Eins og hundar á roði.

Það er að sannast með áliti Orkuveitu Reykjavíkur að þeir sem ekki vilja viðurkenna að verndarnýting sé eða geti verið arðbærari til lengri tíma litið en orkunýting hanga nú eins og hundar á roði á tugum virkjanakosta, sem þeir geti bætt við þá 28 kosti, sem þegar hafa verið notaðir í virkjunum um allt land.

Virkjanirnar á Nesjavöllum og á Hengilssvæðinu eru þegar komnir fram yfir þau mörk að geta talist endurnýjanleg orka eða sjálfbær þróun, því að 50 ára ending, sem notuð er sem forsenda fyrir jarðvarmavirkjunum, er langt frá því að teljast sjálfbær þróun eða endurnýjanleg orka.

Ef allt þetta svæði verður fullnýtt til 50 ára munu barnabörn okkar standa frammi fyrir því að ekkert heitt vatn verði að finna í húsaupphitun af því að okkur lá svo mikið á að ráðstafa allri orkunni strax og helst til fyrirtækja sem bruðla sem mest með orkuna.

Ég hef verið á fullu ásamt skoðanasystkinum mínum við að senda inn umsagnir um virkjanakosti um allt land og hefur þessi vinna undanfarnar vikur og þó einkum síðustu dagana verið erfið og krefjandi en afar gefandi vegna þeirrar víðtæku samvinnu 14 náttúruverndarsamtaka sem tekist hefur.

Ekki mun af veita. Fyrirfram mátti gera ráð fyrir því að virkjanafíklar myndu gera allt sem þeir gætu til að snúa rammaáætlun sér í hag eins og sést af umsögnum Orkuveitu Reykjavíkur og fleiri sem nú birtast á vef rammaáætlunar.

Fagleg niðurstaða eigi að standa

Haukar og dúfur.

Leon Panetta varnarmálaráðherra Bandaríkjanna er umhugað um "strákana sína" sem gegna herþjónustu í Afganistan, Írak og víðar þegar hann vill stíga varlega til jarðar varðandi það að ráðast á Íran.

Eins og svo oft við svona kringumstæður eru áreiðanlega aðrir í stjórnkerfinu vestra sem eru með harðari sjónarmið, annars væri ekki verið að flytja fréttir af hugsanlegr árás. 

Nema að sá fréttaflutningur sé til að skjóta Írönum skelk í bringu. 

En það getur reynst varasamt nema að staðið verði við stóru orðin ef Íranar hvika hvergi. 

Dæmi um togstreitu milli dúfna og hauka eru mýmörg.

Eitt hið frægasta var rökræða Kennedy-bræðra og haukanna í Kúbudeilunni sem vildu nota tækifærið og gera innrás í Kúbu eða gera loftárásir á eldflaugapallana sem Sovétmenn voru að reisa þar. 

Það hefði kostað sovésku ráðgjafana þar lífið og þar með hætta á stigmögnun átaka. 

Kennedy fór þá leið að stefna að sigri í deilunni með minnstu mögulegu áhættu og tilkostnaði og minnka áhættuna um leið með því að gefa mótaðilanum færi á að halda andlitinu.

Það var gert með því að fara skemnmstu leið aðgerða með því að setja hafnbann á Kúbu sem Sovétmenn treystu sér ekki til að rjúfa af því að þeir höfðu ekki flotastyrk til þess. Krústjoff gerði mistök þegar hann tók þennan veikleika Sovétmanna með í reikninginn. 

En Kennedy gerði Krústjoff einnig fært að missa ekki alveg andlitið með því að taka boði Krustjoss um  friðsamlega lausn sem nægði til þess að Bandaríkjamenn næðu sínu fram, þ. e. að eldflaugapallarnir og eldflaugarnar yrðu fjarlægð frá Kúbu.

Hann gerði þetta með því að gefa Krústjoff óbeint loforð um að ráðast ekki á Kúbu og taka niður eldflaugar í Tyrklandi sam Bandaríkjamenn höfðu áður sett upp við landmærin. 

Sovétmenn töldu þær ógnun við sig og sáu sér leik á borði með því að setja upp eldflaugar á Kúbu.

Munurinn var hins vegar sá að eldflaugarnar á Kúbu voru miklu nær Bandaríkjunum og því mun meiri ógn. 

Þetta leit vel út sem friðsamleg lausn tveggja ábyrgra leiðtoga þótt missir eldflaugapallanna í Tyrklandi væri að vísu útlátalaus fyrir Bandaríkjamenn, af því að þær voru að verða úreltar og hefðu verið fjarlægðar hvort eð var síðar. 

