Hin ógleymanlegu töp.

Fyrir 56 árum stóð mikið til hjá íslenska landsliðinu í knattspyrnu.  Albert Guðmundsson, einhver besti leikmaður Evrópu, var kominn heim, og í framlínunni var líka Ríkarður Jónsson "Svíabani", sömuleiðis einhver besti knattspyrnumaður sem Ísland hefur alið.

Uppistaðan í sókninni var gullaldarlið Skagamanna og liðið allt var það gott að nú skyldu Danir liggja í því.

En Danirnir unnu verðskuldað 4:0 og vonbrigðin urðu svo mikil, að sjaldan hef ég upplifað annað eins. Íslendingar voru gersamlega heillum horfnir í þessum leik, alveg glataðir.

Tveimur dögum síðar lék danska liðið við Reykjavíkurúrval og nú skítlágu Danir, 5:2, þar sem varnarjaxlinn Hreiðar Ársælsson úr KR átti einhvern frábærasta varnarleik,sem ég hef séð. 

En þetta var ekki landsleikur, því miður, og danska landsleikjagrýlan því hress eftir sem áður.

Nú eru 65 ár síðan við lékum fyrst við Dani og eftir á þriðja tug landsleikja lifir Danagrýlan góðu lífi sem aldrei fyrr. 

Fyrir 14:2 leikinn 1967 voru miklar vonir bundnar við íslenska liðið, sem hafði átt mjög góðan landsleik við Norðmenn.  Liðið leit raunar afar vel út á pappírnum og Íslendingar skoruðu tvö mörk, en betra hefur það ekki gerst í þessi 65 ár. 

Annað markið, mark Hermanns Gunnarssonar, var með þeim fallegustu sem sjást. 

En Danirnir skoruðu hins vegar sjö sinnum fleiri glæsimörk! 

Ég hef skoðað allt sem til er af 14:2 leiknum en tel hann þó hafa verið skárri en 6:0 tapið fyrir nokkrum árum, því að þá örlaði aldrei á því að Íslendingar ógnuðu danska markinu. 

Það gerðu þeir þó í 14:2 leiknum og uppskáru tvö mörk þrátt fyrir allt klúðrið.

Þetta eru einvher óskiljanleg álög sem valda því að engu máli virðist skipta hve sterkt íslenskt lið fer inn á völlinn eða hve góður landsliðisþjálfarinn er, - okkur er fyrirmunað að vinna Dani.

Eftir 65 ára raunasögu er líklega útséð um það að maður muni lifa þann dag þegar hægt verði að segja: Nú lágu Danir í því! 

Danagrýlan lifir góðu lífi

Fóru ranga leið.

Ég flaug í dag frá Reykjavík austur yfir Grímsvötn til Djúpavogs. Tók myndir af Grímsvötnum,sem ég set á bloggið mitt á morgun því að nú er ég í Mývatnssveit.

Á þessari flugleið var ekki öskukorn í lofti, enda flaug ég vindmegin við hugsanlegt öskurok.

Kverkfjöll og austanverður jökullinn nutu sín vel í björtu veðri. 

Hins vegar var hefðbundið sandrok af Flæðunum efst í Jökulsá á Fjöllum, sem er algengt fyrirbæri á sumrin.  Á leiðinni frá Djúpavogi yfir Sauðárflugvöll og þaðan til Mývatns lenti ég aldrei í sand- eða öskufoki því að mökkurinn lá fyrir norðan jökul en náði ekki upp fyrir 6000 fet eða 1800 metra. 

Tók fallegar myndir af Herðubreið sem ég set á bloggið á morgun einnig myndir af Kelduárlóni og Folavatni fyrir austan Snæfell.

Á leiðinni frá Sauðárflugvelli, sem er á Brúardalasvæðinu um átta kílómetra fyrir norðan Brúarjökul og til Mývatns fór ég upp í 6500 fet til að fara í hreinu lofti yfir sandmekkinum. 

