Lágmarkskröfur.

Ég verð að segja að ég get ekki litið á það öðruvísi en sem lágmarkskröfu að fréttamenn geti beygt algeng orð. Að ég nú ekki tali um heiti, sem þeir nota jafnvel daglega í starfi sínu. 

Ég skal lækka kröfuna og segja að það sé lágmarkskrafa að íþróttafréttamenn geti beygt heiti helstu íþróttafélaganna.

Enn einu sinni talaði íþróttafréttamaður Stöðvar tvö um Breiðablik án þess að beygja heiti félagsins þegar hann notaði það í þágufalli. 

Hann talaði um mann sem gengi úr Breiðablik, ekki úr Breiðabliki. Síðast beygði hann heiti þessa félags rangt í hádegisfréttum Bylgjunnar í dag. Ætlar þessu aldrei að linna? 

Æðibunuganginum verður að linna.

Jarðvarmavirkjanir eru frábrugðnar vatnsaflsvirkjunum að því leyti að hægt er fyrirfram að sjá hve mikil orka muni koma út úr virkjanakostum. Þar að auki er erfitt að áætla hve lengi orkan muni endast. 

Af þessum sökum lögðu frumkvöðlar um jarðvarmavirkjanir á Íslandi upp með verklag sem byggðist á því að tryggja öryggi orkuvinnslunnar í bráð og lengd.

Farið var á svig við þetta við Kröfluvirkjun og hefði Vilmundur Gylfason ekki lagt ofuráherslu á aðra og ósannaða þætti "Kröfluhneykslisins" eins og hann kallaði málið, hefði þetta staðið upp úr. 

Nú hefur þessi æðibunugangur náð nýjum hæðum bæði á Norðurlandi og Suðvesturlandi.

Anað er af stað með að selja alla orku viðkomandi landshluta til eins risastórs notanda í hvorum landshluta án þess að vita hve mikið af jarðvarmasvæðum verði notað til að uppfylla kröfur álveranna, hve lengi þessi svæði muni endast, eða hver umhverfisáhrifin verða í heild.

Verið er að dunda við athuganir á einstökum og stórum þáttum umhverfisáhrifa eftir að rokið hefur verið af stað. Þetta heitir að skjóta fyrst og spyrja svo.

Æðibunuganginum í vexti stóriðjuframkvæmda sem hefur stigmagnast með veldisáhrifum verður að linna.  

 

Sigur fyrir náttúruvernd

Munurinn á því að rýja og flá.

Afstaða flokka til Icesafe-málsin virðist ekki felast í því að nokkur þeirra hafni algerlega að Íslendingar taki á sig sanngjarnar byrðar til að bæta innistæðueigendum tjónið heldur í því hvernig skuli standa að þessu og hve langt skuli ganga. 

Þessu má líkja við mismuninn á því að rýja ær eða flá þær. Hámarksárangur við það felst í því að taka ullina á hæfilegan hátt af þeim á þeim tíma sem þær þola það best og orðtakið "að rýja inn að skinni" hefur verið ákaflega neikvætt í hugum Íslendinga, hvað þá að ganga svo langt að það jafngildi því að flá kindina.

Með slíku atferli er gengið gegn hagsmunum beggja aðila, bæði þess aðila sem leggja á af mörkum og gagnaðilans sem er háður getu greiðandans til að standa við skuldbindingar sínar.  

Þennan skilning og eðli máls verður að útbreiða meðal nágrannaþjóða okkar á allan mögulegan hátt hvar og hvenær sem því verður við komið.

Ég hef áður bloggað um þá skoðun mína að íslenskir ráðamenn eiga ekki að skammast sín fyrir að tala eigið tungumál á erlendum vettvangi og nota túlka í viðkvæmum og erfiðum viðræðum við útlendinga sem hafa það forskot að geta talað eigið móðurmál.

Það verður að ríkja jafnræði á milli málsaðila í slíkum viðtölum og viðræðum og um það eru mýmörg dæmi að ráðamenn stórvelda hafa talað eigið móðurmál í slíkum tilfellum þótt þeir hafi kunnað ensku.  

Jóhanna: Þolinmæðin á þrotum

Spurning um frelsi í báðar áttir.

Það er rétt hjá Kristni H. Gunnarssyni að svo virðist sem íslenskir stjórnmálamenn séu hræddir við lýðræði sem byggist á frelsi jafnt kjósenda sem frambjóðenda.

Alls konar mótbárur hafa alla tíð verið hafðar uppi gegn því að framboðum verði leyft að ráða því sjálf hvort þau raða sjálf á lista sína eða leyfa kjósendum að gera það í kjörklefanum.

Nú hafa þau færst í aukana.

Þessi hræðsluáróður stenst ekki þegar litið er til þeirra landa þar sem persónukjör hefur verið leyft og reynst vel.

Hvers vegna er það ekki í lagi að framboð fái sjálft að ráða því með hvaða aðferð er raðað á lista þess? Af hverju er það svona miklu hættulegra á Íslandi en í Finnlandi eða Írlandi?

Þetta er spurning um frelsi í báðar áttir, - frelsi framboðanna til að ráða sjálf hvernig raðað verði á lista og frelsi kjósendanna til að nýta sér rétt sinn, bæði til að velja á milli framboða og frambjóðenda á listunum.

„Flokksræðið er krabbameinið“