Höfum lengi verið langt á eftir nágrannaþjóðum.

Sorpa er vafalaust vel rekið fyrirtæki af metnaði og áhuga. En Sorpa ein megnar ekki að breyta þeirri staðreynd að við Íslendingar höfum árum saman verið á langt á eftir nágrannaþjóðunum varðandi flokkun og eyðingu sorps almennt.

Það er kominn tími til að við áttum okkur á þessari staðreynd og förum loksins að fást við þetta eins og fólk.

Fyrir um tuttugu árum sagði Óli kommi í viðtali við mig á Hornbjargsvita þar sem hann var þá vitavörður, að "auðvaldið myndi drekkja sér í eigin drullu."

Kom úr hörðustu átt, því að í kommúnistalöndunum viðgekkst einhver mesti umhverfissóðaskapur veraldar og hefur mér eða myndi detta í hug að taka undir þær skoðanir, sem þar urðu gjaldþrota.

En þó var og er viss broddur í hinum skorinorðu orðum rauða vitavarðarins, sem tæptu á vandamáli, sem ekki verður hjá komist að takast á við.

Vísar athugasemdum Sorpu á bug

Viðskiptasnilldin blómstrar áfram.

Viðskiptaráð ályktaði í miðri græðgisbólunni að Íslendingar hefðu ekkert að sækja til Norðurlandanna hvað varðaði fjármálastarfsemi, - svo mikið framar stæðum við bræðraþjóðum okkar.

Enda hömuðumst við vði að kaupa flugfélög og fræg vöruhús og hótel.  

Flesti talsmenn þjóðarinnar með forseta okkar í fararbroddi mærðu hina nýju stóru útrás og jöfnuðu henni við afrek víkinganna fyrir þúsund árum.

Í fjármálahverfum stórborga Evrópu urðu hinir íslensku nýgræðingar umtalaðir fyrir hroka í garð fólks sem þar hafði að baki margra áratuga og jafnvel meira en aldar gamla reynslu.

Þeirra vinnubrögð og starfsaðferðir þótti íslensku snillingunum vera úrelt.

Snilld okkar á þessu sviði var algild eins og stóriðjustefna "lægsta orkuverðs í heimi" bar glæst vitni um.

"Íslenska viðskiptasnilldin og efnahagsundrið"hefur eftir Hrun orðið að aðhlátursefni víða um lönd, enda er hið gamla máltæki grimmt: sekur er sá einn sem tapar.

Nú virðist sem snilld Íslendinga í húsabraski hafi líka fengið falleinkun ef marka má það ef kaupendur af íslenskum glæsibústöðum sendiráða geti grætt allt upp í milljarð króna á að kaupa þá af Íslendingum. Já, það á ekki af okkur að ganga í þessum efnum.

Aftur til sölu en 70% dýrari

Mergurinn málsins.

Það er mergurinn málsins sem bankastjóri Arionbanka segir að þegar bankar taka fyrirtæki að sér vegna skulda skekki það óhjákvæmilega samkeppnisstöðu.

Þess vegna er það brýnt að bankarnir fari að þeim reglum að láta þetta ferli ekki lengra en eitt ár eins og mælt er fyrir í lögum.  En það hafa þeir ekki gert, en er að því leyti til vorkunn, að þegar efnahagshrun verður er erfitt að finna kaupendur þegar hundruð fyrirtækja verða gjaldþrota.

Sem dæmi um "skekkta samkeppnisstöðu" má nefna að nokkur af stærstu bílaumboðunum eru nú í eigu bankanna. Vel rekin umboð eins og Suzuki umboðið upplifa stöðu sína eins og að verið sé að refsa þeim fyrir að hafa stundað hófsaman og aðhaldssaman rekstur.

Þeir sem komast í þá aðstöðu að njóta pilsfaldakapítalismans eða "kapítalisma andskotans" eins og einhver kallaði það, geta oft auglýst meira og jafnvel þanið reksturinn út í skjóli þess að hafa fengið að sleppa við stærstan hlutann af afleiðingunum af misheppnuðum rekstri

Síðan er sú hlið málanna að bankar séu meira eða minna í eigu erlendra kröfuhafa, og þenjist eignakerfi bankanna út vaknar spurningin um það hvort stór hluti eignarhalds íslenskra fyrirtækja sé að færast úr landi, jafnvel meirihlutinn í náinni framtíð.

Óhjákvæmileg áhrif á samkeppni

"Þá var það líka búið..."

