Gluggagægir, mesti jólasveinn sem ég hef þekkt.

Hjálmar Gíslason heitir maður og átti 91 árs afmæli fyrir nokkrum dögum.

Hjálmar er einn af þessum mönnum sem manni finnst að hafi alltaf verið til og verði það áfram.

Ég hef komist í kynni við marga jólasveina í gegnum tíðina en Hjálmar verður alltaf fremstur meðal jafningja í mínum huga.

Áður en jólasveinarnir fóru að skemmta við Austurvöll þegar kveikt er á Oslóarjólatrénu tíðkaðist það í nokkur ár að þrír jólasveinar kæmu fram fyrir mannfjölda á torginu, sem stóð á torginu, sem nú ber nafnið Ingólfstorg, en var þá kallað Hótel Íslands planið eða Hallærisplanið.

Í síðastnefnda nafninu fólst glens um þá sem þar voru á ferli á rúntinu þar sem "konur voru í karlaleit og karlar í konuleit" eins og segir í lagi Stuðmanna.

Þeir jólasveinar sem þarna birtust börnum og fullorðnum hétu Gáttaþefur, Gluggagægir og Giljagaur.

Var Giljagaur þeirra stærstur eins og sjá má af mynd sem birtist í dagblaði 1964 og Jónas Ragnarsson, höfundur bókarinnar Jólaminningar sendi mér.

Við héldum margar æfingar fyrir þessar uppákomur, ég, Hjálmar og Tómas Grétar Ólason, sem lék á harmonikkuna.

Hjálmar var lipur hagyrðingur og saman gerðum við nokkra texta eins og Jólasveinn, taktu í húfuna á þér og Jólasveinarnir talast við.

En Hjálmar hafði annan óborganlegan eiginleika. Jafnskjótt og hann var komin í gervið vék hann til hliðar fyrir öðrum persónuleika, sem hét Gluggagægir.

Hann bókstaflega umbreyttist og hafði alger hamskipti. Hjálmar Gíslason fór heim til sín á meðan á þessu stóð en Gluggagægir fór hamförum í Vesturveri eins og búðirnar á neðstu tveimur hæðum Morgunblaðshallarinnar hétu.

Um þetta hef ég aðeins þau orð sem eru yfirskrift þessa pistils: Gluggagægir er mesti og sannasti jólasveinn sem ég hef kynnst.

Að svo mæltu sendi ég öllum sem þessa pistla lesa eða hafa lesið mínar bestu jólaóskir og þó einkum hinum 91.árs gamla öldungi sem gladdi mig svo mjög í þá gömlu góðu daga svo og Giljagauri, alias Tómasi Grétari Ólasyni. Lifið heil !

Guðmundur Guðmundarson.

Í gær var til grafar borinn Guðmundur Guðmundarson, oft kallaður Guðmundur í Lindu eða Linduumboðinu á sinni blómatíð, þegar hann stýrði Linduumboðinu í Reykjavík. 

Guðmundur varð 89 ára gamall og með er genginn einn af þeim sem voru bakhjarlar revíanna og léttleikans upp úr miðri síðustu öld.

Guðmundur gerði ýmsa af revíusöngvum og gamanvísum þess tíma, en einna vinsælastur var texti hans við lagið Dómínó, sem Brynjólfur Jóhannesson söng ásamt fleiri lögum inn á plötu um miðjan sjötta áratuginn.

Guðmundur var einn af örlagavöldum mínum því að sem framkvæmdastjóri Hljóðfæraverslunar Sigríðar Helgadóttur fékk hann mig til að syngja inn á fyrstu plötuna mína lögin "Mér er skemmt" og "Botníuvísur."

Fyrstu veturna sem ég var skemmtikraftur vildi ég ekki leika jólasvein, fannst ekki við hæfi að "græða á jesúbarninu" eins og ég orðaði það.

Ég gerði þó textann "Jólasveinninn minn" fyrir hljómsveit Svavars Gests og þegar Guðmundur fékk mig ásamt Hjálmari Gíslasyni og Tómasi Grétari Ólasyni til að leika jólasveinana Gáttaþef, Gluggagægi og Giljagaur á svölunum á Vesturveri í Morgunblaðshöllinni fyrir mannfjölda sem stóð þar sem nú er Ingólfstorg, var hrundið af stað ferli sem enn sér ekki fyrir endann á hvað jólalög og jólatexta snertir. 

Guðmundur var ákaflega léttur og skemmtilegur maður og það var unun að vera með honum og Svavari Gests og fleirum húmoristum í Lionsklúbbnum Ægi þar sem þeir héldu uppi fjörinu.

Hann var traustur, kær og ljúfur vinur minn alla tíð og ég verð honum ævinlega þakklátur fyrir að hafa eignast hann sem vin og velgjörðamann. 

Guðmundur vildi halda gleðinni á lofti og lét jarða sig í kyrrþey.  

Ég fann nýlega nokkra fyrriparta og botna frá sérstöku hagyrðingakvöldi lionsklúbbsins Ægis, sem jafnframt var konukvöld.  

 Þar átti Guðmundur átti góða spretti og það var ekkert dregið af sér. 

Ég þykist vita að það var í anda Guðmundar að halda gleðinni á lofti og læt tvær vísur flakka hér en því miður treysti ég mér ekki til að birta þá bestu því að stemning og aðstæður ráða því hvort hún á við.

 

Guðmundur sendi Ragnari Magnússyni þennan fyrirpart:

                  Ragnar eg í anda sé   /

                  oft á truntubaki.             

 og Ragnar svaraði:

                  Sá hefur hvorki frægð né fé    / 

                  fengið af því skaki.  

 

Ég lagði þennan fyrirpart fyrir Guðmund: 

                 Hvenær kemur að því að    /

                 á þér túlinn þagni?      

Og ekki stóð á svarinu: 

                 Skrítinn ertu, skítt með það.   / 

                 Skallinn af þér flagni !  

 

Það var sjónarsviptir að Guðmundi þegar hann sakir Alzeimersjúkdóms varð að draga sig í hlé.

Ég votta aðstandendum hans samúð mína vegna brotthvarfs góðs og gleðigefandi drengs.