Þrír flöskuhálsar á 6,4 kílómetrum.

Ég ætlaði að vera búinn að sýna nokkrar myndir hér á bloggsíðunni af þremur flöskuhálsum, sem eru á þeim 6,4 kílómetrum sem eru nýir vestan við Litlu kaffistofuna og teljast vera "tvöfaldur Suðurlandsvegur."

Þessir flöskuhálsar felast í þrengingum vegarins þannig að hann mjókkar niður í eina akrein í hvora átt og fæ ég ekki betur séð en að vegurinn verði í raun mjórri en hann var á þessum þremur köflum.

Þar að auki þrengist vegurinn nokkuð bratt miðað við umferðarhraða og merkingarnar eru flóknar.

Ég veit að þetta eru bráðabirgðaráðstafanir en engu að síður óar mér við því  sem þarna getur gerst í slæmum dimmviðrum í vetur.

Rugla ökumenn í ríminu

Þegar gögnin gufuðu upp.

Þegar faðir minn heitinn varð hjólastólamatur vegna mistaka á spítala og sjúklingur það sem eftir var ævinnar, fór hann í mál út af því sem endaði fyrir Hæstarétti.

Dómurinn skiptist, tveir dómarar vildu sakfella spítalann en þrír sýkna.

Tvennt réði úrslitum í þessu tvísýna dómsmáli. 

Annars vegar kom í ljós að allar dagbækur varðandi meðferðina á föður mínum voru týndar, höfðu hreinlega gufað upp!

Og algert minnisleysi hafði gripið starfsfólkið varðandi föður minn.

Þetta var þó sama starfsfólkið, sem allan tímann sem faðir minn lá á spítalanum, talaði um það við mig að hann væri hreint einstakur og ógleymanlegur maður. Nú mundi það ekki neitt.  

Síðan gleymdist lykilvitni, sjúklingur sem hafði legið á spítalanum á sama tíma og kom ekki ljós fyrr en um seinan.

Kannski átti dagbókaskorturinn þátt í því, en ég kannaði það aldrei, málinu var hvort eð er lokið og milljónirnar tapaðar sem í það fóru og voru ekki atriði í málinu, heldur einungis það að hið sanna og sanngjarna kæmi fram gagnvart föður mínum og öðrum, sem kynnu að lenda í hans stöðu.

Banki, sem viðskiptavinur færi í mál við, myndi líklega aldrei komast upp með það að vinna málið vegna þess að öll gögn varðandi það í bankanum hefðu gufað upp.

En spítali gat greinilega gert það þótt þar væri verið að meðhöndla lifandi fólk en ekki dauða peningaseðla.

Nú eru liðin allmörg ár síðan þetta gerðist og mál föður míns mjög afmarkað í tíma og rúmi, og þess vegna veit ég ekki hvort hægt að heimfæra það upp á nútímann eða tengja það við síðari tíma mál af svipuðum toga.

Samt finnst mér það merkilegt hvernig helstu gögnin í því hurfu á sínum tíma og vona að slíkt gerist aldrei aftur.

Hvað Óla Tynes og hans fólk varðar var það mjög gefandi athöfn, sem fram fór í gær, þegar hann var kvaddur hinstu kveðju. Ég mun kannski greina frá því nánar síðar í hverju það fólst fyrir mig.  

Ég vil að skilnaði þakka honum fyrir allar góðu og glöðu stundirnar sem hann gaf mér og öðrum.

Útför hans var ein slíkra stunda. Ég sendi ástvinum hans samúðar- og vinarkveðjur.

„Hinsta ósk bróður míns“

Sérkennilegt.

Það er sérkennilegt að sveitarfélag sem fékk á sínum tíma til sín 200 milljarða framleiðslufyrirtæki á núvirði og 450 ný störf auk þeirra umsvifa sem voru í tengslum við aðra 200 milljarða sem eytt var í Kárahnjúkavirkjun skuli vera í svona miklu peningahraki að það sé ekki hægt að opna eitt stykki skíðasvæði af afar hóflegri stærð. 

Á hörmungarárunum svonefndu þegar sagt var að byggðin væri að deyja man ég ekki betur en að það tækist að halda úti þessu skíðasvæði.

Á skíðaárum mínum 1989-1994 fór ég í fjölskylduferð í Oddsskarð og fannst þetta gott skíðasvæði, miðað við það að það tók ekki mikið rými og hefði því átt að vera sæmilega hagkvæmt. Það er eftirsjá að því fyrir skíðaáhugafólk, enda sú íþrótt einhver sú besta fjölskylduíþrótt sem ég þekki.

Ekki til peningur til að opna skíðasvæði