Vandfetuð leið.

Það er ljóst að mikil verðmæti munu fara í súginn í gjaldþrotum heimila og fyritækja á næstunni. Spurningin er einungus sú hvernig hægt sé að lágmarka þetta tap. Tillögur Framsóknar, Borgarahreyfingarinnar og Frjálslyndra gefa sér að tapið verði minnst með því að gefa upp skuldir upp á hundruð milljarða.

Þessi aðferð myndi hafa þann kost að hún er fljótvirkust. Á móti kemur að gríðarlegar fjárhæðir verða færðar frá opinberum sjóðum og fjármálastofnunum yfir á stóran hóp fólks sem ekki þarf á slíkri aðstoð að halda.

Framsóknarmenn segja að það verði fjármunir sem muni skila sér til baka að miklu leyti í örvun neyslu og auknu fé í umferð, en þörf sé fyrir hvorutveggja.

En opinberir sjóðir og fjármálafyritæki standa bara ekki það vel að séð verði að þetta sé skynsamleg leið. Þvert á móti verður að tryggja að hverri krónu sem á annað borð rennur út úr þessum sjóðum sé vel varið.

Forsætisráðherra hefur sagt að að í sumum tilfellum kunni að vera skásta lausnin að gefa eftir allt að þriðjung af skuldum einstakra aðila, sem hafi þá burði til að starfa áfram en fari ella á vonarvöl með slæmum afleiðingum.

Það er augljóst að ekki er hægt að grípa til slíkra ráða og hafa til þess fjárhagslega burði ef eyða á hundruðum milljarða til að styrkja þá sem ekki þurfa þess með.

Hlekkirnir í keðjunni eru fimm, heimilin- fyrirtækin -fjármálafyritækin -sveitarfélög-ríkissjóður/opinberir sjóðir.

Enginn þeirra má bresta í keðjunni og að þessu leyti virðast tillögur um stórfellda flata eftirgjöf lykta af lýðskrumi kosningaloforða.

Stóra spurningin er hve langan tíma tekur að finna heppilegustu lausnina fyrir hvert heimiili og hvert fyrirtæki. Svarið við því liggur ekki fyrir og ef það tekur of langan tíma kann hugsanleg heppilegasta lausn í hverju tilfelli að koma of seint fram.

Þetta er vandfetuð leið. Svo er að skilja að 20% eftirgjöf muni kosta svipað að færa skilmála lánanna aftur í sama far og þeir voru í ársbyrjun 2008. Hugsanlega myndi hluti af slíku tilboði koma til greina, en það er morgunljóst að það er ekki hægt að láta hundruð milljarða króna hverfa án þess að einhver þurfi að greiða þá.

Og þegar allt kemur til alls eiga landsmenn allir sameiginlega ríkissjóð og aðra opinbera sjóði og við getum ekki án þeirra verið.

Fjórfalt fleiri í vanda

Útilokaði ekki eina þjóðaratkvæðagreiðslu.

Það vakti athygli mína í kvöld að Svandís Svavarsdóttir hélt ekki fast við þá stefnu flokks síns og svipaða stefnu Sjálfstæðisflokksins þess efnis að þjóðin þyrfti fyrst að kjósa um það sérstaklega hvort sótt yrði um aðild og síðan um samning við ESB eftir á.

Svandís talaði um að líka kæmi til greina að aðeins yrði ein þjóðaratkvæðagreiðsla. Hún talaði ekki um hvort atkvæðagreiðslan það yrði þá, en eðli málsins samkvæmt finnst manni að það yrði atkvæðagreiðsla um samning.

Til slíkrar atkvæðagreiðslu kæmi hins vegar ekki ef þjóðin hafnaði því að ganga til aðildarviðræðna.

Össur Skarphéðinsson lét í það skína að þetta útspil Svandísar væri mikilvægt. Svandís sagði að VG kviði ekki úrslitum í slíkum kosningum.

Svandís minnti á fortíðina í þessum efnum, fyrst baráttu sósíalista fyrir þjóðaratkvæðagreiðslu um inngönguna í NATÓ og síðar baráttu VG fyrir þjóðaratkvæðagreiðslu um Kárahnjúkavirjun.

Trúi ekki að Samfylkingin láti stranda á ESB

"Eðlilegt" það sem þurfti að breyta ?

Jóhanna Sigurðardóttir flutti árum saman sömu tillöguna um að hér á landi yrðu teknar upp svipaðar reglur um stuðning við stjórnmálamenn og flokka og tíðkast víða erlendis til að koma í veg fyrir hagsmunatengsl og spiilingu.

Þetta féll í grýttan jarðveg hjá flokkum og stjórnmálamönnum sem hafa haft bestan aðgang að fjármagni.

Loks fór þó svo að ekki varð lengur streist á móti því að gera þessi mál svipuð hér á landi og annars staðar. Rökstuðningurinn fyrir ríkisstyrk til stjórnmálaflokkanna og takmörkun á upphæð styrkja frá öðrum var sá að með því væri komið í veg fyrir óeðlileg hagsmunatengsl styrktaraðila og þiggjenda og hamlað gegn tortryggni og vantrausti sem hið gamla fyrirkomulag hafði í för með sér og var hvati að spillingu.

Þessi rök að ofurstyrkir til flokka og frambjóðenda séu óeðlilegt fyrirkomulag stangast alveg á við skilning Guðlaugs Þórs þess efnis að þetta hafi verið eðlilegt.

Segir 40 aðila hafa styrkt sig