Afleiðing sofandaháttar og tillitsleysis.

Beygjubannið sem neyðst var til að setja á gatnamótum Sæbrautar og Bústaðavegar var að miklu leyti afleiðing einstæðs sofandaháttar, tillitsleysis og vandræðagangs íslenskra ökumann, sem hér hefur verið plága um áratuga skeið.

Þegar fyrsta beygjuljósið var sett upp á sínum tíma við Miklubraut sá erlendur sérfræðingur um tímastillinguna. 

Íslendingarnir, sem fylgdust með þessu, sögðu að tíminn væri alltof naumur fyrir ljósið, aðeins tveir bílar myndu komast yfir í hvert sinn. 

Erlendi sérfræðingurinn sagði að þetta væri alrangt, því að alls staðar erlendis kæmust að meðaltali sjö bílar yfir. 

Í ljós kom að hann hafði rangt fyrir sér því að hann óraði ekki fyrir þeim sofandahætti og eigingirni sem íslenskir ökumenn sýndu. Þeir fyrstu í röðinni dröttuðustu svo seint af stað að aðrir komust ekki yfir. 

Ástæðan er sú að hér hagar meirihluti ökumanna sér eins og hann sé einn í umferðinni, - gefur ekki stefnuljós og fyrstu bílar við umferðarljós gefa skít í þá sem á eftir þeim eru, aðalatriðið í þeirra huga er að þeir sjálfir komist yfir. 

Með ólíkindum er að sjá í svona beygjum hvernig stundum eru tugir metra á milli bíla þegar farið er yfir. 

Þessir ökumenn haga sér eins og þetta sé í eina skiptið á ævinni sem þeir eru meðal fremstu bíla á ljósum. 

En í næsta skiptið verða þeir kannski sjálfir fyrir barðinu á þeim sem þá eru fyrstir í röðinni. 

 

Árangursríkt beygjubann

Doðinn og dofinn sem Hrunið hefur í för með sér.

Í ræðu sem Andri Snær Magnason hélt á einum af fyrstu mótmælafundum Búsáhaldabyltingarinnar kvaðst hann óttast að eftir að mikil reiði væri búin að brjótast út vegna Hrunsins gætu doði og dofi tekið við.

Þetta á við um það hvernig við erum orðin dofin fyrir upphæðum. Frétt um húseignir í Kína þar sem fjallað er um sveiflur upp á tugi milljarða króna eftir því hvernig málum reiðir af, kemst ekki framarlega í fjölmiðlunum.

Þegar ég upplýsti hér á blogginu hvernig menn hefðu spilað rússneska rúllettu með því að eyða milljarði af erlendu styrktarfé í að bora einhverja dýrmætustu tilraunaborholu allra tíma við hliðina á gíg eftir borholu, sem hlaut nafnið "Sjálfskaparvíti", - og að tilraunin hefði auðvitað misheppnast við það að borinn kom ofan í kviku á tveggja kílómetra dýpi, - vakti þetta enga athygli.

Einn milljarður er bara svo smár í samanburði við marga tugi eða hundruð milljarða, sem frétt þarf að fjalla um til þess að hún veki athygli.

Stærð Hrunsins og afleiðinga hennar deyfa smám saman viðbrögð okkar við málefnum, sem áður hefðu þótt stórmæli.

Það er erfitt að líta á það sem tilviljun að kosið var að bora dýrmætustu tilraunaborholu sögunnar á svæði sem Landsvirkjun hefur verið að reyna að eyrnamerkja sér líkt og hundur, sem mígur utan í steina.

Ef heppnast að fimm- til tífalda nýtanlega orku, þótt ekki væri nema á hluta virkjanlegra jarðvarmasvæða, er hægt að umreikna ávinninginn til þúsunda milljarða króna þegar allt er til tekið, - annars vegar stóraukin nýting þeirra svæða sem virkjuð eru -  og hins vegar það að geta fyrir bragðið varðveitt náttúruverðmæti sem meta má til þúsunda milljarða þegar litið er til allrar framtíðar.

Nú hafa erlendir aðilar kippt að sér hendinni og ekki fæst meira erlent fé í frekari djúpborunarverkefni.

Í raun erum við að tala um þúsundir milljarða, sem eru undir, en af því að hin misheppnaða borhola kostaði aðeins einn milljarð er sá "skitni milljarður" sú upphæð það sem fólkið sér og finnst ekki mikið til koma.

Doðinn og dofinn vinna sitt verk.