"Símafrekjan".

Langt er í land að komnir séu á eðlileg samskipti fólks varðandi notkun á farsímum. Svo virðist sem flestir láti símann hafa forgang yfir fólk, sem það er í viðræðum við augliti til auglitis.

Það er í raun hin argasti dónaskapur gagnvart þeim, sem hafa haft fyrir því að hitta viðkomandi símaeiganda.

Maður er kannski að ræða við manneskju og allt í einu hringir farsíminn og viðmælandi manns svarar og sekkur sér niður í samræður við þann sem hringdi, jafnvel í langan tíma.

Þetta er ekki aðeins röng forgangsröðun heldur líka alger óþarfi eftir að símar urðu þannig útbúnir að hægt er að sjá á birti þeirra eftir að hinu persónulega viðtali var lokið, hver var að hringja.

Ég kýs að kalla þessa áráttu og það hve frekur síminn er til fjörsins, "símafrekju".

Hún er bæði hvimleið, uppáþrengjandi, tillitslaus og óþolandi.  

Ekki skylda að svara í síma

Nútímaleg stjórnarskrá en þó sígild.

Allar stjórnarskrár endurspegla samtíma sinn þótt í þeim sé að finna grundvallaratriði, sem aldrei falla úr gildi.

Stjórnarskráin, sem nú er í smíðum hjá stjórnlagaráði ber merki þessa.

Í henni er ekki aðeins að finna síendurtekin og sígild ákvæði eins og varðandi eignarétt og meginreglur réttarríkis, heldur einnig ákvæði sem breikka og bæta við grundvallaratriði mannréttinda sem felast í frelsi, jafnrétti og lýðræði sem eru forsenda þess þjóðfélags sem við viljum lifa í og stjórnarskráin á að spegla.

Síðan verður að huga að nýjum aðstæðum eins og byltingu í samskipta- og upplýsingatækni og nefna hlutina sínum réttu nöfnum.

Í umræðum um opna og upplýsta umræðu var farið í saumana á orðalagi í þessu efni, svo sem það hvort ætti að nefna netið sérstaklega.  Hugsanlega yrði fljótlega enn ein byltingin í því efni í formi nýrrar tækni og því réttara að tala um samskipta- og upplýsingatækni í stað þess að nefna netið sérstaklega.

En þótt stjórnarskráin þurfi að vera nútímaleg og taka mið af aðstæðum samtímans verður um leið að leitast við að hún verði sígild eftir því sem unnt er.

 

Óheftur aðgangur að netinu verði tryggður

Hvernig væri best að hún hagaði sér?

Katla er ein af mikilvirkustu eldstöðvum landsins og hefur hingað til gosið stórum gosum með hálfrar til heillar aldar millibili, líkt og Hekla gerði þangað til fyrir rúmri hálfri öld.

Með hegðunarbreytingu sem fólst í smærri gosum á áratugs fresti sinni dró stórlega úr áhrifum Heklugosa sem betur fer og stórgos með hrikalegum afleiðingum víða um land eins og 1104 eru úr sögunni í bili.

Afleiðingar Kötlugosa hafa oft verið slæmar, bæði vegna öskufalls og einnig vegna hamfarahlaupa niður Mýrdalssand. Gosin 1660, 1755 og 1918 eru góð (slæm) dæmi um það.

Nú er spurningin hvort Katla hafi breytt um hegðun eins og Hekla. Hafi hún gert það verður auðvelt að leysa samgönguvandann yfir Mýrdalssand í kjölfar smágosa með því að reisa stórar og sterkar brýr yfir Múlakvísl og Skálm og láta hlaupin taka veginn á völdum stöðum.

Gallinn er bara sá, að vegna hins langa hlés frá 1918 vitum ekki nema að næsta Kötlugos verði stórgos.

Ef það verður þannig, er frekari bið eftir því afar óheppileg, því að á meðan heldur Katla smíði sterkra brúa á Mýrdalssandi í gíslingu.

Miðað við það að Hekla gaus stórgosi 1947 eftir 103ja ára bið sýnist líklegra að næsta Kötlugos verði stórt, jafnvel þótt 1955 og nú hafi orðið flóð vegna hitans í þeirri gömlu.

Sé óhjákvæmilegt að næsta gos verði stórt væri því illskárra að það gerðist frekar fyrr en síðar, til dæmis í október eins og síðast eða á útmánuðum.

Eftir slíkt gos væri auðveldari sú ákvörðun að reisa rammgerðar brýr á sandinum, því að þá myndi taka marga áratugi fyrir eldstöðina að safna í stórgos.

 

Skjálftahrina í Kötlu