Hvað ætlar þetta að taka mörg ár ?

Fyrir um 35 árum gerði ég sjónvarpsþátt með Guðmundi Jónassyni um utanvegaakstur og akstur á slóðum, sem mig minnir að hafi heitið "Til athugunar í óbyggðum".

Allan tímann síðan hefur verið í gangi umræða um þessi mál og ekki hef ég tölu á þeim fréttum sem ég hef gert um þetta í gegnum tíðina og þeim herferðum sem blásið hefur verið til.

Síðustu ár hefur verið unnið að því að skrá og meta slóðir og búa til kerfi um það. Enn virðist skorta upp á að því verki sé lokið og fréttin sem þetta blogg er tengt við, hefur átt hliðstæður áður án þess að lausn hafi fundist.

Viðurlög og mat á málsatvikum hafa verið svo óljós að máttleysið hefur verið æpandi.

Nú er talið að minnst 24 þúsund kílómetrar séu til reiðu fyrir okkur 4x4 menn til að aka bílum okkar á og á veturna eru slóðirnar á snjónum fjölbreyttar.

Þetta er margfalt á við það sem ég veit um í nokkru landi í okkar heimshluta en samt er eins og ekki sé hægt að hafa á þessu nein bönd.

Í blaðagrein nýlega var upplýst að loka ætti 200 kílómetrum af slóðum í Vatnajökulsþjóðgarði og er það talið jafngilda því að ferðafrelsi hafi verið afnumið á Íslandi.

Engin leið er að gera sér grein fyrir þessari tölu nema í samhengi við það hver heildartalan hefur verið en sleppt var að nefna hana í blaðinu.  

Hún hefur verið minnst 24000 kílómetrar svo að eftir þessa ferðafrelsissviptingu standa 23800 kílómetrar til boða fyrir okkur 4x4 menn.

Mér finnst það nóg fyrir mig en þetta er matsatriði og aðrir 4x4 menn tala um jarðaför ferðafrelsis og hafa reist minnisvarða eða legstein af því tilefni.

Á málinu eru ýmsar hliðar.  

Við sérstakar aðstæður finnst sumum erfitt að vera með einhliða bönn og vilja að eðli máls fái að ráða og það, hvort raunverulega hafi verið valdið spjöllum.

Dæmi um það eru hreindýraveiðar á austurhálendinu þar sem þrautreyndir leiðsögumenn hafa kannski ekki farið 100% eftir reglunum um merkta slóða.

Ég hef verið á ferli á þessu svæði samfellt í áratug fjúgandi, akandi og gangandi og séð dæmi þess að farið hafi verið utan merktra slóða en þó þannig, að engin varanleg spjöll yrðu að.

Staðkunnugir vita hvar hægt er að fara þannig um að vorið eftir hafi frostlyfting máð út ummerki, ef einhver voru.

Svipað er að segja um smalamenn víða um land og auðvitað er þetta snúið mál.

Aðalatriðið hlýtur að vera að koma í veg fyrir spjöll sem því miður sjást alltof víða.

 

Hamla gegn utanvegaakstri

Mætti skoða atvik eins og gerðust 2005.

Ég hef áður í bloggpistlum mínum bent á sérkennileg atvik síðsumars 2005 þar sem takmarkaðar rannsóknir mínar á því máli bentu til símahlerana utan hins hefbundna lagaramma og það hjá hinum ólíklegustu aðilum, þannig að enginn væri óhultur fyrir slíku í þjóðfélagi okkar. 

Áhugi á slíkum málum virðist enginn hjá Íslendingum ef marka má viðbrögð við þessum bloggpistlum, enda hægt að túlka það sem sjúklega tortryggni og móðursýki að varpa ljósi á þetta. 

Ef stofnað yrði embættið Talsmaður hleraðra þyrfti hann hins vegar ekki að láta slíkt á sig fá ef erindisbréf hans hljóðaði upp á að hann kannaði allar hleranir eða atvik sem bentu til hlerana.

Þess vegna kann stofnun slíks embættis að vera þörf ef við á annað borð viljum standa við það að búa í samfélagi frelsis og jafnréttis. 

Til álita að skipa talsmann þeirra sem sætt hafa hlerunum

"Það þarf tvo til.."

