Í anda eldri Bush.

George Bush eldri sýndi mikla lipurð og kænsku þegar hann fór í Flóastríðið 1991 með stuðningi alþjóðasamfélagsins.  Það var ekki takmark í sjálfu sér í þeirri herför að drepa Saddam Hussein eða fangelsa hann heldur einungis að reka Íraksher út úr Kuweit. 

Bush tók mark á þeim ráðgjöfum sínum sem réðu honum frá því að halda herförinni áfram og leggja Írak undir sig eftir að hafa gereytt íraska hernum.

Þeir spáðu því að ef það yrði gert myndu Bandaríkjamenn í fyrsta lagi ganga lengra en alþjóðasamfélagið samþykkti og í öðru lagi flækjast inn í erfið innanríkismál í Írak sem gætu reynst óleysanleg og dýrkeypt. 

Allt of mikil áhætta væri tekin með þessu.

Bush yngri fór þveröfugt að, gerði það að aðalatriði að handsama Saddam Hussein og drepa hann og neytti allra bragða til að finna ástæður til þess arna með því að fullyrða að Saddam réði yfir gereyðingarvopnum.

Það reyndist blekking sem og það að þetta yrði stutt herför. 

Innrásin var í raun á skjön við ályktun Öryggisráðsins og nú, átta árum eftir innrásina, eru Kanarnir enn í Írak og komast þaðan ekki að svo komnu, hvað sem síðar verður. 

Ekki er ólíklegt að töfin á því að Öryggisráð Sameinuðu þjóðanna samþykkti ályktun, sem Rússar, Þjóðverjar og Kínverjar brygðu ekki fæti fyrir, hafi stafað af því að fara svipaðar leiðir og Bush eldri gerði, að fullvissa þessar þjóðir um að hernaðaraðgerðirnar yrðu af þeim toga sem Gates varnarmálaráðherra Bandaríkjanna lýsir þar sem hann er staddur í St. Pétursborg í Rússlandi. 

Æðsti draumur Bush yngri var uppfylltur þegar sjónvarpað var frá því þegar Saddam Hussein var dreginn úr holu sinni og sagt í dæmigerðum vestrastíl:  "We´ve got him!" 

Skynsamlegt er hjá Obama, ef hans æðsti draumur er ekki af þessum toga, heldur aðeins það að Líbíumenn sjálfir skuli útkljá sín mál á lýðræðislegan hátt. 

 

P.S.  Vegna athugasemdar væri kannski réttara að síðasta setningin hér að ofan væri svona:

Ef æðsti draumur Obama er ekki af þessum toga, heldur aðeins það að Líbíumenn útkljái mál sín á lýðræðislegan hátt, er það skynsamlegt hjá Bandaríkjaforseta.

 

Þjóðin ákveði framtíð Gaddafis

"Reynsluheimur", umhverfi og menning.

Í svari menntamálaráðherra við fyrirspurn Sivjar Friðleifsdóttur varðandi hlutdeild erlends sjónvarpsefnis í dagskrá Sjónvarpsins kemur glögglega í ljós að það efni sem rímar best við "reynsluheim" Íslendinga, umhverfi okkar, þjóðhagi og menningu, er vinsælast að öðru jöfnu. 

Ekki er svo að sjá að með í svarinu hafi fylgt hvað viðkomandi efni kostaði, og kann skýringin á hinni miklu hlutdeild bandarísks sjónvarpsefnis að vera sú að það sé ódýrara en hið norræna. 

Á fyrstu árum sjónvarps fengu Íslendingar mikið sjónvarpsefni á vildarkjörum frá Norðurlöndunum í gegnum samstarf norrænu þjóðanna í Nordvision.  Byggðist það það þá á "vöruskiptum", þannig að við lögðum Nordvision í té íslenskt efni á móti efni hinna Norðurlandaþjóðanna. 

Alla tíð hefur hlutdeild engilsaxnesks efnis verið mjög stór í sjónvarpi hér á landi, og byggist það á hinni yfir sterku hefð og stöðu í kvikmyndaiðnaðiðum sem Bandaríkjamenn og Bretar hafa haft allt frá árdaga kvikmynda. 

Þótt þjóðhagir, reynsluheimur, umhverfi og menning ráði miklu um það hvað fólk vill sjá má það ekki hafa það í för með sér að valið á bandarísku og bresku efni verið nánast sjálfvirkt, heldur verður að huga vel að því besta sem kemur annars staðar frá. 

Á 21. öldinni er mjög brýnt að heimsmynd okkar sé ekki brengluð af heimóttarskap. 

Mér koma til dæmis í hug tveir franskir heimildarþættir um olíumál heimsins, sem voru sýndir nýlega í Sjónvarpinu.  Þeir voru svo góðir, fræðandi og bjuggu yfir svo nauðsynlegum upplýsingum fyrir nútímafólk, að þeir ættu að vera skylduefni að horfa á. 

 

 

Lítill en vinsæll hlutur norræns efnis í RÚV

Má lítið út af bregða.

Tæknilega séð er verið að gera það sama með árásunum á stjórnstöðvar, loftvarnarstöðvar og ratsjárstöðvar o. s. frv. í Líbíu og Luftwaffe reyndi að gera sumarið 1940 varðandi sams konar stöðvar Breta.

Ætlun Þjóðverja þá var að koma á "flugbanni" yfir Bretlandi, þ. e. að eyða möguleikum Breta á að nota flugher sinn. 

En áætlun Luftwaffe mistókst vegna þess hve öflugur flugher Breta var og að stórlega skorti á nákvæmni í árásunum á stöðvar hans. 

Loks fór svo að þýskur flugmaður sleppti fyrir mistök sprengjum yfir London, og eru það einhver afdrifaríkustu mistök, sem gerð hafa verið í hernaði, því að í hefndarskyni gerðu Bretar loftárás á Berlín og eftir hana hættu Þjóðverjar að ráðast á fyrri skotmörk sín, en einbeittu sér að árásum á London. 

Hin tiltölulega litlu mistök eins flugmanns í ágústlok 1940 urðu að vendipunkti sem réði úrslitum þegar upp var staðið. 

Tæknilegir yfirburðir bandamanna nú gagnvart flugher Líbíu eru slíkir að samanburður við orrustuna um Bretland 1940 er líkast til út í hött hvað það varðar.

Sömuleiðis er nákvæmnin í árásum bandamanna á allt öðru plani en var í árásunum á flugvelli og ratstjárstöðvar Breta sumarið 1940. 

En ljóst er þó að lítið má út af bregða eins og sést á fjarlægðinni frá stjórnstöðinni í höfuðstöðvum Gaddafis til tjalds hans. 

Mikil og eðlileg viðkvæmni ríkir í Arabaheiminum gagnvart því að ekki verði mannfall í árásum, sem eiga að koma í veg fyrir mannfall. Það má lítið út af bregða og minnast má digurbarkalegra ummæla á sínum tíma um nákvæmni árása á mannvirki í Írak, þar sem í ljós kom, að þeirri tækni gat skeikað verulega. 

Ráðist á stjórnstöð Gaddafis