Þingið heldur haus.

Margir hafa haft áhyggjur af því ástandi sem ríkt hefur á Alþingi undanfarna daga. Á því má sjá bæði alvarlegar og spaugilegar hliðar eins og sést á pistli mínum hér á undan á léttu nótunum. 

Samkomulagið, sem nú hefur náðst, sýnist mér vitna um það að þrátt fyrir átök og umræður haldi menn haus og þoki þessu stóra og vandasama máli áfram á ábyrgan hátt. 

 

Samkomulag um afgreiðslu Icesave

Hvar liggur línan?

Fyrir um áratug var gefin út æviminningabók sem olli miklu uppnámi og fór málið fyrir dómstóla þar sem úrskurðað var að í bókinni hefði verið farið yfir þau mörk sem sett skuli við frásagnir af lifandi og látnu fólki. 

Af samtölum mínum þá við bókaútgefendur mátti ráða að innan þeirra raða ríkti viss feginleiki yfir þessum úrskurði þótt hann hefti frelsi útgefenda. Nú vissu menn nokkurn veginn hvar línan lægi. 

Gott væri að fá um það dómsúrskurð hvar sú lína liggur sem ævinlega verður að taka tillit til í þessu efni, þótt viðurkennt sé að eigi megi hefta að óþörfu frásagnargleði eða skáldleg tilþrif.

Eftir þennan dómsúrskurð hér um árið hefur fyrst nú komið upp vafaatriði í útgáfu bókar, sem fjallað hefur verið um í fjölmiðlum en virðist ekki ætla að leiða til málaferla.

Draugaferðamálið getur kannski orðið til þess að fenginn verði vegvísir í því hve langt megi ganga í svona málum.

Ekki er síður mikilsvert að þetta leiði til umbóta í málefnum leiðsögumanna og fyrirtækja sem tengjast þeim. 

Mér sýnist auðsætt að farið hefur verið yfir strikið í því máli sem hér um ræðir.

Talsmaður þess segir að ferðin að leiði stúlkunnar í kirkjugarðinum hafi ekki verið í beinu sambandi við þær draugasögur sem sagðar voru á leiðinni þangað.

En þá vaknar spurningin: Hvers vegna var þá farið að þessu leiði?

Í kirkjugarðinum eru leiði þjóðþekkts fólks, sem ekkert er við að athuga að farið sé að,  ef smekklega og af tillitssemi er að því staðið.

Hvers vegna var leiði sex ára, óþekktrar stúlku valið í framhaldi af svokallaðri Draugaferð?

Amma mín og afi eru grafin í kirkjugarðinum við Suðurgötu. Ferð sem seld væri að leiðum þeirra á líkum forsendum og ferðin að leiði stúlkunnar virðist hafa verið farin, myndi ég hiklaust flokka sem siðleysi og lögbrot.   

Ekki eins auðvelt að fella leiðsögu í strangan lagaramma og virðist í fljótu bragði.

Út um allt land er staðkunnugt fólk á heimaslóðum eða jörðum, sem það býr á eða á, sem oft er leitað til um leiðsögn. Eða að fulltrúi fyrirtækis taki að sér leiðsögn um það og svæðið sem því tilheyrir. 

Þar er grátt svæði rétt eins og í því hve langt sé leyft að ganga í framsetningu leiðsagnarinnar.

En hollt væri fyrir alla að Draugagöngumálið færi fyrir dómstóla. Það gæti hjálpað til við að draga þá línu sem draga verður í þessum efnum.  

Falsaðar sögur af látnum ekki líðandi

Metavettvangurinn við Austurvöll.

Helstu íþróttaleikvangar heimsins keppast um það að geta fest það í bækur að sem flest met hafi verið slegin á þeim. 

Vilhjálmur Einarsson jafnaði gildandi heimsmet í þrístökki á Laugardalsvellinum 1960 og völlurinn býr ætíð síðan að því að hafa þetta skrásett, einn íslenskra íþróttavalla. 

