LEIKSKÓLAR FYRIR BORG OG FLUGHERI.

Ingibjörg Sólrún Gísladóttir hóf frama sinn í stjórnmálum með raunsæjari afstöðu til EES en stallsystur hennar í Kvennalistanum. Svipaða takta sýndi hún á fundi um utanríkismál nú síðdegis hvað varðar hin nýju viðfangsefni hennar. Þar kom fram að erlendar herþotur frá ýmsum þjóðum muni æfa sig hér á landi í samtals 12 vikur af 52 á næsta ári. Og þá vaknar spurningin: Hvað gagnast okkur þetta flug í þær 40 vikur á ári þegar engar herþotur eru hér?

Sveinn Aðalsteinsson varpaði því fram að með því að stunda eftirlitsflug á hægfleygari og langfleygari vélum væri fyrir svipaðan kostnað hægt að stunda eftirlitsflugið allt árið. Augljóst væri að leitað væri eftir svona flugi hér vegna þess að hér er mun dreifbýlla en í öðrum Evrópulöndum og því hægt að leika sér meira hér í svona stríðsleik. 

Af svari Ingibjargar mátti ráða að þetta æfingaflug væri heimilað að beiðni þessara vinaþjóða til þess að stunda við þær vinsamlega samvinnu í varnarmálum.  

Af því má draga þá ályktun að beint hernaðarlegt gildi fyrir varnir Íslands hafi þetta flug ekki heldur verði landið leikvöllur fyrir herþotur og æfingarnar myndu því jafnvel gagnast á endanum annars staðar en hér.

Kannski á það eftir að koma að notum ef ef einhvers staðar kemur til hættu- eða hernaðarástands þar sem NATÓ telur sig þurfa að láta til sín taka.  

Þegar Ingibjörg Sólrún var borgarstjóri hampaði hún aukinni áherslu á leikskólana.

Þegar þoturnar fara að þruma í lágflugi yfir hálendinu næsta sumar skulum við því líta til þess með svipuðu hugarfari og þegar horft er á leiki blessaðra barnanna við leikskólana í borginni.

Áður var Ingibjörg borgarstjóri en nú er hún utanríkisráðherra og leikskólarnir hennar hafa því breyst úr mörgum leikskólum fyrir börn í einn stóran leikskóla fyrir NATÓ-herflugmenn. Þetta er sko real-pólitíkus. 

 

HETJA DAGSINS - BESTA LANDIÐ - SJÚKLINGAR AFRÆKTIR.

Er að horfa á Eddu Heiðrúnu Backmann í sjónvarpinu, hetju dagsins og fyrirmynd í því hvernig hægt er að takast á við erfiðan sjúkdóm. Það er nöturleg tilviljun að þennan sama dag, 27. nóvember, eru tvær aðrar fréttir á kreiki, - önnur um það að best sé að lifa á Íslandi, og hin, að fólk með MS-sjúkdóminn þurfi að sætta sig við það að hraka vegna sjúkdómsins af því að þetta ríka þjóðfélag dregur að flytja til landsins lyf sem getur létt því baráttuna við grimman sjúkdóm. Þessar þrjár fréttir, Edda Heiðrún, MS-sjúklingarnir og Ísland, besta land í heimi er umhugsunarefni fyrir okkur öll.

GUÐLAUGUR ÞÓR, - SKOÐAÐU HÚSIN Í NOREGI !

Í Noregsferð fyrir tveimur árum skoðaði ég tvö "hátæknisjúkrahús", - annað í Þrándheimi og hitt í Osló og sýndi þau stuttlega í sjónvarpsfréttum. Húsið í Þrándheimi töldu Norðmenn gersamlega misheppnað en hins vegar sérlega vel heppnað í Osló. Munurinn fólst í forsendunum fyrir húsunum. Í Þrándheimi voru hús, sem fyrir voru, tengd með tengiálmum, jarðgöngum og nýjum húsum. Sem sé: Þetta var bútasaumur. Flestir sem ég talaði við töldu útkomuna hörmulega og líktu þessu við skrímsli.

Þrándheimur og Þrændalög er það svæði í heiminum sem er sambærilegast við höfuðborgarsvæðið hér. Sama breiddargráða, veðurfar, mannfjöldi, þjóðfélagsaðstæður og lífskjör.

Stóra, nýja sjúkrahúsið í Osló, var hins vegar stolt Norðmanna. Í stað "bútasaums" var byrjað með autt blað á auðu svæði og hannað sjúkrahús sem virðist hreint út sagt vera snilldarlausn á verkefninu.

