Hver hefði trúað þessu fyrir nokkrum vikum?

Fyrir nokkrum vikum voru nánast allir búnir að afskrifa Fram sem úrvaldsdeildarlið.  Liðið var við botninn, langt fyrir neðan næstu lið fyrir ofan.

Umsagnirnar voru allar á eina lund:  "Lánlausir Framarar". "Reka þeir ekki þjálfarann?" "Vonlaus staða."

Samt sá maður varla sagt að liðið væri lélegt, enda veitti það efstu liðum deildarinnar oft harða keppni og tapaði yfirleitt með minnsta mun.

En mínir menn sýndu karakter og staðfestu, allt frá stjórnarmönnum til aðstoðarmanna. Þjálfarinn var ekki rekinn og aldrei verið að væla. Sóttir voru tveir erlendir leikmenn af því tagi, sem hentaði liðiun best og nú hefur það gerst, sem engan hefði órað fyrir, að í lokin eru þrjú lið fyrir neðan Fram á stigatöflunni.

Liðið hélt sínu striki og brotnaði aldrei.

Fyrir rúmum áratug setti Fram heimsmet í því að lafa í deildinni á síðustu mínútum í síðustu leikjunum og oftast síðustu mínútunum í leikjum annarra liða.

Núna var þetta ekki með þessum brag sem betur fer.

Hver hefði trúað því fyrir nokkrum vikum að þrjú lið yrðu fyrir neðan fram á stigatöflunni, og að lið, sem stóð sig mjög vel í úrslitaleik í bikarkeppninni, félli og yrði með þremur stigum minna en Fram?

Glæsilegt! Til hamingju!

Í beinni: Þórsarar fallnir, ÍBV í Evrópukeppni

"Dauðinn er kóróna lífsins".

Ofangreind orð sagði Þórunn Elfa Magnúsdóttir í viðtali við Jónas Jónasson á sínum tíma.

Ef flett er upp í heimildum um fólk, blasa við tvær staðreyndir: Ár fæðingar þess og ár dauða þess.

Þessar tvær staðreyndir eru þær einu, sem hver manneskja getur gengið að sem vísum. Dauðinn er önnur af tveimur aðalstaðreyndum jarðlífsins.

Umfjöllun um hann og umgengni við návist hans ætti því að vera sjálfsagður hlutur og eðlilegur og það að deyjandi maður fáist við það hvernig burtför hans verði háttað, ætti því að vera sjálfsagður hlutur en ekki eitthvað óvenjulegt.

Gott er að Jónas Jónasson hefur nú tekið þetta mál upp á eftirminnilegan hátt.  

Þegar faðir minn heitinn, Ragnar Edvardsson, áttræður að aldri, var fluttur í sjúkarbörum inn á bráðamóttöku Landsspítalans og lagður þar í rúm, vissi hann að banalegan var að hefjast.

Hún var erfið og langdregin, stóð í nokkrar vikur og hann orðaði það þannig, þegar hann hvíslaði að mér á fyrsta degi: "Héðan fer ég ekki nema láréttur út".

Hann skipulagði sjálfur jarðarförina í smáatriðum þannig að hún varð öllum mjög eftirminnileg, gefandi og persónuleg.

Ævi hans var litrík eins og karakterinn, en fáir hefðu trúað því fyrirfram hvernig honum tókst að gera síðustu stundirnar að kórónu lífs síns.

Tónlistin við athöfnina var frá 1939 besta ári ævi hans, mesta góðviðrissumari sögunnar, þegar hann trúlofaðist 17 ára "beste mamma around", varð Íslandsmeistari í 1. flokki með Fram og valinn efnilegasti leikmaður félagsins, rétt í kjölfar þess að hún útskrifaðist úr Verslunarskólanum.

Lögin voru úr fyrstu dægurlagasamkeppni á Íslandi, Dagný og líka lagið "Við eigum samleið."

Og síðan náttúrulega lagið: "What a wonderful world".

Hann krafðist þess ekki beinlínis að fá að sjá líkræðuna áður en hann færi, en lagði línurnar mjög ákveðið: "Hún á á lýsa mér undanbragðalaust eins og ég var."

Fyrir bragðið varð ræðan óvenjuleg af því að hún var ekki aðeins hlaðin söknuði og trega, heldur líka húmor, því  hvað eftir annað var hlegið í kirkjunni að sögunum af óútreiknanlegum uppátækjum karlsins og uppákomunum, sem hann skapaði á litríkri ævi.

Jónas Jónasson er guðfaðir minn í skemmtanabransanum og hann ætlar að taka af æðruleysi og karlmennsku á burtför sinni á svipaðan hátt og faðir minn, þannig að eftirminnilegt verður.

Ég hef áður í sjónvarpsviðtali við dóttur Jónasar líkt ævi manns, sem nær meðaaldri, við 400 metra grindahlaup, sem er hlaupið í þoku. 

Þegar ég fitlaði við spretthlaup sem ungur maður, fannst mér 400 metra hlaupið skemmtilegast, því að það er nógu langt til þess að nauðsynlegt sé að skipuleggja það vel, og líka það langt, að hætta er á að ofkeyra sig, einkum á efiðasta hluta þess, sem er í síðari hluta seinni beygjunnar áður en komið er á beinu brautina í lokin.

Ævin, eins og hlaupið, hvort tveggja er hringur, byrjar og endar á sama stað, -  "af moldu ertu kominn, að moldu skaltu verðia..."

Allann tímann vofir það yfir að hrasað verði á grind og hlaupinu þar með lokið eða þvi klúðrað, eða að endaspretturinn misheppnist, -  vafasamt með þrek til að klára hann þannig að hann verði hámark hlaupsins.

En endaspretturinn, þegar keyrt er síðustu kröftunum,er langmikilvægastur og augnablikið, sem allt snýst um, er þegar snúran er slitin í endamarkinu. Þar er ljósmyndin tekin, augnablikið sem lifir ef vel tekst til.

Þetta veit leikstjórinn Jónas, veit hve mikilvæg sú stund er þegar síðustu replikkurnar fljúga áður en tjaldið er dregið fyrir og leiksýningu lokið.

Spurningunni um það, af hverju dauðinn sé svona mikið tabú, sem manni "hryllir við" eins og Einar Benediktsson orðar það í sálmi sínum, en bætir síðan við: "þótt dauðinn oss megi ei saka", - held ég að sé hægt að svara með því,  að vegna þess að lífsbnautnin/ lífslöngunin / lífsviljinn er mikilvægasti eiginleiki hverrar lífveru til þess að viðhalda lífinu á jörðinni,  er það líka áskapað hverri lífveru að forðast dauðann og óttast.

Það er ekkert óeðlilegt við það, - það er lífsnauðsynlegt, jafnvel þótt maður trúi á annað líf eða mörg líf og tilverustig.

Varðandi Kastljósviðtalið í kvöld: Jónas, minn góði guðfaðir, þökk fyrir þá stund sem þú gafst okkur í sjónvarpinu í kvöld sem óvænta, ( - og þó kannski ekki svo óvænta, þér var trúandi til þess,)  - perlu í minningasjóðinn.

Hittumst næst á morgun.

Vill fá að sjá líkræðuna