"Það þarf tvo til" segir danskt máltæki og það átti svo sannarlega við "Smokin´" Joe Frazier og Muhammad Ali. Staða Alis væri ekki alveg hinn sama ef hann hefði ekki verið svo heppinn að fá á móti sér eins ákjósanlegan andstæðing og Frazier var.

Og Ali var enn hentugri andstæðingur fyrir Frazier en Frazier var fyrir Ali. Hefði Ali ekki komið til hefði Frazier endað feril sinn með því að tapa tvívegis illa fyrir George Foreman og verið settur skör lægra en ella. 

Í Gísla sögu segir um ambáttina Bóthildi þegar hún skildi við Gísla Súrsson eftir kappróður til að bjarga lífi hans: "...En ambáttin réri í burtu og rauk hafa henni."  

Afar myndræn lýsing en bardagastíll Joe Fraziers var þannig að hann réðist umsvifalaust til atlögu við hvaða andstæðing sem var og gekk rakleitt inn í skothríðina, sveigði sig og beygði og sló og sló og lét sig litlu varða þótt hannn fengi á sig högg í leiðinni, lotu eftir lotu allt til enda bardagans.

Allir andstæðingar hans vissu að þeir þurftu aðeins að forðast vinstri krókinn til þess að sleppa við að vera rotaðir, en það skipti litlu máli. "Reykspólandi Jói" hélt bara áfram og áfram þangað til opnunin kom loksins. 

Þannig vann hann sína stærstu sigra, svo sveittur að "rauk af honum" og vegna þessa bardagastíls fékk hann viðurnefnið "Smokin'" Joe. 

1971 varð Frazier fyrstur til að vinna Ali eftir að Ali kom úr nær fjögurra ára útlegð vegna baráttu sinnar gegn Vietnamstríðinu.

Ali hitaði upp fyrir bardagann með því að sigra tvo af þeim efstu á heimslistanum, en þurfti að þola mikla barsmíð í bardaga við Oscar Bonavena og var greinlega ekki búinn að jafna sig eftir það þegar hann gekk inn í hringinn á móti Frazier, líklega mánuði fyrr en heppilegt var fyrir hann. 

Ali rotaði Bonavena, en það hafði engum tekist áður, ekki heldur rotarinn mikli, Frazier.

Ali ofmat því stöðu sína þegar hann mætti Frazier í "bardaga aldarinna", hinum eina í þungavigtarsögunni þar sem tveir ósigraðir heimsmeistara hafa tekist á. 

Frazier var á hátindi getu sinnar í þessum bardaga en Ali átt nokkuð í land að ná fyrri getu, hraða og snerpu. Eddi Futch, þjálfari Fraziers, sagði honum að sjá það út ef Ali ætlaði að slá upphögg, sem hann gerði sjaldan, því að sekúndubroti áður en upphöggið færi af stað væri Ali óvarinn hægra megin. 

Frazier boxaði stanslaust fram í 15. lotu þangað til tækifærið kom og hann gat hleypt af fallbyssunni beint í mark og slegið Ali niður með vinstri krók, sem margir telja þann besta í sögu hnefaleikanna. 

Ali stóð strax upp og skildi enginn hvernig hann gat gert það. En Frazier vann örugglega á stigum. 

Svo mikil aðsókn var að bardaganum, að sem dæmi má nefna, að Frank Sinatra tókst að smygla sér inn sem tímaritsljósmyndari! 

Eftir þetta fyrsta tap var takmark Ali aðeins eitt: Að hefna fyrir ófarirnar og verða heimsmeistari á ný. 

Til þess að gera það þurfti hann að sigra alla þá bestu, þeirra á meðal Frazier og George Foreman, sem rassskelti bæði Frazier 1973 og Ken Norton sem hafði einnig unnið Ali en tapað síðar á árinu. 

Niðurstaðan varð frægasti "þríleikur" (triology)  í sögu íþróttanna, bardagarnir þrír á milli Ali og Fraziers, 1971, 1974 og 1975. 

Ali vann tvo þá síðari en síðasti bardaginn, "Thrilla in Manila" er talin mesti hnefaleikabardagi allra tíma, svo nærri sér gengu þessir tveir stríðsmenn sem elskuðu að hata hvor annan og takast á bæði innan hrings og utan.

Í lok 14. lotu var Frazier með sokkin augu og ekki bardagafær, en Ali féll saman skömmu síðar og sagði eftir bardagann: "Þetta var það næsta dauðanum sem nokkur getur komist". 

