Þegar "arftakarnir" klikka.

"Bumban", Boeing 747, er einhver best heppnaða flugvél allra tíma. Hún var byltingarkennd á sínum tíma en með snjöllum endurbótum nú nýlega heldur hún stöðu sinni í samkeppni stærstu þotnanna.

Velgegni Airbus hefur frá upphafi byggst á því sama og skapaði Chevrolet forskot yfir Ford, að bjóða aðeins betur en en keppinauturinn. Þversnið flestra Boeing-þotna af minni gerðunum er hið sama og fyrir meira en hálfri öld þegar farþegar voru heldur minni en nú og kröfurnar líka minni. Við finnum þetta á langferðum í Boeing 757.

Airbus hafði sína skrokka örlítið breiðari og maður finnur fyrir því í þessum vélum.

ATR 42 var hönnuð á svipaðan hátt í samkeppninni við Fokker F27, en hönnun hennar er hálfrar aldar gömul.

En það er eins og að með A380 hafi Airbus gengið einu skrefi of langt þótt þotan eigi að búa yfir hagkvæmni stærðarinnar.

Boeing B-52 átti að fá arftaka á sjöunda áratug síðustu aldar í Valkyrju-risasprengjuþotunni og aftur síðar í enn öðrum "arftaka" en allt kom fyrir ekki, - þessi "úrelta" sprengjuþota Boeing B52 er enn við líði meira en hálfri öld eftir að hún var innleidd.

Porsche 911 þótti úreltur bíll að öllu leyti á áttunda áratugnum og Porsche 928 og 924 áttu að taka við. Það fór á annan veg og enn er Porsche 911 í fararbroddi sportbíla heimsins þótt samkvæmt flestum lögmálum um þyngdardreifingu eigi að vera ómögulegt að aka þessum bíl með stóra og þunga vél langt fyrir aftan afturhjólin.

Cessna 152 þótti úrelt fyrir þrjátíu árum og Piper Tomahawk og Beech Skipper áttu að taka við, með vænglagi frá NASA og uppfylltar allar óskir flugkennara. Báðar voru samt hægfleygari en Cessna 152 og enn þraukar sú gamla, en "arftakarnir" klikkuðu.

Ný kennsluflugvél, Cessna 162 er þó handan við hornið. Skyldi hún nú klikka líka?

Cessna 172 átti líka að vera orðin úrelt fyrir 30 árum en er samt framleidd enn þann dag í dag sem vinsælasta flugvélargerð allra tíma.

Óánægja með Airbus-þotu

Margt að varast.

Íslensk fjölmiðlun á mikið undir því að virk samkeppni sé við líði. Algert frelsi í þeim efnum gæti hins vegar leitt til slæms ástands ef fjölmiðlunin færðist að mestu á eina hendi.

Í jafn litlu þjóðfélagi og okkar er tilvist RUV því brýn nauðsyn og að sjálfsögðu einnig brýn nauðsyn að þar ráði engir aðrir hagsmunir en þeir að tryggja traust og óhlutdrægni eftir því sem kostur er og forðast hagsmunaárekstra.

Gott dæmi um nauðsyn RUV í þjóðlífinu er frábær frammistaða Egils Helgasonar hvað eftir annað í því umróti sem verið hefur og náði nýjum hæðum þegar hann gekkst fyrir komu Evu Jolin til landsins. Sjálfstæði og óhæði manns eins og Egils Helgasonar er mikils virði.

Sömuleiðis það að RUV sé veitt heilbrigð samkeppni metnaðarfulls fjölmiðils eða fjölmiðla sem njóta trausts.

Enginn íslenskur fréttamaður eða blaðamaður er algerlega óháður. Vensl og tengsl eru mikil í litlu samfélagi. Þá er brýnt fyrir traust á stéttinni að hver um sig forðist hagsmunaárekstra.

Ég sé ekkert á móti því að ÍNN selji útsendingartíma á gagnsæjan og opinskáan hátt. Sama er að segja um aðrar stöðvar svo framarlega sem að hlustendum eða áhorfendum geti verið það ljóst hvers eðlis útsendingin er.

Á það ætti helst ekki að skorta eins og nú virðist vera raunin í sumum tilfellum.

ÍNN selur útsendingartíma

Flugvöllurinn sem hefði getað breytt sögunni.

Í bloggi mínu um árásina á Naumós í Noregi 1940 lofaði ég myndum af flugvallarstæðinu norður af Brúarjökli sem hefði getað breytt gangi heimstyrjaldarinnar.

Tilbúin var frábær innrásaráætlun Þjóðverja haustið 1940, en forsenda hennar var að ráða yfir nógu góðum flugvelli svo að þýski flugherinn gæti haldið landinu með yfirráðum í lofti rétt eins og hann hafði gert í Noregi.

Þýska herráðið hafði yfir korti að ráða sem sýndi helstu hugsanlega lendingarstaði á Íslandi en enginn þeirra var nógu góður.

Rétt fyrir stríð hafði þýskur prófessor, Emmy Todtmann, verið við rannsóknir á hinum einstæða Brúarjökli og sköpunarverkum hans, meðal annars frábæru flugvallarstæði við Sauðá.

Efst hér fyrir ofan er mynd af þessum stað, Brúarjökull er í baksýn með Sauðá nær og hvíti depillinn eru bílar.

