Meistara smápistlanna þakkað.

Það hefur vantað punktinn yfir i-ið í 60 minutes síðan Andy Rooney hætti að fara með pistla sína þar í lok þáttanna.

Þegar litið er til baka er það merkilegt, að maður skuli ekki minnast eins einasta lélegs pistils frá honum, heldur hafa þeir ævinlega sett sitt ómissandi mark á frægasta sjónarpsfréttaskýringaþátt heims.

Það er af mörgu að taka ef minnast ætti á einhvern einn pistil sem hefur verið eftirminnilegri en aðrir, en þeir hafa verið um stórt og smátt, allt frá alvarlegum atriðum í heimspólitík til smæstu smáhluta.

Mér er til dæmis lengi í minni pistillinn sem hann flutti um það, hve erfitt væri að opna margar umbúðir um hluti og sýndi dæmi um það. 

Pistli af þessu tagi er ekki hægt að gleyma því að hvað eftir annað rekst maður á þetta fyrirbæri og stundum er engu líkara, þegar um tiltölulegan ódýran smáhlut að ræða eins og tölvulykil, að verið sé að koma í veg fyrir stórþjófar reyni að brjóta sér leið inn í umbúðirnar, sem engin leið er að opna nema með verkfærum.

Rooney endaði pistilinn á ógleymanlegan hátt með því að sýna og kynna handbók, sem gefin hafði verið út til þess að leiðbeina fólki við að opna rammgerar umbúðir. Í ljós kom að handbókin var í svo rammgerum umbúðum að það kostaði hið mesta basl að opna þær !

Rooney sannaði það með löngu og farsælu ævistarfi að fólk þarf ekki að vera deginum eldra en það vill ef andinn og lífsgleðin ráða för.

Aðeins mjög klárt, hugmyndaríkt og afkastamikið fólk getur haft á hendi yfirstjórn á þætti eins og 60 minutes en það hefur ekki verið frágangssök hjá þessum fræga þætti að manni, komnum hátt á áttræðisaldur, sé falið það starf.

Þótt mikilvægt sé að hafa ungt og frískt fólk í fjölmiðlastörfum, samanber máltækið nýir vendir sópa best  má æskudýrkunin ekki vera svo mikil að litið sé á fólk eins og úr sér gengið og útbrunnið, þótt það sé komið yfir fimmtugt. Það er afar persónubundið hvernig fólk eldist.

Í Hruninu var fækkað geigvænlega hjá íslenskum fjölmiðlum og því miður sagt upp of mörgu reyndu fólki.

Í hraða fréttamennskunnar gefst oft ekki tími til að fara að "gúggla" til þess að glöggva sig á eðli mála og sjá til dæmis strax hvort eitthvað svipað hafi gerst áður og finna það, til að átta sig á mikilvægi hinnar nýju fréttar og tengslum við annað .

Þá geta gömlu brýnin verið mikilvæg.

Sagt er að maður komi í manns stað og vonandi kemur jafnoki Andy Rooney fram.

En það er mikill söknuður að þessum meistara smápistlanna og full ástæða til að þakka honum fyrir langt og gefandi ævistarf.

Andy Rooney látinn

Dræsueigendur stikkfrí ?

Grétar Már Þorkelsson reynir að snúa hreindýramálinu í landi Flateyjar upp í það að fjölmiðlaumfjöllun um það sé almenn árás á bændur. Hann segir: "Bændum er kennt um og þeir sagðir upp til hópa dýraníðingar".

Hvar hefur það verið sagt að bændur séu upp til hópa dýraníðingar?  Grétar verður að finna orðum sínum stað.

Hann réttlætir líka það ástand sem birtist í löngum ónýtum girðingadræsum með því að bena á að álftir fljúgi víða á háspennulínur og drepi sig.

Það er billeg leið að réttlæta eitthvað, sem aflaga fer með því að eitthvað svipað dæmi finnst annars staðar.

Ég hef sterkar taugar til Hornafjarðar og Hornfirðinga og bloggaði um það nýlega að leitt væri ef dauð hreindýr í girðingadræsum yrðu að táknmynd Hornafjarðar.

Hef séð þess stað að eiga skoðanasystkin eystra varðandi það að fjarlægja ónýtar girðingadræsur.

Ég hef hvergi séð í umfjölluninni um almenna árás á bændur sem séu upp til hópa sakaðir um að vera glæpamenn.  

Það sem sást í fréttum sjónvarps var einfalt mál:  Nokkur af þeim hreindýrum, sem hafa drepist við það að flækja sig í ónýtum girðingadræsum á víðavangi.

Einhverjir hljóta að eiga þessar dræsur og bera ábyrgð á þeim. Eða er eitthvað óklárt með það? 

Ég tók söguna um litlu gulu hænuna til hliðsjónar varðandi það að hver bendir á annan í þessu máli og sé ekki að í því hafi falist svívirðilega árás á bændur almennt.

Varpaði meira að segja fram þeirri spurningu hvort lofa ætti þessu að vera óbreyttu af því að ábyrgðin væri þeirra sem fluttu hreindýr inn til landsins á átjándu öld. Þeir eru löngu dauðir og því ekki hægt að leita til þeirra og á þann hátt er það kannski lausnin, - málið dautt eins og hinir dauðu.  

Í pistli Grétars er tilgreindur mikill kostnaður við girðingar og má af því ráða, að ekki sé neitt aflögu til að fjarlægja ónýtar girðingadræsur.

Er það virkilega talið í góðu lagi að ekkert sé gert í þessum málum og þau þögguð niður af því að umræðan skoðist sem ómakleg árás á bændur sem séu sagðir vera dýraníðingar upp til hópa?

Gagnrýnir umræðu um hreindýr við Flatey á Mýrum

Aðdáunarvert dýr og gott mannanafn.

Hjá okkur Íslendingum hlýtur hvítabjörninn að vera meðal þeirra dýra sem mesta aðdáun vekur.

Hvernig svona stórt spendýr getur komist af við þau erfiðu skilyrði það lifir við er einfaldlega kraftaverk sköpunarverksins á norðurhjaranum.

Ég ætla ekki að vera að fara neitt meira í kringum það að ég dáist meira að bjarndýrum en flestum öðrum dýrum og beinist aðdáunin ekki síður að skógarbirninum, hvernig hann lifir af veturinn með því að leggjast í híði.

Mýktin, lipurðin, snerpan og aflið sem sameinast í þessu þunga dýri og það hvernig það lifir af óblíðustu skilyrði er hreint undur.

Ekki minnkar dálætið við það hvað hægt er að leika sér að nafni dýrsins og samhljóða mannanafni í kviðlingum, samanber þessa þakkarvísu til eins vinar míns með þessu nafni, þar sem orðanna hljóðan en ekki ritháttur skiptir öllu máli, sá sem les þetta verður að hlusta vel á sjálfan sig:  

Víst ertu snjall og vís, Björn.

Vin engan betri ég kýs, Björn.

You solve my case

and save my face

so sweetly við grace

and ease, Björn.

Forn björn beit bjarna fastast