Fer ekki alltaf eftir gæðastimplum.

Reynslan sýnir að það fer ekki alltaf eftir þeim gæðastimplum, sem ljómað hafa um nöfn bílategunda, hvort gallar komi upp í þeim með þeim afleiðingum að innkalla þurfi þá.

Ég hef í mörg ár fylgst með úttektum þýska bílablaðsins Auto motor und sport á gæðum og bilanatíðni mismunandi tegunda og þar hafa oft verið dálitlar sveiflur eftir árum og gerðum.

Tímaritið hefur gefið út árlega bæklinga um þetta undir heitinu Gebrauchtwagen.

Tímaritið hefur sett einfalda útlistun á bilanatíðni þannig að hún hefur verið flokkuð eftir því hvar hún er í bílnum, svo sem hemlar, rafkerfi, drifbúnaður, stýrisbúnaður eða lekatíðni.

Síðan hefur notaður grænn litur þar sem bilanir voru minni en í meðallagi en súlurnar hafa verið rauðar, þegar bilarnir voru tíðari en í meðallagi.

Árum saman var áberandi hvað grænu súlurnar voru einkennandi fyrir sumar bílgerðir eins og Mazda og Toyota. Má segja, að hér á landi hafi Mazda verið einhver vanmetnasta bílategundin hjá íslenskum bílakaupendum. 

Allt fram til ársins 2000 skar ein bílategund sig algerlega úr, því að á hverju ári voru allar súlurnar rauðar. 

Það var gamla upprunalega gerðin af Mini. 

Stundum hefur bilanatíðni verið ótrúlega há á einstökum gerðum "eðalbíla" eins og Benz og BMW.

Ákveðin þróun átti sér stað á fyrri hluta síðasta áratug þegar bílategundir eins og Hyundai og Skoda skutust hratt upp á við í gæðum. 

Var Skoda á tímabili kominn upp fyrir Volkswagen, sem er móðurfyrirtæki Skoda.

Ég hitti bílaáhugamann í Berlín fyrir nokkrum árum þar sem þetta bar á góma og ég spurði hann álits á því. 

Hann svaraði: "Ég skal útskýra þetta , en segðu ekki frá því að það hafi verið Þjóðverji sem sagði þér það. Ástæða þess að Skoda er kominn fram úr Volkswagen er sú, að það eru Tékkar sem setja Skodann saman en Tyrkir setja Volkswagen saman."

Ég stóð við loforðið  meðan ég var ytra en hér í fámenninu úti í Ballarhafi mörgum árum seinna held ég að það sé allt í lagi að láta þetta flakka. 

 

Innkalla þúsundir Benz-bifreiða

Máttur hugvitsins.

Íslensk pylsa kann ekki að þykja merkilegt fyrirbæri og þaðan af síður skúr við hús á mótum Pósthússtrætis og Tryggvagötu, en þegar hugvit og útsjónarsemi eru annars vegar getur þetta orðið að fyrirbæri á heimsvísu.

Þeim sem létu sér detta í hug að leiða Bill Clinton fyrrum Bandaríkjaforseta að Bæjarins bestu hér um árið að Bæjarins bestu hefði varla órað fyrir því að hægt væri að vinna þannig úr þessum litla viðburði, að skúrinn sá arna yrði "Mekka pylsunnar" í heiminum.

Smáatriðin, sem gera pylsurnar góðar láta lítið yfir sér en geta orðið dæmi um það að hið smæsta getur orðið það stærsta.

1968 hitti ég Bandaríkjamann í Kaupmannahöfn, sem hafði orðið vellríkur á afar smárri uppfinningu, sem var lítil pappírsskutla sem hægt var að láta fljúga á magnaðan hátt með því að skutla henni út í loftið. 

Lag skutlunnar byggðist á því hvernig pappírinn, sem hún var brotin úr, var klipptur til áður en var brotin saman eftir línum, sem markaðar voru í hana. 

Hann hafði fengið einkaleyfi fyrir þessari uppfinningu og var að vinna skutlunni nýja markaði. Hann sagðist búast við að þetta gengi yfir líkt og Húlahoppið tíu árum fyrr en kvaðst vera á góðri leið með að verða milljarðamæringur. 

Nú er spurningin hvort hægt verði að fá Bill Clinton til að gefa leyfi til að tengja nafn hans hinni íslensku pylsu og matreiðslu hennar. 

1986 hitti ég bandaríska konu í Los Angeles sem græddi á tá og fingri á því að selja skreið til Nígeríu á sama tíma og íslensku sölusamtökin voru í mestu vandræðum með viðskiptin við Nígeríumenn, sem vegna fátæktar borguðu lélegt verð fyrir skreiðina ef greiðslurnar frá þeim skiluðu sér á annað borð. 

Kvartað var yfir skreiðinni vegna maðka í henni og allt var þetta mál hið vandræðalegasta. 

Konan sagðist selja sína skreið eftir vandaða meðhöndlun í góðum umbúðum á hundrað sinnum hærra verði en Íslendingar fengju. Hún keypti skreið fyrir slikk á Íslandi, flytti hana til Ameríku, ynni hana þar og seldi síðan til Nígeríu. 

Ísleningar væru asnar,  þeir væru að reyna að pranga hálfónýtri vöru inn á bláfátæka Nígeríumenn en áttuðu sig ekki á því að 1% Nígerúmanna væru ríkt fólk sem væri tilbúið til að kaupa vandaða innpakkaða vöru. 

"1%" svaraði ég, "það er nú ekki há tala." "

"Rétt er það", svaraði konan, "en Nígeríumenn eru 120 milljónir svo að við erum að tala um meira en eina milljón góðra viðskiptavina.

Hugvit hins íslenska mannauðs er ásamt einstæðu landi, dýrmætasta auðlind okkar. 

Íslenska pylsan slær í gegn