AÐ VERA VIÐBÚINN

Margir hafa æst sig út af ESB að undanförnu. Það er þó að mínu viti ekki kosningamál að sækja umsvifalaust um inngöngu. Enginn leggur það til. Hins vegar finnst mér það ábyrgðarleysi að vera ekki við öllu búinn. Enginn veit með vissu hve vel krónan mun spjara sig á næstu árum og hvort og í hve miklum mæli evran muni sækja á.

Þá verða menn að vera viðbúnir því að gera ráðstafanir í samræmi við það ástand sem kann að skapast. Ferlið er langt: Að uppfylla skilyrði um inngöngu, forma samningsskilyrði, fara í viðræður, athuga um stjórnarskrárbreytingu og halda þjóðaratkvæði. Þetta getur tekið meira en eitt kjörtímabil.

Hingað til hafa menn einblínt á það eitt að hafa bara plan A: Að bíða og eiga það á hættu að vera óviðbúinn þegar eitthvað kemur upp á. Það er hins vegar hygginna manna háttur að því að hafa líka plan B: Vera víðbúinn og hafa unnið heimavinnu sína ef til þess kemur að ESB verður á dagskrá.  

EES-samningurinn hefur dugað okkur vel, haft mikil og góð áhrif á mörgum sviðum, og nú vilja allir þá Lilju kveðið hafa þótt sumir berðust hatramlega gegn þeim samningi á sínum tíma. Að ýmsu leyti höfum við afsalað lagasetningu okkar í hendur alþjóðlegum stofnunum og þurfum að sæta því, svo sem dómum mannréttindadómstóls. Samt teljum við okkur fullvalda þjóð og erum stolt af því.

Aðalatriðið er að hafa full og óskoruð yfirráð yfir auðlindum lands og sjávar. Ef sú skoðun sem Þorsteinn Pálsson viðraði nýlega, að það sé hægt tryggja það í raun í samningum við ESB þá gæti það verið lausn sem hægt yrði að una við ef það ástand kæmi upp að aðildarumsókn yrði á dagskrá.