Hefur gerst áður. Einstæðar myndir 1984.

Þrívegis áður hafa náðst kvikmyndir af því þegar jörðin rifnar upp og jarðeldurinn brýst upp í logum, sem minnir á eldrautt, tennt sagarblað, sem sagar jörðina í sundur og eldtennurnar standa upp í loftið.

Þetta var í Kröflueldum sumarið 1980, í janúar 1981 og í október 1984. 

Bestu og einstæðustu myndirnar náðust í síðasta gosinu, í október 1984, þar sem myndavélin gengur í myrkrinu og allt er svart uns skyndilega er eins og eldshnífsblað risti jörðina upp.

Slíkar myndir hafa aldrei náðst, hvorki fyrr né síðar.  

Síðan kemur annað hnífsblað í beinni línu frá því fyrsta og eftir það lengist eldraufin og nýjar og nýjar tennur á eldsöginni koma upp þar til við blasir langur og hár eldveggur, mun lengri en eldveggurinn á Fimmvörðuhálsi. 

Kvikmyndirnar sem fyrir hendi eru frá Kröflueldum eru lykillinn að virði svæðisins sem á sér engan líka í heiminum. 

 

Vísindamenn í stúkusæti

Aðgát skal höfð í nærveru sálar.

Ég sé að á blogginu hefur hafist nokkuð æsingakennd umræða hjá sumum hverjum um hið hörmulega slys á Emstrum.

Þó hefur ekki farið fram yfirheyrsla á konunni sem komst af. 

Ætli það sé ekki rétt að bíða og sjá hvað út úr henni og öðrum þáttum rannsóknar kemur áður en lengra er haldið í því að krefjast jafnvel "óháðrar" rannsóknar í stað þeirrar hefðbundnu, sem ævinlega á sér stað þegar slys verða?

Það sem gerir þetta mál snúnara er það að bíllinn er kominn svo langt inn á Fjallabaksleið syðri, af því a hann er á leið frá byggð og í átt frá eldgosinu. 

Það, að ekið er þar til bensínið er búið og síðan lagt af stað gangandi bendir til þess að fólkið hafi haldið að það væri á leið til byggða og í átt að eldgosinu frekar en hitt og að það hefur haldið að margfalt styttra væri að ganga til baka en það var í raun. 

Ég þekki það sjálfur hvað snertir Gilsá að áreyrar hennar er "flóknar" á sumum stöðum, ef svo má að orði komast, og í miklum barningi og lélegu skyggni getur ókunnugur auðveldlega ruglast á því í lokin í hvora áttina hann sé að fara upp úr þeirri á.

Einnig er sá möguleiki fyrir hendi og líklegri að ef fólk tapar slóð og kemst síðan inn á hana aftur getur það auðveldlega ruglast á því í hvaða átt vegurinn eða slóðin liggur. 

Einhvern tíman á leið fólksins er líklegt að það hafi byrjað á að aka í burt frá byggð í stað þess að aka í áttina til byggðar. 

Allar ályktanir og ákvarðanir sem teknar eru eftir það verða þar af leiðandi rangar, hrapallega rangar.

Því betur sem þeim finnst að þeim gangi til baka, því lengra í burtu ekur það. 

Ef þetta hefur gerst þegar bíllinn varð laus úr ánni eða skömmu eftir það útskýrir það það að hjálp er afþökkuð. Fólkið dregur þá ályktun að úr því að það hefur losnað úr festunni verð leiðin tiltölega greið til baka, sú sama leið og það kom.

Slíkt getur komið fyrir hvern sem er og ætti hver og einn að geta minnst þess að einhvern tíma á ævinni hafi það komið fyrir okkur öll þegar við erum villt á ókunnugum slóðum. 

Í litlum vasa á bakpoka mínum, sem ég hef alltaf meðferðis á ferðum mínum, eru tveir litlir áttavitar, sem gætu komist fyrir í veski.

Þetta eru einföldustu og ódýrustu öryggistæki sem hægt er að hugsa sér á ferðalögum um ókunnar slóðir.

Hve margir af þeim bloggurum, sem nú eru byrjaðir að æsa sig út af þessu máli, hafa slíkt meðferðis?

Eigum við nú ekki aðeins að róa okkur niður og muna eftir orðum skáldsins að "aðgát skal höfð í nærveru sálar" þegar margt fólk á nú um sárt að binda?  

 

 

Rannsókn að hefjast