Hvað um okkur Íslendinga?

Mér finnst einkennilegt tómlæti hafa ríkt hér heima um símahleranir fyrr og nú, sérstaklega hleranir nú. Ekki virðist áhugi á að leita svara við spurningum eins og þeirri, hvernig það mátti vera að óeirðasveit lögreglu og tveir menn, sem sáust á vettvangi frá byrjun við upphaf aðgerða bílstjóra við Rauðavatn á dögunum, voru svona ótrúlega fljótir á vettvang.

Ég leitaði á sínum tíma svara símasérfræðinga við spurningum mínum um undarlegar truflanir í síma mínum og fleiri aðila síðsumars fyrir tveimur árum þegar ég var til skiptis á Kárahnjúkasvæðinu og í Reykjavík.

Þegar ég spurði síðasta sérfræðinginn, sem ég talaði við, hvort gæti hafa verið um að ræða fikt snjallra ungmenna líkt og gerðist í Vesturheimi þar sem komist var ínn í símtöl, fékk ég það svar, að í tilfelli mínu og þeirra sem flæktust saman í símkerfinu ásamt mér, gæti ekki hafa verið um slíkt að ræða vegna þess, eins og sérfræðingurinn orðaði það: "Til þess þarf aðstöðu, mannafla og fjármuni."

Hvers vegna kafar enginn rannsóknarblaðamaður ofan í þessi mál hérf? Eða er öllum nákvæmlega sama? Hvers vegna er ekki farin sama leið hér og í Noregi þar sem sæst var á rannsókn, þar sem í byrjun var tryggt að ekki yrði um nein eftirmál að ræða né að neinn yrði sakfelldur?

Svíar mótmæla hlerunarlögum