Hvert skref í rétta átt er sigur.

Ég hef ekki séð stjórnarsáttmálann allan ennþá en heyrt, að í honum sé ákvæði um að breyta kosningalögum í þá átt að leyfa persónukjör í alþingiskosningum. Þarna yrði um að ræða litla breytingu á 82. grein laganna, sem gæti komist fyrir í einni setningu.

Þetta yrði aðeins eitt skref í átt til aukis lýðræðis og ekki er gefið upp hve langt yrði gengið í þessu efni í komandi löggjöf.

Varla yrði þó hægt að ganga skemur en að leyfa framboðum að bjóða upp á persónukjör ef þau kjósa að gera það.

Eftir að ég hef ítrekað í blaðagreinum og útvarps- og sjónvarpsviðtölum gert þetta að einu af baráttumálum mínum gleður það mig mikið að þetta skuli vera komið á blað.

Þetta sýnist kannski ekki vera stórt skref, en miðað við kyrrstöðuna, sem hefur ríkt í þessum málum, er það stórt.

Nú vantar bara að hinn ósanngjarni 5% fylgisþröskuldur verði afnuminn, en í Silfri Egils í dag ítrekaði ég enn einu sinni hvernig þetta ákvæði gæti til dæmis snúist upp í það, ef miðað væri við fylgistölurnar 4% hjá Frjálslyndum og 4% hjá Íslandshreyfingunni í Þjóðarpúlsi Gallups nýlega, að 16000 kjósendur væru sviptir rétti til að eiga fulltrúa á þingi.

Það samsvarar næstum öllum greiddum atkvæðum í norðvesturkjördæmi og þætti ekki lýðræðislegt ef heilt kjördæmi fengi engan þingmann.

Lyklaskipti í kvöld

Eldskírn Jóhönnu.

Jóhanna Sigurðardóttir hefur gengið í gegnum margt á ferli sínum ekkert af því verður þó í líkingu við það sem blasir við henni nú. Það hefur komið fyrir marga stjórnmálaleiðtoga að vera í hálfgerðri pólitískri útlegð um lengri eða skemmri tíma. 

 Sumir af mestu stjórnmálaforingjum heimsins máttu þola að vera í skugganum í mörg ár. 

Winston Churchill var tvívegi í pólitískri útlegð, fyrst á milli heimsstyrjaldanna og síðan fyrstu fimm árin á eftir. En hans tími kom tvisvar. 

Charles De Gaulle fór í sjálfskipaða útlegð 1949-1958, tók við forystu Frakklands á ögurstundu og kom á stjórnarskrá sem hefur virkað ágætlega miðað við glundroðann 1945-1958.

Nú reynir til hins ítrasta á Jóhönnu því að það sáttasemjara-, leiðtoga og verkstjórnarhlutverk sem hún hefur tekið að sér er eitt hið erfiðast sem hægt er að hugsa sér, þótt til skamms tíma sé. 

Vonandi gengur henni vel, - þjóðin þarf á því að halda. Hennar tími er kominn, en hve lengi ?

Vísa til lagsins sem ég tileinkaði henni í bloggpistlinum "Saga Jóhönnu" í fyrrakvöld.