Ennþá "klikkuð veröld"?

Á þeim tíma þegar Tiger Woods var besti kylfingur heims og Bandaríkjamenn komnir í stríð í Írak varð þessi lýsing á ástandinu í heiminum til:

"Besti rapparinn er hvítur, - besti golfleikarinn svartur, - Frakkar saka Bandaríkjamenn um hroka og Þjóðverjar vilja ekki fara í stríð.  Veröldin er greinilega að fara á hvolf." 

Sumt af þessu hefur breyst en annað ekki. Já, svona er heimurinn í dag, myndi Jón Ársæll segja. 

 

P.S. Haukur Kristinsson sendi inn bráðnauðsynlega athugasemd með allri fjarstæðurununnni, sem var höfð uppi fyrir nokkrum árum. Ég vísa í hana frekar en að fara að breyta textanum hér fyrir ofan.

Þjóðverjar hafna flugbanni yfir Líbíu

Langhlaup.

Framtak þeirra Einars Bárðarsonar og Loga Geirssonar við að takast á við ofþyngd fyrir opnum tjöldum er mjög þakkarverð. Gildir þá einu hvort eða hvernig þetta tekst, því að um er að ræða alveg sérstaklega erfitt heilsufarsvandamál sem er eitt það versta í heiminum.

Þynging fólks gerist oftast á býsna löngum tíma, jafnvel áratugum. Hún er lúmsk af því að hún gerist oftast svo hægt.

Einu gildir hvort menn gangast undir snarpt og öflugt átak, eins og virðist vera uppi á teningnum hjá þeim Loga og Einari, eða taka þetta hægt og bítandi og horfa til langs tíma, raunar fram til þess sem eftir er af ævinni. 

Því miður er það þannig að í langflestum tilfellum þegar menn létta sig með áköfu átaki, að það sækir fljótlega í sama farið aftur og jafnvel því hraðar sem átakið var snarpara. 

Það eru nefnilega takmörk fyrir því hve hart er hægt að ganga að líkamanum hvað næringu snertir, því að hann þarf lágmark af fitu, orku og vökva til að heilsan sé í lagi. 

Ef ekki er haldið áfram eins og í langhlaupi þegar nokkurra vikna eða mánaða átaki er lokið, er voðinn vís. 

Fíkn i sykur og fitukenndan mat eins og súkkulaði er sama eðlis og önnur fíkniefnavandamál. 

Fíklar þekkja að áreiti hefur mikið að segja og þegar menn eru að venja sig af neyslunni er áríðandi að halda sig frá öllu sem er freistandi. 

Gallinn við mat er hins vegar sá að við verðum að borða og komumst ekki hjá því að rekast á góðgætið hvar sem við erum. 

Auk þess eru afmæli hér og veitingar þar auk helgardaganna sem alltaf eru þungir í skauti. 

Ég var í góugleði sem er nokkurs konar ættarmót í fyrradag og þurfti að taka mér tak í hörðum, hljóðum rökræðum við sjálfan mig:

"Ég er vanur að fá mér ábót í svona veislum á "nammidögum", jafnvel nokkrum sinnum. Er nokkuð að því þótt ég geri það núna?"

"Jú, það er mikið að því. Þú varst góðu afmælishófi í gær uppi í Leirársveit og sagðir það sama við þig þá." 

"En ég get alveg náð þessu til baka næstu virku daga með því að vera bara duglegri þá." 

"Af hverju að vera gera það erfiðara með því að slaka of mikið á núna? Af hverju þarftu endilega að fá þér ábót? Er ekki nóg að smakka bara svolítið á góðgerðunum og standa sig?" 

 

Jafnvel þótt maður leyfi sér svolítil frávik einn dag í viku má ekki gleyma því að jafnvel undantekningarnar geti farið úr hófi fram og það er ekki endalaust hægt að fresta því til morguns, sem hægt er að gera í dag.

Eins og í hverri annarri meðferð við fíkn er þetta langtímaviðfangsefni þar sem aldrei má missa sjónar á nauðsyn þess að vera á tánum hvern einasta dag og sleppa aldrei tökum á verkefninu. 

Ég sendi þeim Einari og Loga þakkir og hvatningu sem einn af tugþúsundum íslenskra sálufélaga þeirra í þessum málum. Ég þarf að vísu aðeins að taka af mér um tíu kíló en það virðist vera nógu erfitt samt. 

 

„Vonlaust að létta Einar Bárðar“

Vekur minningar frá keppni í skólanum.

Þeir hafa haft lag á því í Verslunarskólanum að efna til eftirminnilegra bardagaatriða á skemmtunum skólans.

Mér er enn í minni þegar ég var fenginn til að vera dómari og lýsa tveggja lotu hnefaleikum í skólanum á milli tveggja nemenda. 

Annar þeirra var langur og renglulegur dökkhærður sláni, en hinn vel vöðvaður kubbur svipaður Tyson og hafði sá greinilega æft eitthvað hnefaleika.

Bardaginn byrjaði með látum, því að síðarnefndi nemandinn hóf þegar stórsókn og lumbraði duglega á slánanum sem átti í vök að verjast og virtist ekki eiga hina minnstu möguleika á að jafna leikinn. 

Einhvern veginn tókst honum þó að  geta komið í veg fyrir ósigur hans, því að sókn mótherjans hófst umsvifalaust með mikilli barsmíð. standa út lotuna og jafna sig eitthvað í mínútu hléinu sem á eftir kom, en þegar seinni lotan hófst virtist fátt geta komið í veg fyrir að sláninn játaði sig sigraðan, því að hann var farinn að bólgna undan höggum mótherjans.

En hún stóð ekki lengi, því að skömmu síðar kom sláninn inn óvæntu gagnhöggi og annað ekki síðra fylgdi á eftir. 

Og nú snerist dæmið við. Sláninn hóf hnitmiðaða gagnsókn og raðaði inn höggum af mikilli færni þangað til stöðva varð bardagann og lýsa hann sigurvegara. 

Ég tilkynnti hver væri hinn óvænti sigurvegari: "Ásgeir Örn Hallgrímsson!" 

Það kom mér síðar ekki á óvænt að íþróttir yrðu viðfangsefni þessa unga og efnilega Verslunarskólapilts. Hann bjó greinilega yfir hæfileikum sem gátu nýst honum í hverri þeirri íþróttagrein sem hann kysi að stunda og gera að atvinnu sinni erlendis ef svo bæri undir. 

Gunnar Nelson lúskrar á Verslingi