En hvað um það, báðir aðilar héldu andlitinu að mestu og héldu því fram að þeir hefðu haft betur, og þegar Krústjoff var hrakinn frá völdum tveimur árum síðar var það að mestu vegna uppsafnaðra mistaka hans þar sem stórfelld mistök í landbúnaði vógu þyngra en eftirgjöfin í Kúbudeilunni. 

Annað dæmi um hauka og dúfur voru deilur í herráði Bandaríkjanna um það hvar varpa ætti kjarnorkusprengjum á Japan. Einn haukurinn vildi láta varpa henni á Kyoto vegna þess gríðarlega trúarlega og þjóðernislega gildis sem hún hefði fyrir Japani og yrði algert reiðarslag fyrir þá. 

Dúfurnar vöruðu hins vegar við þessu á þeim forsendum að þetta væri í fyrsta lagi ekki hernaðarlegt skotmark eins og iðnaðarborgir og að afleiðingarnar yrðu alþjóðleg fordæming og þvílík reiði Japana að afleiðingarnar af því gætu orðið miklu verri en menn óraði fyrir og svo níðingsleg árás hefði öfug áhrif. 

Sem betur fer var Kyoto látin í friði, og eftir á að hyggja er það með ólíkindum að nokkrum skyldi láta sér detta í hug að gera kjarnorkuárás á hana. 

Eisenhower yfirhershöfðingi herja bandamanna á vesturvígstöðvunum var hvattur til þess af mörgum að einbeita sér að því að verða á undan Sovétmönnum að ná Berlín á sitt vald. 

Eftir að bandamenn komust loksins yfir Rín var leiðin greið og líklegast hefði þetta verið hægt ef allt hefði þá verið gefið í botn. 

En Eisenhower sá ekki tilganginn í þessu úr því að hvort eð er var búið að ganga frá því á fundi bandamanna í Yalta hvernig skipting Þýskalands yrði og að línan yrði dregin talsvert fyrir vestan Berlín þannig að hún yrði inni á miðju hernámssvæði Rússa. 

Hann taldi að svona sókn gæti kostað stórauknar mannfórnir í her bandamanna upp á tugi eða jafnvel hundruð þúsunda og gat ekki varið það samvisku sinnar vegna að fórna svo mörgum mannslífum fyrir jafn hæpinn ávinning. 

Ekki er að efa að það hefði orðið táknrænt sterkt ef Vesturveldin hefðu náð Berlín á undan Rússum jafnvel þótt þeir yrðu að draga her sinn til baka eftir það, því að þá hefðu þeir getað gortað sig af því að hafa unnið land fyrir Rússa og staðið þeim framar. 

Miðað við það hvernig mál þróuðust eftir stríðið hefði þetta líkast til ekki haft nein úrslitaáhrif á útkomuna. 

Stalín var hvort eð er staðráðinn í því eftir missi 20 milljóna landa sinna af völdum innásar Þjóðverja að búa til breiðan varnarvegg leppríkja á milli Sovétríkjanna og Þýskalands og gera Þýskaland að landbúnaðarríki án þungaiðnaðr og hefði í engu látið það hagga sér þótt Bandaríkjamenn og Bretar næðu Berlín á undan honum. 

Hann var reiðubúinn til að fórna aukalega 2-300 þúsund hermönnum fyrir það að ná Berlín eins og gert var. 

Síðan höfum við dæmi um það þegar haukurinn hafði rétt fyrir sér en dúfurnar ekki, en það var þegar Churchill gagnrýndi ráðamenn Breta og Frakka harðlega fyrir friðarkaupastefnuna gagnvart Þjóðverjum sem beið endanlegt skipbrot 1. september 1939. 

Churchill hafði rétt fyrir sér af því að hann lagði rétt mat á Hitler og skósveina hans en þeir Chamberlain og Daladier ekki. 

Það er ekki sjálfgefið að dúfurnar hafi alltaf rétt fyrir sér en haukarnir ekki vegna þess að komið geta upp tilfelli þegar dúfurnar misreikna stöðuna. 

Á endanum er þetta alltaf spurningin um rétt stöðumat, sem leiði það af sér, að árangri verði náð með sem minnstum fórnum og minnstri áhættu bæði í lengd og bráð eins og gerðist í Kúbudeilunni. 

Geldur varhug við árás á Íran