Það var upplifun að koma inn í þetta hús þar sem af mikilli útsjónarsemi var öllu svo fyrirkomið að boðleiðir væru greiðar og umgerðin þannig öll innan dyra og utan að umhverfi sjúklinganna væri sem líkast umhverfi "heilbrigðra".

Þannig minntu spítalagangarnir mest á götur í þorpi og sjúkrahúsið var sett upp sem lítið þorp þar sem rólfærir sjúklingar gátu farið út að gluggum og svölum og horft yfir þorpsgötuna, spítalaganginn.

Ég ræddi við íslenskan lækni sem þarna vinnur og hældi þessum vinnustað í hástert. Hann sagði uppsetningu spítalans svo einfalda að varla tæki nema dagstund að verða þar hagvanur og átta sig á öllum boðleiðum.

Til samanburðar má nefna að ég hef talað við starfsfólk við Landsspítalann í Reykjavík sem hefur unnið þar árum saman og hefur varla enn lært að rata um alla afkima þeirrar stofnunar.

Sjónvarpsfrétt mín var í tilefni af komu bandarísks sérfræðings hingað til lands sem taldi mögulegt að útbúa gott risasjúkrahús á Landspítalalóðinni.

Ferð mín til Þrándheims og Osló fær mig til að efast um það og raunar grunar mig að það verði miklu dýrara að "bútasauma" nýjar og gamlar byggingar á Landsspítalalreitnum með tilheyrandi tengiálmum og jarðgöngum heldur en að byrja frá grunni á auðri lóð eins og gert var í Osló.

Mér finnst sporin frá Þrándheimi hræða.  

Ég skil ekki af hverju það er talið hagkvæmara að sauma saman margar byggingar, gamlar og nýjar á Landspítalareitnum en til dæmis að prjóna við Borgarspítalann, að ekki sé nú talað um sjúkrahús á nýjum reit, til dæmis við Vífilsstaði eða við innanverðan Grafarvog.

Líka má spyrja hvers vegna ekki sé dokað við þangað til vitað er hvar Reykjavíkurflugvöllur verður endanlega hafður, en það hlýtur að koma í ljós innan fárra ára.

Ef hann verður á Hólmsheiði er fallin sú forsenda Landspítalalausnarinnar að gott sé að hafa sjúkrahúsið sem næst flugvelli.

Sjúkrahús færir ekkert líf inn í umhverfi sitt. Engir eiga þangað erindi nema til og frá á bíl. Starfsfólkið kemur og fer í vinnu sem skjótast og sama er að segja um þá sem koma í heimsókn, þeir flýta sér báðar leiðir.

Ég held að aðrir möguleikar en risasjúkrahús séu betri til að hleypa fjölbreyttu lífi í þetta mikilvæga svæði nálægt gömlu miðborginni. Hvað um þekkingarþorpið eða blandaða byggð?

Krossgötur höfuðborgarsvæðisins eru í Elliðaárdal og ef flugvöllurinn verður á Hólmsheiði er Landspítalareiturinn kominn áleiðis út í úthverfi.

Ef flugvöllur verður áfram þar sem hann er (sem ég er persónulega hlynntur) , sýnist mér stækkun borgarspítalans vera einfaldari lausn, enda lendir hátæknisjúkrahúsið þá mitt á milli krossgatnanna og flugvallarins og verður því sem næst við þungamiðju byggðar á höfuðborgarsvæðinu. 

Í Fossvogi yrði nýja byggingin prjónuð út frá einni byggingu en ekki verið að bútasauma saman margar misgamlar og mishentugar byggingar.

Ég hef spurt borgarfulltrúa að því af hverju Landspítalareiturinn varð fyrir valinu og þeir sem ég talaði við virtust vera búnir að gleyma því, - það er svo langt síðan.

Nú höfum við fengið nýjan heilbrigðisráðherra og við hann segi ég: Guðlaugur Þór, farðu til Oslóar og Þrándheims og skoðaðu sjúkrahúsin þar.

Láttu síðan endanlega lausn sjúkrahúsmálsins ráðast af heildarlausn samgöngumála í Reykjavík í lofti og á landi, sem enn liggur ekki fyrir, en er væntanleg innan fárra ára.

Orðið "hátæknisjúkrahús" er hvort eð er bull, - öll bitastæð sjúkrahús eru hátæknisjúkrahús.

Ég fór í fyrra í kynnisferð um sjúkrahúsið á Akranesi og sá ekki betur en það væri hátæknisjúkrahús sem gæti jafnvel keppt við Landsspítalann á ýmsum sviðum en á erfitt með það vegna niðurnjörvunar í stirðu opinberu kerfi.

Guðlaugur Þór, - er það ekki kjörið verkefni fyrir þig að hleypa nýjum straumum í þessi mál, ferskri sýn?