Sjálfsagt er að hafa gát á og forðast að fljúga inn í ösku- eða sandfok eins og þeir gerðu hjá Gæslunni.  En ástæðan var greinilega sú að þeir flugu röngu greinilega röngu megin við Grímsvötn miðað við þá flugleið sem ég flaug. 

Auk þess er ástæðulaust að taka neina áhættu vegna flugs sem ekki er björgunarflug og kostar mikið fé fyrir fjárvana Landhelgisgæslu. 

Öskuský hamlaði för

Ekki hvort, heldur hvenær.

Væringjafoss er aðeins eitt dæmi um ferðamannastaði, bæði í Noregi og hér á landi, þar sem það er ekki spurning um hvort, heldur hvenær verður banaslys.

Ég hef komið tvisvar að fossinum á mismunandi árstímum ogV get svosem tekið undir það að bæta megi öryggismál við hann, en seint verður hægt að byrgja þar brunninn svo vel að barnið geti ekki dottið ofan í, því að aldrei verður komið í veg fyrir það að fólk fari sér að voða ef það gleymir sér gersamlega eða er tilbúið til að taka of mikla áhættu.

Væringjafoss er að mínum dómi víti til varnaðar hvað snertir hugmyndir um að virkja "helming" af vatnsmagni Dettifoss seða virkja Gullfoss en ljúga samt að ferðamönnum um það hvernig þessir fossar séu ósnortnir. 

Fyrir ofan Væringjafoss er Sysestíflan, ein hin stærsta í Noregi, og það algerlega háð veðurfari og vatnsbúskap hvers vors hvort og hve lengi Væringjafoss er bara örlítil spræna langt fram á sumar. 

Það dregur mjög úr áhrifamætti fossins á ferðamanninn að hann fær aldrei að sjá á óyggjandi hátt hvernig fossinn er í upprunalegri og óskertri mynd.

Norðmenn fara þá leið að leyna ferðamanninn upplýsingum um þetta og sama virðist eiga að gera hér varðandi Dettifoss og Gullfoss ef marka má áætlanir um virkjanir þeirra. 

Jakob Björnsson lýsti sínum hugmyndum um virkjun Gullfoss í Morgunblaðsgrein nýlega og á grein hans var að skilja að hægt væri að virkja afl fossins án þess að skerða vatnið sem rennur um hann ! 

Dettifoss er auglýstur sem aflmesti foss Evrópu en samt er inni í Rammaáætlun hugmynd um svonefnda "Helmingsvirkjun" sem væntanlega yrði gripið til þegar stækka þarf nauðsynlega álver á Bakka upp í "hagkvæma stærð" og selja auk þess orku til frekari "orkufreks iðnaðar." v

Ætlunin með  Helmingsvirkjun er að logið verði að ferðamönnum að Dettifoss sé aflmesti foss landsins af því að þeir fá ekki að vita hve stór fossinn er í ósnortnu ástandi. nefndu eru á Nú þegar er búið að taka með Kvíslaveitu þriðjung burt af vatnsmagni Þjórsár þar sem hún rennur um fossana Kjálkaversfoss, Dynk og Gljúfurleitarfoss, en tveir þeir síðarstærð við Gullfoss. 

Dynkur er flottasti stórfoss Íslands að mínu mati og dregur nafn sitt af hinum óvenjulega mikla hávaða sem stafar af því að hann er samansafn 12-18 fossa í sama fossstæðinu. 

Það dregur stórlega úr gildi hans að vita ekki hvort maður hafi nokkurn tíma séð hann ósnortinn. 

Ef Norðlingaölduveita verður að veruleika mun hann aðeins renna að einhverju marki nokkrar vikur síðsumars. 

Í umfjöllun ferðamannahóps Rammaáætlunar sem kynnt var í fyrra, var sagt að hvarf þessara fossa skipti engu máli fyrir ferðamennsku, af því að svo fáir hefðu komið að þessum fossum! 

Sem sagt: Miðað var við NÚVERANDI ÁSTAND hvað snertir aðgengi að fossunum, sem auðvitað mætti stórbæta. 