"Það er svo margt sinnið sem skinnið" segir máltækið. Sumt fólk á afar erfitt með að hemja skap sitt og getur rokið upp með gríðarlegum látum og látið það bitna á öðrum eins og sést í frétt sem þessi bloggpistill er tengdur við.

Sumt þessa skapofsafólks rennur reiðin mjög fljótt er lætir þá iðrun sína strax í ljós, biðst hið blíðasta fyrirgefningar og málið er úr sögunnni. 

Þetta er bara mannlegt og nokkuð sem viðkomandi á erfitt með að hemja, enda fæddur með þessu lundarfari.

Mun viðkunnanlegra er þegar menn eru fljótir til sátta og erfa ekki hlutina heldur heldur en þegar fólk er langrækið og getur ekki fyrirgefið.

Ég þekki dæmi um knattspyrnumann hér fyrr á tíð sem var kominn í úrvalslið síns heimabæjar en sýndi oft af sér svo grófa takta að það háði liðinu, einkum þegar hann var rekinn af velli.

Var svo komið að erfitt þótti að hafa hann með í liði.

Hann ákvað þá að taka síg á, vinna bug á þessu, lofaði að gera alvarlegt átak í sínum málum og fór til sálfræðings.

Eftir að hann var búinn að vera hjá honum tóku félagarnir eftir því strax á fyrstu æfingu, að hann tautaði við sjálfan sig fyrir æfinguna: "Ég er alveg sallarólegur, alveg sallarólegur".  Sagði hann við félaga sína að þetta væri þáttur í "meðferðinni."

Hann var nú valinn til að leika næsta leik, kom snemma fyrir leikinn og tautaði við sjálfan sig í sífellu, hvenær sem færi gafst: "Ég er alveg sallarólegur.  Alveg sallarólegur!"

Hófst nú leikurinn og er skemmst frá því að segja að ekki voru liðnar nema um fimm mínútur þegar hann braut svo gróflega á einum mótherjanna, að hann var rekinn út af.

Örn sonur minn lá eitt sinn á spítala í næsta rúmi við aldraða mann, sem hafði verið framarlega í flokki hnefaleikara fyrir stríð.  Faðir minn hafði sagt Erni frá ferlli mannsins og helstu afrekum, sem sum hver urðu að blaðamáli og bárust hnefaleikar fljótlega í tal á sjúkrastofunni.

Þegar Örn minntist á það að sumir af þessum boxurum fyrir tíma hefðu verið taldir hreinir ribbaldar og slagsmálahundar, sem hefðu sett ljótan blett á iþróttina, svo að það hefði orðið að fréttaefni í blöðum, andmælti gamli boxarinn því hástöfum.

"Hnefaleikar hafa verið kallaðir hin göfuga íþrótt sjálfsvarnarinnar", sagði hann, "og ég og vinir mínir iðkuðum hana í þeim anda, blökuðum aldrei hendi við nokkrum manni og vorum miklir friðsemdarmenn."

"Jæja" svaraði Örn. "Ætlarðu að bera á móti því að í eitt skiptið lágu níu menn í gólfinu á Hótel Borg eftir að þú og vinir þínir slógu þá niður. Þetta varð að blaðafrétt." 

"Þú meinar það?" sagði boxarinn gamli.

"Já, ég meina það" svaraði Örn.

"Já, það var í sjálfsvörn" sagði boxarinn. "Við sátum við borð, ég og tveir vinir mínir, þegar ofstopafullir þjóðernissinnar í búningum komu inn, minnsta kosti tíu, og gengu rólega í hóp í áttina til okkar, mjög ógnandi.

Ég hvíslaði til vina minna: "Við skulum sitja alveg hreyfingarlausir og láta þá ekki egna okkur upp, ekki gefa þeim minnsta tilefni til þess að gera neitt."

Við sátum og það hvorki datt af okkur né draup meðan þeir færðu sig ógnandi nær og nær þangað til að þeir voru búnir að umkringja borðið, sem við sátum við, og horfðu á okkur með mjög ögrandi svip.

Við sátum alveg grafkyrrir, ákveðnir í að eiga ekki upptök að neinu, og depluðum ekki auga þótt þeir væru komnir alveg fast að okkur og foringi brúnstakkanna væri kominn alveg þétt upp að mér. ´

Hann snerti öxl mína með annarri hendinni. Þá var það líka búið! "

Meira þurfti gamli boxarinn ekki að segja. Í fréttunum á sínum tíma var frá því greint að andartökum síðar hefðu sjö brúnstakkanna legið í gólfinu og hinir hefðu flúið.

 

 

Ólátabelgur iðrast