Þeir voru eins og skapaðir fyrir hvor annan, svo dæmalaust ólíkir. Frazer, þykkur kubbur sem óð áfram og sló og sló, allar 15 loturnar ef svo bar undir, og Ali, hávaxinn og tekniskur, með einstaklega fljótan fótaburð, fádæma handahraða og ofursnörp viðbrögð sem gerðu honum kleyft að "flögra eins og fiðrildi og stinga eins og býfluga". 

Hefur enginn annar slíkur þungavigtarboxari litið dagsins ljós.

Það hefur verið sagt að Frazier hafi verið besti einhenti hnefaleikari allra tíma og er þar átt við það að hann lumaði aðeins á einu vopni sem beit og rotaði andsstæðinga, en það var vinstri krókurinn, sem var líklega einn af þremur bestu vinstri krókum í þungavigtarsögunni, en hinum lumuðu þeir Sonny Liston, Tommy Morrison og David Tua á. 

Að þessu leyti var hann ólíkur svipuðum heimsmeisturum á undan honum, þeim Jack Dempsey, Rocky Marciano og síðar Mike Tyson, sem voru jafnvígir á báðar hendur en höfðu svipaðan bardagastíl. 

Sonny Liston var með skæðan vinstri krók en hægri hendin tók líka niður andstæðinga í einu höggi.

Rocky kallaði hægri höndina "Suzy Q" sem væri ekkert lamb að leika sér við ef einhver vildi fara út og leika sér við hana. 

Muhammad Ali beitti allri sinni sálfræðitaktik á Joe Frazier bæði fyrir bardaga og inni í hringnum og var oft ófyrirleitinn í því efni. Frazier átti  erfitt með að fyrirgefa honum það. Orðið fjandvinir gæti kannski átt við samband þeirra. 

Í hnefaleikum er stundum sagt að ákveðinn boxari "hafi númer" annars. Að "hafa númer" einhvers þýðir að bardagstíll andstæðings henti einkar vel til þess að sigra hann. 

Frazier og Ken Norton "höfðu númer" Alis og þess vegna voru þeir svona erfiðir andstæðingar fyrir hann og nutu meiri frægðar en ella hefði orðið. 

Ali barðist tvívegis við marga en háði aðeins þríleiki við Frazier og Norton af því að þeir unnu hann í fyrsta bardaga. Afleiðingin varð annar bardagi þar sem Ali hefndi fyrir tapið og í stöðunni 1:1 var óhjákvæmilegt að berjast til úrslita í "rubber match".

En ekki kæmi á óvart að sá sem syrgði Frazier mest yrði Ali og þá á svipaðan hátt og Guðrún Ósvífursdóttir lýsti þegar hún sagði: "Þeim var ég verst er ég unni mest."

Ef nokkur maður þurfti á erfiðum andstæðinga að halda til að laða það besta fram í sjálfum sér var það Ali þegar Frazier kom inn í líf hans til þess að skapa magnaðasta þríleik í sögu íþróttanna. 

Stærstu meistararnir eru ekki þeir sem sigra stanslaust heldur kemur hið sanna í ljós í ósigrum og því, hvernig unnið er úr þeim. 

Báðir nutu góðs af og sköpuðu heild sem var stærri en summan af þeim báðum. 

Ali var sá besti, en það þurfti tvo til. 

 

 

Joe Frazier látinn

Óróinn stöðugt uppi.

Það hefur vakið athygli mína að undanfarna daga hefur óróinn á Álftagrófarmælinum verið stöðugri en oft áður og ekkert fallið niður úr efstu mörkum, eins og hann hefur verið gert líkt og í ölduhreyfingu síðan í sumar.

Ég er ekki sérfræðingur og veit ekki hvort þetta merkir nokkurn skapaðan hlut. 

Get kannski huggað mig við það að sérfræðingar vita hugsanlega ekki mikið meira af því að þeir hafa engan samanburð við svipaðar mælingar á undan síðasta stóra Kötlugosinu. 

Bráðum er öld frá því og er það heldur lengra en meðaltalið í gegnum aldirnar. 

Jarðfræðin snýst um óralöng tímabil og þegar og ef hún gýs myndarlega í náiinni framtíð mun jarðfræðingarnir ekki verða á lífi þegar hægt er að læra af því næsta gosi, ef það verður ekki fyrr en eftir tæpa öld. 

Jarðskjálftar í Mýrdalsjökli