En sé miðað við NÚVERANDI ÁSTAND ætti gildi Norðlingaölduveitu að vera núll, af því að engin virkjun hefur verið þar.

En þá bregður svo við að ferðaþjónustuhópurinn miðar ekki við NÚVERANDI ÁSTAND eins og hvað snertir fossana, heldur er gildi veitunnar talið gríðarlega mikið af því að miða verði við það sem hægt verði að gera með virkjun þar síðar meir !  

Með svona aðferðum er auðvitað hægt að réttlæta hvaða virkjun á Íslandi  sem vera skal.

Banvæn myndataka

Íslenskir tvíburar fengu líka áfall sama dag.

Fyrir nokkrum árum fengu tveir eineggja íslenskir tvíburar hjartaáfall sama dag en lifðu það af gagnstætt því sem varð hjá Juilan og Adrian Riestar, sem sagt er frá í frétt sem tengd er þessu bloggi. 

Samband eineggja tvíbura er oft alveg einstakt og voru Clausens-bræður, Örn og Haukur, gott dæmi um það. 

Þegar ókunnugt fólk kom til samneytis við fjölskylduna þurfti það nokkurn tíma, að sögn þeirra sem til þekktu, til að átta sig á þessu og venja sig við það hvernig þeir töluðu, hegðuðu sér og hugsuðu sem einn maður en ekki tveir.

Í landskeppninni frægu, þegar Íslendingar báru sigurorð af Norðmönnum og Dönum í frjálsum íþróttum 29. júní 1951, meiddist Haukur, og virtist það mikið áfall, vegna þess að hann átti að keppa í 100m, 200m og 4x100 metra boðhlaupum. 

Þetta kom þó ekki að sök, því að Örn hljóp í skarðið, stóð sig afar vel og varð lang stigahæsti keppandinn, sigraði meira að segja líka í 400 m grindahlaupi ef ég man rétt.

Ég hef oft haft á orði að ef þeir bræður hefðu ekki hætt 23ja ára gamlir en tekið tugþrautina með trompi hefðu þeir átt góða möguleika á að standa saman á verðlaunapalli í þeirri grein á Ólympíuleikunum í Melbourne 1956, svo einstakir afreksmenn voru þeir bræður.  

Eineggja tvíburar létust sama dag

Var mesta hátíð ársins.

I rúman áratug, frá 1960 og fram að Eyjagosi, var ég árlegur þátttakandi í hátíðarhöldum Sjómannadagsins í Vestmannaeyjum.  Auk þess tók ég að mér að ráða aðra skemmtikrafta á hátíðina og voru þetta allt upp í 20 manns.

Sjómannadagurinn var langmesti hátíðisdagur í Eyjum og víða um land á þessum árum og stóðu hátíðarhöldin alla helgina. Sjálf jólin féllu í skuggann. 

Á þessum árum voru aflakóngar hylltir á aðalsamkomunum, sem fóru fram á sunnudagskvöldum, og aldrei á öllum hálfrar aldar ferli mínum sem skemmtikraftur var frábærari stemning en á stóru samkomunni þetta kvöld. 

Ég á ógleymanlegar minningar frá ótrúlegustu uppákomum varðandi það að komast með allan þennan mannskap til og frá Eyjum og gefst vonandi færi til að skrá eitthvað af því niður áður en yfir lýkur. 

Sem betur fer fer ákveðin vakning um landið varðandi það að gera sér dagamun á sumarhelgum og törnin er greinilega byrjuð. 

Sjómannadagurinn þessa helgi, Skjaldborgarhátíð á Patreksfirði um næstu helgi, síðan 200 ára afmæli Jóns Sigurðssonar og koll af kolli um allt land í allt sumar. 

Ekki veitir af á þessum að mörgu leyti erfiðu tímum að kveikja ljós gleði og vonar hvenær sem færi best á meðan sól og sumarylur leikur um landsmenn. 

Fór af stað með skrúðgöngum