Þetta sést betur ef menn stækka myndirnar í tölvunni hjá sér með því að smella tvívegis beint á myndirnar svo að þær fylli út í skjáinn. 

Í september 1940 lentu Agnar Koefoed Hansen og Bergur Gíslason á þessum stað þar sem Snæfell gnæfir í austri. 

Jökuldælingar fundu þar síðar í smölun hlaðnar vörður og reyndu að fjarlægja þær vegna þess að þá grunaði að þær væru til að merkja flugvöll fyrir Þjóðverja.

Enn sjást leifar af þremur þeirra. 

Merkingarnar voru þó ekki gerðar fyrir þýska herinn, því að annars hefði þetta frábæra flugvallarstæði verið merkt á kort ÞJóðverja.

Þeir hættu við innrás sem hefði fært þeim Ísland á silfurfati með möguleika til að verja það og breyta valdahlutföllum á Norður-Atlantshafi og gangi stríðsins.

Ég hef flutt um þetta fyrirlestur hjá Sagnfræðingafélagi Íslands, reynt að rannsaka allar hliðar þessa máls með því að fara í vettvangsferðir til Noregs, Bretlands, Þýskalands, Frakklands og Rússlands vegna kvikmyndar um þetta sem ég hef skrifað handrit að.

Þegar NA-SV-brautin verður lögð niður á Reykjavíkurflugvelli verður Sauðármelur næststærsti flugvöllur landsins, næst á eftir Keflavíkurflugvelli. Samanlögð lengd flugbrautanna er 3100 metrar. 

Hann er algerlega náttúrugerður, þarf aðeins að merkja og valta flugbrautirnar eins og myndirnar bera með sér.

Brautirnar eru nú 1400x30, 1000x20 og 700x20 metra langar, en lengsta brautin hefði verið 1600 metra löng með smávægilegum lagfæringum Þjóðverja.

Hér til hliðar er horft yfir flugvöllinn úr suðvestri og sjást Hálslón og Kárahnjúkar í baksýn.

Þótt myndin sé nokkuð óskýr sjást brautirnar vel svo og Sauðá, sem fellur norður í Hálslón.

Neðsta myndin sýnir völlinn úr norðaustri og sést til Brúarjökuls og Kverkfjalla í baksýn.

Enginn maður var þarna á ferli um 1940 nema smalamenn, sem komu þangað um mánaðamótin september -október.

Þjóðverjar hefðu getað verið þarna óséðir og ekki þurft nema viku í byrjun septmber 1940 til að valta brautir og koma fyrir flugvélum, hermönnum, vistum og búnaði.

Yfirráð þeirra yfir Íslandi og Norður-Atlantshafi hefðu þýtt að bandamenn hefðu orðið að kosta miklu til að ráðast inn í landið og hrekja þá á brott.

Í lok stríðsins brenndu Þjóðverjar heilu bæina á borð við Rovaniemi til ösku á undanhaldi sínu í Finnlandi og Norður-Noregi.

Svipað hefði hugsanlega gerst hér.

Og hvernig sem mál hefðu þróast hefðu aðgerðir bandamanna annars staðar, svo sem innrásin í Norður-Afríku og Ítalíu og inn í Normandy tafist.

Hvað Normandy snertir hefði það þýtt seinkun innrásarinnar svo að Rússar hefðu getað tekið mun stærri hluta af Þýskalandi, jafnvel komist allt vestur undir Rín með afleiðingum sem hefðu haft áhrif út 20. öldina og jafnvel fram á þennan dag.  

Líst vel á Sigríði Ingibjörgu.

Fyrir viku sátu frambjóðendur í prófkjörum Samfylkingarinnar fyrir svörum hjá Græna netinu. Margir komu þar vel fyrir en röggsemi og glæsileiki Sigríðar Ingibjargar Ingadóttur vakti athygli mína sem og málflutningur hennar og skoðanir

Þetta vegur að hluta til upp vonbrigði mín með það að Þórunn Sveinbjarnardóttir skuli ekki enn njóta staðfestu sinnar þegar hún skráði nafn sitt á spjöld sögunnar og hún lagðist gegn Kárahnjúkavirkjun.

Það er ekki gott að átta sig á því hvort bæði hún og Kolbrún Halldórsdóttir gjaldi fyrir það að hafa ekki mátt sín mikils gegn úrslitakostum Sjálfstæðisflokksins og Framsóknarflokksins í stóriðju- og virkjanamálum.

Svo virðist sem það þyki ekki kostir að sýna hreinskilni og heiðarleika og þora að standa við skoðanir, sem ekki eru alltaf vel séðar hjá flokksforystunni. Ásta Möller hefur sýnt slíkt en virðist ekki vera þakkað fyrir það.

Þetta er undarlegt í kjölfar tímabils þar sem kallað hefur verið eftir heiðarlegri stjórnmálamönnum.

Að vísu er undantekningu að finna hvað snertir Ragnheiði Ríkarðsdóttur. Hún hefur stundum kveðið upp úr með skoðanir sem hafa verið lítt þóknanlegar forystumönnum flokks hennar. Og orðið fyrst stjórnarþingmanna til að gera það.

Hún var ekkert að skafa utan af því þegar hún sagði að veran á þingi væri eins og að afgreiða á bensínstöð.
Við þurfum á stjórnmálafólki að halda sem segir okkur sannleikann þótt beiskur kunni að vera.

Ásta Ragnheiður í 8. sæti