgröfum vesturvígstöðva nýhafinnar heimsstyrjaldar tóku það upp hjá sjálfum sér að hætta að skjóta, koma upp úr skotgröfunum, hittast og faðmast á einskismannslandi, færa hverjir öðrum gjafir og drykki og skála fyrir friði jólanna. 

Svo sannarlega spönnuðu þessir dagar í kringum jólin 1914 allt tilfinningasviðið, allt frá þeim einbeitta vilja að reyna til hins ítrasta að drepa óvinina fram til miðnættis 24. desember til þess einstæða friðar- og kærleiksvilja að eiga heilaga friðarstund bróðurkærleikans á jólanótt, að vísu með því óhjákvæmilega fororði að verða á ný drápsþyrstir vígamenn eftir athöfnina í samræmi við það eðli stríðs að ef þú drepur ekki óvin þinn, drepur hann þig.  

Yfirstjórnir herjanna urðu felmtri slegnar við að heyra af þessu fáheyrða tiltæki og gerðu það lýðum ljóst að þetta mætti aldrei gerast aftur. 

Og það gekk eftir. Í stríðslok lágu 10 milljónir ungra manna á besta aldri í valnum eftir lang skelfilegasta hernaðar allra tíma fram að því.

Atburðurinn var um margt táknrænn. Þessi atburður hefði verið óhugsandi ef ekki hefði viljað svo til að allar þjóðirnar, sem hófu það, voru kristnar þjóðir og þar með voru það kristnar þjóðir sem stóðu að þessum tilgangslausu manndrápum milljóna manna.

Það er það dapurlega við þennan atburð.

En ljómi atburðarins á jólanótt 1914 var ljós í myrkrinu þá, ljós trúar, vonar og kærleika, sem kristnin boðar.

Sendi öllum bestu jólakveðjur með myndunum úr Holuhrauni, þar sem hinn rauði litur jólanna nýtur sín. Miðmyndin fór inn fyrir mistök en neðsta myndin er tekin fá Sauðárflugvelli en þaðan var hægt að njóta eldanna á góðum kvöldum.    

Jólin spanna allt tilfinningarófið

Hvað er jólabarn?

Nú má sjá frétt um það að fimm jólabörn hafi fæðst á fæðingadeild Landsspítalans síðan á miðnætti. Nú eru jólin reyndar ekki komin þegar þetta er skrifað svo að sú spurning vaknar, hvað felist nákvæmlega í skilgreiningunni á orðinu "jólabarn". 

Er það barn, sem hefur fæðst á tímabilinu frá klukkan 18:00 á aðfangadag til klukkan 24:00 annan í jólum? 

Er það barn sem hefur fæðst á tímabilinu frá klukkan 18:00 á aðfangadag til klukkan 24:00 á þrettándanum? 

Er það barn,sem hefur fæðst á aðfangadag eða einhverjum af þrettán jóladögunum? 

Eða barn sem hefur fæðst á tímabilinu frá Þorláksmessu til þrettándans?

Er það barn,semhefur fæðst á aðventunni eða á jólunum?

Venjulega er talað um þau börn, sem fæðast frá miðnætti á áramótum sem eins konar nýjársbörn, en þau sem fæðast á gamlárskvöld hins vegar ekki talin með.

En þetta virðist vera orðið eitthvað flóknara með jólabörnin. Eða hvað? 

Og nú má búast við að einhver setji það inn í athugasemd við þessar pælingar hvort það séu engin takmörk fyrir því hvað hægt sé að finna sér til að rökræða um á jólunum. 

En eru þau annars byrju þegar þetta er skrifað?

Fimm jólabörn frá miðnætti