Erfiðleikarnir sem leikvangarnir eiga við í að ná svona áföngum felast í því að það er í afmörkuðum íþróttagreinum með fastmótuðum reglum sem hægt er að setja metin og það setur hinum metasjúku skorður.

Við Austurvöll er hins vegar íþróttavettvangur þar sem þetta er ekki vandamál því að þeir sem keppa þar breyta bara reglunum þannig að áfram sé hægt að setja þar ný met, ýmist meðvitað eða ómeðvitað. 

Þannig er verið að rifja upp met Jóhönnu Sigurðardóttur, sem hugsanlega gæti verið Norðurlandamet líka, þegar hún talaði í tíu klukkustundir samfleytt hér um árið.

Þótt Hjörleifur Guttormsson væri sleipur í þessu á sinni tíð, svo mjög að ræðulengdir voru ekki lengur mældar í klukkustundum og mínútum heldur mælieiningunni "hjörl",  tókst honum ekki að komast í þessa metabók málgleðinnar þótt kannski hefði verið hægt að finna út hvort honum tókst að segja fleiri orð en Jóhanna í einni og sömu ræðunni.

Þegar þingið var orðið þreytt á svona ræðuhöldum og allt virtist stefna í að þetta met Jóhönnu yrði lengdarmeti, sem aldrei yrði slegið,  var brugðist hart við og reglunum breytt, að sögn til að koma í veg fyrir svonefnt málþóf.

En, viti menn, - þetta breytti engu heldur gaf tækifæri til að setja nýtt met, sem sé í því að halda sem flestar ræður í sömu umræðunni.

Og nú er brostið á kapphlaup um að setja met í því. Einn þingmaðurinn var þegar síðast fréttist kominn upp í 79 ræður í sömu umræðunni og sér ekki fyrir endann á því, því að umræðunni hefur verið frestað í bili og mun síðan halda áfram.

Ef það fer á eins fyrir þessu meti, sem kalla mætti 30x5 mínútna boðhjal, að það virðist ekki hægt að slá það, munu þingmenn áreiðanlega finna leið til að setja áfram ný met í málþófi og lengja þófið langt umfram nokkurt maraþonhlaup.  

Sumir segja að það að vera þingmaður sýni metorðasýki en ég held að það sé frekar metasýki sem ræður för. 

Það er gulltryggt að þingið mun ævinlega finna leiðir til þess að halda uppi málþófi og málalengingum hvernig sem reglunum verður breytt.

Og samantektir fjölmiðla á ýmsum hliðum afrekaskrárinnar hafa sýnt að það má líka setja met í að tala sem minnst og styst.

Það getur hugsanlega verið betri mælikvarði á gildi þingmanna og fullkomlega rökrétt: Því minna sem sagt er, því minni vitleysa er sögð.  

Guðmundur Steingrímsson virðist hafa skilning á þessu því að í viðtali við blað taldi hann sig þurfa að taka það sérstaklega fram að hann talaði ekki á þingi nema honum fyndist hann hafa eitthvað að segja. 

Man ég ekki eftir að þingmaður hafi talið sig knúinn til að lýsa svonalöguðu yfir.  

Eins og í aðdraganda hrunsins beinist nefnilega mest athyglin að magni en ekki gæðum á þessu sviði sem öðrum.  

Læt fylgja með í lokin vísu sem gerð var á meðan Salóme Þorkelsdóttir var forseti þingsins.

Þetta er sexskeytla og ber nafnið:

 

HJÖRLEIFUR Í RÆÐUSTÓLI.

 

Hvílíkt þras og hvílíkt mas, ó !   /

Hvílíkt mal og mærðartal, ó !   /

Hlé.  / 

Malað áfram, mas og hjal, ó !   /

Mikið er nú lagt á Saló-   /

me.  

 

Samþykkt að ræða önnur mál