Lón verður að taka við af lóni.

Ég var að koma úr fjögurra daga leiðangri um slóðir Hraunaveitu, sem er aðeins hluti af Kárahnjúkavirkjun en myndi ein og sér teljast með mestu umhverfisröskun landsins. Ég hef því ekki haft tíma til að spyrja um það hve lengi miðlun fyrirhugaðs Stórasjávar endist. Svona hratt brunar stóriðju- og virkjanahraðlestin áfram.

Nú þegar er Sultartangalón á góðri leið með að fyllast af auri þarf að huga að nýrri miðlun í staðinn. Ég hef áður rökstutt það hve lítinn ávinning Bjallavirkjun gefur, ígildi virðisauka 20 starfa í sjávarútvegi hið mesta, og hve gríðarleg umhverfisspjöll verða af henni þegar fegursti hluta Tungnaár, sem er í hæsta gæðaflokki á Íslandi í Kýlingunum svonefndum, verður þurrkuð upp á svæði þar sem Landmannalaugar og Veiðivötn eru á sitt hvora hönd, aðeins fáa kílómetra í burtu.

Ekki er að sakast við Eystein Hafberg, sessunaut minn og gróinn vin úr Menntaskóla og aðra bekkjarbræður mína og aldavini, sem hanna stíflur og virkjanir. Þeir hafa byggt upp dýrmæta þekkingu, sem Eysteinn miðlaði áður í fátækum þróundarlöndum, þar sem þessarar þekkingar hefur verið mikil þörf hjá fólki sem hefur ekki haft neitt rafmagn.

Þessir verkfræðingar ráða því ekki í hvaða virkjanir og fyrir hverja á að ráðast á Íslandi, frekar en iðnaðarmenn, ýtustjórar, verkamenn og aðrir sem vinna við virkjanirnar.

Það eru æðstu ráðamenn þjóðarinnar sem bera ábyrgðina og leggja línurnar með raunverulegu samþykki þeirra, sem kjósa þá aftur og aftur. Ef íslenskir verkfræðingar og íslenskt vinnuafl vinna ekki verkin við gerð virkjananna, eru bara útlendingar fengnir til að gera það.

Frábærir íslenskir verkfræðingar björguðu því sem bjargað varð við gerð Kárahnjúkavirkjunar þar sem stjórnvöld tóku óheyrilega áhættu vegna þess hve tæknilega erfið hún var. Styðja ætti útrás þessarar þekkingar og verkkunnáttu í þágu blásnauðra þjóða sem ekki hefur verið falin varðveisla einstæðra náttúruverðmæta eins og okkar ríku þjóð hefur verið falið.   

 

Litlu minna en Hálslón