Stærðin skiptir víst máli !

Mál Frakklandsforseta varðandi það að reynt sé að láta hann sýnast sem hæstan er ekki út í loftið.

Eitt af lögmálum fréttaviðtala í sjónvarpi tengist hæð viðmælenda. Þetta lögmál lærði ég af reynslunni og ég hef sett það fram svona:

Þegar tekið er sjónvarpsviðtal skal þess gætt að sá sem talað er við, þurfi ekki að horfa upp á við, til dæmis ef fréttamaðurinn er hávaxinn. Ef viðmælandinn þarf að horfa upp á við minnkar áhrifavald /myndugleiki/ traust á honum. (Authoritet).

Best er að viðmælandinn horfi aðeins niður á við og tali þannig niður til fréttamannsins í bókstaflegri merkingu. Við það eykst áhrifavald hans.  

Þið skulið ekki gera grín að þessu lögmáli. Manneskjurnar eru ekki fullkomnari en það að þessi sjónrænu sjónrænu, sálrænu áhrif eru í fullu gildi.

Fréttamaðurinn á að beygja sig, lækka eða standa fyrir neðan tröppu til þess að viðmælandinn fái að njóta sín. 

Þetta minnir mig á gamla sögu af Jónasi Þorbergssyni, útvarpsstjóra og Helga Hjörvari útvarpsmanni, en þeir áttu í harðvítugum deilum og voru litlir vinir. 

Helgi var þá feikna vinsæll og með afbragðs karlmannlega og þróttmikla útvarpsrödd, og vegna þess að fólk aðeins heyrði í honum en sá hann ekki, héldu flestir að þetta væri maður mikill vexti.

Gamall sveitungi Jónasar, Framsóknarbóndi framan úr afdal, kom til Reykjavíkur og var á gangi með honum nálægt Alþingishúsinu í átt að bækistöðum RUV, sem þá voru í gamla Landssímahúsinu við Austurvöll. 

Þá mættu þeir nokkrum þingmönnum, fyrstum Ólafi Thors. "Hver er nú þetta?" spurði dalabóndinn. 

"Þetta er Ólafur Thors" svaraði Jónas.

"Já, þetta grunaði mig, nógu er hann nú spjátrungslegur en samt nokkuð reffilegur," sagði bóndinn. 

Þegar næsti þingmaður kom út, spurði bóndinn: "Hver er nú þetta?"

"Þetta er Hermann Jónasson," svaraði Jónas. 

"Já, það er ekki að spyrja að því hvað hann er myndarlegur og glæsilegur" sagði bóndinn. 

Í þeim svifum gekk þar út Helgi Hjörvar. "Hver er nú þetta?" spurði bóndinn. 

"Þetta er nú Helgi Hjörvar," svaraði Jónas. 

"Helgi Hjörvar?" spurði bóndinn forviða. "Er hann virkilega svona lítill?"

"Nei," svaraði Jónas, "hann er miklu minni." 

Ég þekki leigubílstjóra sem í gamla daga var dálítið gassafenginn í akstri og lenti stundum í því að lögreglan stöðvaði hann.

Hann sagði að það hefði munað miklu í orðahnippingum sínum við lögguna að láta hana ekki koma að bílnum og standa og horfa niður á sig í gegnum framgluggann, heldur hefði hann alltaf flýtt sér að opna dyrnar og standa uppi á þröskuldinum og horfa niður á lögregluþjóninn. 

Í fyrsta þættinum "Á líðandi stundu" fór Agnes Bragadóttir niður í Íslensku óperuna og tók fyrsta sjónvarpsviðtal sitt, sem var við Jakob Frímann Magnússon.

Hún sagði þegar hún kom til baka: "Guð, þegar ég stóð andspænis honum fékk ég í hnén." 

Stærðin sögð skipta máli

Mannréttindi og kristni.

Við sem teljum okkur til kristinna manna stærum okkur oft af því að þessi trúarbrögð hafi öðrum fremur átt í því að útbreiða mannréttindi í heiminum. Ég tel að í þeirri kröfu felist að við 18 ára aldur hafi hver manneskja um það sjálfval, hvaða sáttmála hún virði gangast undir, sem á annað borð eiga að vera háðir frjálsu vali. 

Í þessu landi er trúfrelsi. Minn skilningur á því er sá að Helgi Hóseasson hafi haft til þess fullan rétt að ákveða sjálfur hvaða trúarsáttmála hann væri háður eða óháður.

Ég bendi á að Kristur lét sjálfur ekki skírast fyrr en hann var orðin sjálfráða, fullorðinn maður.

Ég teldi æskilegt að kirkjan breyti skírn og fermingu að því leyti að í þessum athöfnum felist fyrirbæn og staðsetning viðkomandi barns undir verndarvæng kirkju og kristni en einstaklingurinn geti síðar, þegar hann er orðinn sjálfráða, ákveðið að leysa sig undan öllum tengslum við kirkju og kristni ef hann kýs svo.

Barátta Helga minnir um margt á baráttu Muhammads Ali fyrir því að fá sjálfur að ráða nafni sínu, rifta skírnarsáttmálanum, gerast Múslimi og neita að gegna herþjónustu af trúarástæðum.

Hann vildi fá að ákveða sjálfur nafn sitt, kasta þrælsnafninu Cassíus Clay og taka upp nafnið Muhammad Ali. Þetta var ekkert áhlaupaverk.

Honum var bannað að stunda íþrótt sína í 3 og hálft ár,  kostaði  hann heimsmeistaratitilinn í hnefaleikum og áralanga baráttu fyrir dómstólum og í fjölmiðlum. 

