AÐBÚNAÐUR ALDRAÐRA ER UMHVERFISMÁL

Aðbúnaður aldraðra inni á stofnunum er í raun umhverfismál. Þessu fólki er búið annað umhverfi en getur talist eðlilegt miðað við það sem gerðist hjá formæðrum og forfeðrum okkar í sveitinni í gamla daga þar sem gamla fólkið fékk að vera áfram í náinni snertingu við afkomendur sína, sjá barnabörn og barnabarnabörn fæðast og fylgjast náið með leik og starfi síns fólks frá degi til dags.

Eins lengi og það gat tók það þátt í uppeldi barnanna og verkum utan og innan heimilis. Það var alltaf eitthvað nýtt að gerast og meðan heilsan leyfði var þetta áreiðanlega það besta sem hægt var að bjóða þessu aldna fólki.   

Þetta kemur upp í hugann á frumsýningardegi söngleiks sem heitir "Ást" og fjallar um þetta efni. Það verður því lítið um blogg þennan dag hjá mér því það er mæting á æfingu og svokallað rennsli klukkan ellefu og því lýkur upp úr klukkan þrjú. Þá er hlé til klukkan sex þegar undirbúningur undir sýninguna sjálfa hefst. 

Frábær hópur stendur að þessari sýningu sem mig grunar að geri gagn og veki til umhugsundar ekkert síður en að veita fólki dægrastyttingu. Þess vegna gat gömul leikhúsrotta sem hóf ferilinn tólf ára gömul við að flytja mikilvæg skilaboð á sviði ekki annað en farið aftur á byrjunarreitinn.  

STRÆTÓ Á AKUREYRI OG ESB

Farþegar í strætó á Akureyri voru tvöfalt fleiri í febrúar en á sama tíma í fyrra. Þá kostaði að fara í strætó þar, en nú er frítt í strætó, -  lítið dæmi um þá möguleika sem þjóðir heims hafa til að svara kalli þjóðarleiðtoga ESB um 20% minnkun útblásturs fyrir 2020. Farþegum fjölgaði um 600 á Akureyri í febrúar en það samsvarar nokkurn veginn 6000 farþegum á Reykjavíkursvæðinu. 

Hugsanlega er þetta ekki alveg samanburðarhæft, því byggðin á höfuðborgarsvæðinu er tætingslegri og óskipulegri en á Akureyri. En þetta er sláandi og möguleikarnir til minnkunar útblásturs liggja líka í breytingu á samsetningu bílaflota landsmanna og ýmsum öðrum atriðum. 

Stóri ameríski pallbíllinn, 3ja tonna ferlíki með allt að 330 hestafla vél og eyðslu upp í 30 á hundraðið verður þegar tímar líða talið tákn um lífsstíl Íslendinga árið sem Hjalladal var sökkt. Síðustu 60 ár hefur grundvöllur undir bílakaup verið skakkur, allt frá haftatímabilinu þegar jeppar voru skilgreindir sem lágtolluð landbúnaðartæki.

Síðustu árin hafa pallbílar verið skilgreindir sem frumstæðir verktakabílar enda þótt hægt sé að kaupa sér lúxus Cadillac-pallbíl með öllum hugsanlegum þægindum og fá hátt á aðra milljón af gjöldum gefin eftir af verði bílsins, - bara vegna þess að við Kárahnjúka hristist kínverskir verkamenn um í pallbílum.

Helsta umhugsunarefni fyrir Íslendinga er að bílafloti landsmanna mengar ekki mest heldur eru álverin í langefsta sæti og þar á eftir kemur skipaflotinn. Við munum væntanlega fara fram á undanþágur sem fyrr frá alþjóðlegum skuldbindingum út á það að við erum svo lánsöm að búa í landi þar sem það er ódýrast að nota endurnýjanlega orkugjafa.

Pallbílaæðið er gott dæmi um það að í raun höfum við enn fórnað neinu sem nemur á borð við það sem þjóðir Evrópu hugsa sér að gera á næstu 13 árum. En það er eins gott að það fari að renna upp fyrir okkur að 21. öldin verður öld umhverfismálanna og að við getum ekki látið sem ekkert sé.