Fræg voru ummæli hans um herþjónustuna: "Af hverju ætti ég, svartur maður, að fara og drepa gulan mann fyrir hvítan mann sem rændi landi af rauðum manni? "  

Í einum af frægustu bardögum sínum, þegar hann sameinaði tvo heimsmeistaratitla, kallaði hann í sífellu til andstæðings síns: "Hvað heiti ég?"  

 

Löngu tímabært.

Það er löngu tímabært að bæta merkingar vega á Íslandi. Fyrir nokkrum árum var einkum pottur brotinn á þremur sviðum.

 

1.

Merkingar vegna vegaframkvæmda. Á þessu hefur verið sérstaklega mikill brestur um allt land.

Síðast bloggaði ég um það þegar verktaki við nýjan veg sunnan við Bifröst breytti ekkert 30 km hámarkshraðamerkingum um helgar þótt vegurinn væri þá beinn og breiður og engar framkvæmdir eða vinnuvélar í gangi. Þetta skapaði óvissu og hættu. 

Meðan ég var fréttamaður fjallaði ég nokkrum sinnum um fádæma tillitsleysi verktaka gagnvart borgarbúum við merkingar vegna framkvæmda.

Þar var til dæmis í eitt skiptið látið vita að bílar í 700 manna hverfi yrðu lokaðir inni fram eftir degi.

Verkstjórinn hellti sér yfir mig þegar ég benti honum á þetta og sagði að ég vissi greinilega ekki hvað ég væri að frekjast yfir, - slagurinn um að ná verkefnum með lágum tilboðum væri svo harður að enginn peningur væri til að standa í merkingum.

Í samtali mínu við skrifstofu Gatnamálastjóra kom í ljós að merkingarnar voru inni í útboðsskilmálum. En einnig það að það væri í verkahring borgaryfirvalda að fylgjast með því að verktakar færu eftir skilmálum.

Í annað sinn skapaði það umferðaröngþveiti dögum saman þegar ekki var látið vita af framkvæmdum innarlega á Suðurlandsbraut fyrr en bílar voru komnir á skurðbarminn.

Í mörg skipti eru ökumenn ekki látnir vita um það í tíma að aksturleiðir hafi breyst og að þeir geti komist hjá óþægindum áður en í óefni er komið.  

 

2.  

Leiðbeinandi hraðamerkingar. Ég gerði nokkrar fréttir um þetta og sýndi dæmi bæði frá Evrópu og Bandaríkjunum. Loks tók Vegagerðin við sér og þetta er nú komið á góðan rekspöl og er það vel og þakkarvert.  

 

3. Merkingar á hættulegum stöðum á fjölförnum fjallvegum.

Sorglegasta dæmið um afleiðingar skorts á slíkum merkingum var dauðaslys við Kólkustíflu við Blöndulón fyrir nokkrum árum. Vegagerðin ber því við að allt of dýrt væri að fara að merkja eftir sömu reglum og í byggð. Á móti því mætti hugsa sér að á upplýsingaskilti við endamörk slíkra vega yrði tiltekið að merkingarnar væru ekki eins ítarlegar og í byggð og aðeins varasömustu staðirnr merktir. 

 

 

Vegmerkingar stórbættar með nýrri reglugerð Vegagerðarinnar

"Vestlæg hugsun" loksins !

Þegar flogið er frá Reykjavík skemmstu leið til Ísafjarðar liggur leiðin beint yfir Skálmardalsmúla, sem er miðja vegu milli Gilsfjarðar og Patreksfjarðar.

Þegar flogið er stystu leið milli Hólmavíkur og Reykjavíkur liggur leiðin yfir Búðardal og Gilsfjörð.

Ef flogið er til Ísafjarðar norður Hrútafjörð og Strandir, liggur flugleiðin 70 kílómetrum austar en stysta leið.

Þetta hefur blasað við á kortinu og í raunveruleikanum alla tíð.

Sú ákvörðun í lok áttuda áratugarins að gera leiðina um Hrútafjörð og Strandir að aðallleiðinni vestur var bæði röng og skaðleg.

Til þess að réttlæta þessa "austlægu hugsun" stóðu yfirvöld fyrir gerð svonefndrar Inndjúps-áætlunar, sem var byggð á þvílíkri óskhyggju, að maður veit ekki hvort maður á að hlæja eða gráta við að lesa hana í dag.

Þegar litið er yfir síðustu 30 ár í heild hefur hin auslæga hugsun skaðað allar byggðirnar milli Reykjavíkur og Vestfjarða. 

Fyrst nú fá Dalamenn að njóta þess að fullu að vera í þjóðleiðinni milli Vestfjarða og Reykjavíkur. Fyrst nú fá Ísfirðingar þá 70 kílómetra til baka sem í upphafi hefðu fengist með því að fara með leiðina um Dali.

Verst hefur hin austlæga hugsun bitnað á byggðunum á sunnanverðum Vestfjörðum. Engin jafn fjölmenn byggð á Íslandi hefur verið eins hlunnfarin í eðlilegum samgöngum og þær.

Ég var þeirrar skoðunar á áttunda áratug síðustu aldar að aðalsamgönguleiðin milli Reykjavíkur og Ísafjarðar ætti að liggja um Dali og Reykhólasveit. Að fenginni höfuðáherslu á þá leið, hefðu jarðgöng milli Arnarfjarðar og Dýrafjarðar og betri vegir um Dynjandisheiði og Klettsháls fengið forgang í aldarlok.

Ég fjallaði talsvert um þessi mál í fréttum en gat ekki látið skoðun mína í ljós og varð að gæta óhlutdrægni í hvívetna. Loksins nú hef ég frelsi til að hafa opinbera skoðun á þessu máli og læt hana þessvegna í ljós, þótt seint sé.   

Bundið slitlag frá Ísafirði til Reykjavíkur